Όψεις της ιστορίας της Νέας Ιωνίας «φωτίζει» με την πένα του ο Δημήτρης Κωνσταντάρας – Σταθαράς

Το πλούσιο συγγραφικό έργο του κ. Δημήτρη Κωνσταντάρα – Σταθαρά, αποτελεί ανεκτίμητη παρακαταθήκη και αναδεικνύει αθέατες όψεις της τοπικής Ιστορίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πολύχρονης διαδρομής του δεν έχει πάψει στιγμή με την πένα του να γεφυρώνει το παρελθόν της Νέας Ιωνίας με το σήμερα, ενώ «μπολιάζει» τα κείμενά του με την αγάπη του για τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε, μην ξεχνώντας στιγμή τη μικρασιατική καταγωγή του.

Ο πρώην Δήμος Νέας Ιωνίας, που πριν από μία δεκαετία συνενώθηκε με τον Δήμο Βόλου ελέω «Καλλικράτη», βρέθηκε στο επίκεντρο του νέου πονήματος του παλαίμαχου εκπαιδευτικού και ακάματου ερευνητή και το οποίο τιτλοφορείται «Δήμος Νέας Ιωνίας Μαγνησίας 1947-2010. Από τον προσφυγικό συνοικισμό στη σύγχρονη πόλη».
Ο κ. Δημήτρης Κωνσταντάρας-Σταθαράς, ιδιαίτερα γνωστός στους αναγνώστες της «Θεσσαλίας» (επί πέντε έτη στη σειρά δημοσιεύθηκαν σε συνέχειες πέντε βιβλία του), αφού πρώτα ευχαρίστησε τον εκδότη της εφημερίδας κ. Βασίλη Δανό για τη βοήθεια που του παρείχε στην έρευνα, είπε για το νέο βιβλίο του: «Το 2010 έκλεισε ένας δημιουργικός κύκλος του Δήμου Νέας Ιωνίας ως αυτόνομης αυτοδιοικητικής μονάδας της Μαγνησίας, που άρχισε από το 1947. Μέχρι τότε η Νέα Ιωνία, κατά την προσφυή έκφραση του αείμνηστου δημάρχου της Γιώργου Μπαλή, ήταν «ένα κατοικημένο χωράφι». Όμως, από το 1947 έγινε ένα απέραντο εργοτάξιο και μέσα σε 63 χρόνια, κάθε δήμαρχος έβαλε το «λιθαράκι» του γι’ αυτήν την πρόοδο, που φαινόταν χρόνο με τον χρόνο. Προσωπικά έζησα αυτή την ανοδική πορεία της Νέας Ιωνίας και τη μεταμόρφωσή της από προσφυγικό συνοικισμό σε μια σύγχρονη πόλη. Και επειδή γεννήθηκα στον συνοικισμό, στα πρώτα προσφυγικά Τετράγωνα, το 1947, δωδεκάχρονο παιδί τότε, έβλεπα τα έργα και χαιρόμουν τις βελτιώσεις της καθημερινότητάς μας».

Ο κ. Κωνσταντάρας, ο οποίος γνώρισε προσωπικά όλους όσοι πέρασαν από τον δημαρχιακό θώκο της Νέας Ιωνίας, από τον αείμνηστο Ευάγγελο Καραμπατζάκη, μέχρι τον Παύλο Μαβίδη, στο βιβλίο του «Το Χρονικό της Νέας Ιωνίας 1924-1994» είχε αναφερθεί στη δημιουργία του Δήμου Νέας Ιωνίας, τους δημάρχους, τα δημοτικά συμβούλια και τα έργα που επιτελέστηκαν από το 1947 έως το 1994. Τώρα με τη συγκεκριμένη έκδοση, φρόντισε να καλύψει και το διάστημα που ακολούθησε μέχρι το 2010, τη χρονιά που είχαμε την απορρόφηση της Νέας Ιωνίας από τον «Καλλικρατικό» Δήμο Βόλου: «Ο «καλλικρατικός» νόμος έβαλε ένα ιστορικό τέλος στην αυτόνομη πόλη της Νέας Ιωνίας και την κατέγραψε ως απλή Δημοτική Ενότητα, μέσα στις πολλές, του γιγαντιαίου Δήμου Βόλου. Η πρόοδός της, πλέον, εξετάζεται μέσα σε πλαίσιο γενικότερου σχεδιασμού και όχι στη φιλοσοφία και εργατικότητα των δημάρχων της Νέας Ιωνίας, των δικών μας ανθρώπων, απογόνων Μικρασιατών προσφύγων. Έπρεπε, λοιπόν, η πορεία του από το 1994, μέχρι το 2010, που επιτελέστηκαν μεγάλα και σπουδαία έργα στη Νέα Ιωνία, ως συνέχεια των προηγούμενων χρόνων, να καταγραφεί».

Κλείνοντας, ο συγγραφέας έκανε μνεία στα μηνύματα που μεταφέρει το καινούργιο του βιβλίο: «Πέρα από τη γνώση, να μάθουν οι νεότεροι την ιστορία του τόπου τους, που σε τέσσερα χρόνια συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής – γεννημένη από το μηδέν, στον Ξηρόκαμπο, πέρα από τον χείμαρρο Κραυσίδωνα, μακριά από τον ιστό της πόλης του Βόλου – πώς ήταν και πώς εξελίχτηκε, φέρνει και ένα μήνυμα αισιοδοξίας και οράματος. Οι γονείς μας, αν και ήλθαν πρόσφυγες, με ένα μπογαλάκι στο χέρι, μεταμόρφωσαν αυτόν τον ξηρό και άνυδρο τόπο σε μια σύγχρονη πόλη, με τη δύναμη της θέλησής τους, την εργατικότητα, το ήθος και την πολιτιστική τους αρματωσιά».