Τα μέτρα τα γνωρίζουμε. Ποιοι μολύνουν την ατμόσφαιρα που αναπνέουμε το γνωρίζουμε, ότι γεμίζουν οι κλινικές του Νοσοκομείου λόγω ρύπανσης το γνωρίζουμε, ότι ακόμα και την ψυχική υγεία επηρεάζει η συγκέντρωση ατμοσφαιρικής ρύπανσης, αποδεικνύοντας ότι ο εγκέφαλος και η γνωστική ανάπτυξη επηρεάζονται από τα επίπεδα μόλυνσης, και αυτό το γνωρίζουμε. Ότι κανείς -εκτός από το Πανεπιστήμιο που ανέλαβε πρωτοβουλία το τελευταίο εξάμηνο- δεν καταγράφει τη ρύπανση και τις πηγές της, και αυτό το γνωρίζουμε. Ποιοι κρύβονται και αδιαφορούν για το πρόβλημα και αυτούς τους γνωρίζουμε.
Τι πράττει η οργανωμένη πολιτεία όπως εκφράζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση και την αυτοδιοίκηση; Σηκώνει τα χέρια «ψηλά», σε μια εποχή που ο κάθε πολίτης μπορεί να διαπιστώσει την ποιότητα του αέρα που αναπνέει από μια απλή συσκευή, συνδεδεμένη με το κινητό του…
Αστεία πράγματα, δηλαδή.
Τουλάχιστον όμως καταφέραμε να συζητάμε έστω και ερήμην τους, θα ανταπαντήσει κανείς.
Ρύπανση κάτω ή πάνω από τα όρια ασφαλείας, οι κάτοικοι έχουν «απασφαλίσει» και κινητοποιούνται μαζικά, όταν καλούνται να το πράξουν, ανταποκρινόμενοι στο ένστικτο της επιβίωσής τους.
Ακόμη και οι αδιάφοροι, οι πιο χαλαροί, οι πιο ανενημέρωτοι και απολίτικοι, αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα αφορά στην ύπαρξή τους.
Οι νοοτροπίες, οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί, τα τρικ διαχείρισης της κατάστασης είναι αίτια για το αδιέξοδο σε αυτονόητες πρωτοβουλίες.
Όλα δείχνουν ότι το πολιτικό προσωπικό, αδυνατεί να κατανοήσει την κοινωνική αγανάκτηση βυθισμένο σε τρικυμία, αιχμάλωτο από δικές του αδυναμίες διαχείρισης της κρίσης.
Μπορούσε να το διαπιστώσει κανείς και από τους μετέχοντες πολιτικούς στη χθεσινή ημερίδα. Ωστόσο δεν φοβήθηκαν να μετέχουν στον διάλογο, ασχέτως με το εάν συμφώνησε ή διαφώνησε κανείς μαζί τους.
Η χθεσινή ημερίδα, όπου τη ζωντάνια έδωσε ο διάλογος με σοβαρές προτάσεις και όχι οι επιστήμονες που με τις εισηγήσεις τους δεν προσέφεραν τίποτα νεότερο στη γνώση παρουσιάζοντας έρευνες που έχουν ξαναπαρουσιαστεί στον Βόλο, έδειξε τουλάχιστον ότι κίνδυνος «ακονίζει» τον προβληματισμό. Πλάι στους σαστισμένους και τους φοβισμένους όλο και περισσότερο ακούμε ανθρώπους, να αναλύουν, να συνθέτουν, να σκέφτονται με όρους συλλογικούς, με όρους κοινότητας, αλλά έχουμε πολλές μάχες μπροστά μας.