Της
Βαρβάρας Τσακουρίδου
Πάντα μου άρεσε να κοιτώ ψηλά!! / να «ταξιδεύω» στα δυσθεώρητα βουνά… / στο κατοικητήριο της κορφής, / στη σκέπη του καινούργιου κόσμου… / έξω από τη δράση της λογικής / στην αύρα του αυγινού ανέμου… / εκεί, όπου η καρδιά / είναι ο υπέρτατος κριτής, / στη μάχη, ενός βυσσοδόμου πολέμου…
Πάντα μου άρεσε, σε φωτεινά / μονοπάτια, να βαδίζω, / να κουβαλώ το φορτίο των οραμάτων μου / και να προσπαθώ να γειτονέψω με τον Θεό…
Το καλό, με μεγεθυντικό φακό αντικρίζω, / την ειρκτή της άγνοιας υπερνικώ, / τον κάθε διαβάτη, με βλέμμα αγνοίας θωρώ, / σαν ηλιογέννημα του απείρου, / σαν λάμψη αστραπής κι ’ονείρου…
Μεσ’ τη μοναξιά της σκέψης / οι σπίθες γίνονται κατανόησης πλέξεις / στεφάνι γνώσης ξάστερο / στον κόσμο τούτο τον ανάστερο….
Πάντα μου άρεσε η μεγαλοπρέπεια, / εκείνη της ψυχής η ευπρέπεια… / παραστάτης στη θωριά μου, / στη σκέψη μου και στην καρδιά μου… / αξετίμητο αγαθό σε θρόνο επηρμένο / στον έκθαμβο ουρανό, τον φωταγωγημένο…
Πάντα μου άρεσε να ακούω / αυτό που η σιωπή σιγοψιθυρίζει / στη δόνηση της σοφίας της συγκέντρωσης… / την άφθαρτη ομορφιά να συνειδητοποιώ / φτερά στους ώμους μου για να φορώ…
Πάντα μου άρεσε να ιερουργώ / στο ηλιοστάλαγμα της απεραντοσύνης Σου / για να ανακαλύπτω το αντικαθρέφτισμα / της μεγαλοσύνης Σου… / να αναστοχάζομαι, πλάι στο μεγάλο / κύμα των ονείρων, στο άυλο επίγραμμα / των υλόφρονων ομήρων… / στον αγγέλων την πανέμνοστη χορωδία, / στης αγάπης τη χαρμόσυνη μελωδία, / στις επιστρώσεις της μνήμης / της αναπόδραστης εγκόσμιας δίνης.
Πάντα μου άρεσε να υψιπετώ… / την πλέρια αγκαλιά Σου, να επιζητώ / στο ζωηφόρο αγέρα, κι απ’ το εγώ μου παραπέρα… / στη γαλήνη και την αρμονία της φύσης, / στη φωτερή αιωνιότητα της κτήσης… / έξω απ’ το χρόνο, τη νύχτα και τη μέρα, / να κοινωνώ αδιαλείπτως / με το γλυκερό φως του αιθέρα… / εκεί όπου, η ομορφιά, ως μαγεία της ψυχής, / δεν είναι σαν των ματιών, / της μίας μόνο στιγμής.
Εκεί όπου, οι καρδιές μεθούν, / από μία ομορφιά, / που τα μάτια μας ποτέ δεν θα δουν…