Άρθρα

Οι μαθητές αυτή την περίοδο δεν έχουν όρια …

Tου Γεώργιου Καπουρνιώτη

Ο φετινός χειμώνας πέρασε… Αποτέλεσε μία δύσκολη περίοδο για όλους μας και ειδικά για τους μαθητές μας. Όλη αυτή η κατάσταση είχε αρνητικές επιδράσεις, τόσο στην εκπαίδευση των παιδιών όσο και στην ψυχολογία τους.
Τα σχολεία άνοιξαν, οι μαθητές επέστρεψαν στα θρανία τους και το σχολικό έτος πήρε παράταση. Θα περίμενε κανείς πως με το άνοιγμα των σχολείων και με την επανέναρξη της δια ζώσης διδασκαλίας θα υπήρχε και η αντίστοιχη θετική ανταπόκριση από την πλευρά των μαθητών.
Το αποτέλεσμα, όμως, δείχνει το αντίθετο από το αναμενόμενο και οι αιτίες ποικίλουν. Η εικόνα που επικρατεί αυτή την περίοδο στα σχολεία είναι η έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα σε μαθητές και εκπαιδευτικούς και επικρατεί μια γενική αναστάτωση. Μαθητές με φανερό έλλειμμα συγκέντρωσης, αυτοπειθαρχίας και ενδιαφέροντος για τη μάθηση και εκπαιδευτικοί που στη συντριπτική τους πλειοψηφία προσπαθούν να σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται, αλλά που νιώθουν αδύναμοι να προβάλουν αποτελεσματική αντίσταση στην ορμητικότητά τους. Είναι εμφανές πως αυτά που χτυπούν αυτή τη στιγμή την εκπαιδευτική κοινότητα δεν είναι τίποτε άλλο από τα απόνερα της καραντίνας, της τηλεκπαίδευσης και όλων εκείνων των αναγκαίων κακών που βιώσαμε από τον περσινό Μάρτη και μετά.

Γνωστικά, πιθανό, δεν είναι εύκολο να εκτιμήσει κανείς τη ζημιά που έχει γίνει αλλά για θέματα συμπεριφοράς πρόκειται για ξεκάθαρη οπισθοδρόμηση. Ακόμα και οι βασικές κοινωνικές δεξιότητες των μαθητών έχουν ατροφήσει. Την ανάγκη τους για επικοινωνία, την οποία τόσο την έχουν στερηθεί, την εκφράζουν με περίεργο τρόπο. Προσπαθούν να προσελκύσουν την προσοχή με λανθασμένο τρόπο. Αυτό το παρατηρούν καθημερινά στην τάξη, οι εκπαιδευτικοί. Ζωηροί μαθητές, που κάνουν φασαρία κατά τη διάρκεια του μαθήματος, οι οποίοι δεν σηκώνουν το χέρι για να πάρουν τον λόγο και να μιλήσουν, αλλά πετάγονται, χωρίς κανέναν σεβασμό στον εκπαιδευτικό και ιδιαίτερα στους συμμαθητές τους.
Σημαντική, ωστόσο, είναι και η ραγδαία αύξηση της επιθετικής συμπεριφοράς των μαθητών στα διαλείμματα η οποία όμως αφορά κυρίως παιδιαρίσματα παρά σοβαρά περιστατικά παραβατικής συμπεριφοράς. Είναι φανερό πως η στέρηση των μαθητών όλο αυτό το διάστημα στην επικοινωνία, στο παιχνίδι, στη δράση και στη χαρά εκτονώνεται τώρα με «υπερβολή». Καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος των συνεπειών που άφησαν τα «κλειστά σχολεία» από τα «απωθημένα» με τα οποία λειτουργούν οι μαθητές.
Ο ρόλος των εκπαιδευτικών συνεχίζει να είναι πολύπλοκος. Οι φιλότιμες προσπάθειες που έχουν καταβάλλει όλο αυτό το διάστημα είναι τεράστιες, ώστε να καλύψουν τα κενά της τηλεκπαίδευσης αλλά και να συντονίσουν την τάξη. Πέρα από το γνωστικό κομμάτι, στηρίζουν τους μαθητές και ψυχολογικά. Δείχνουν κατανόηση στα ξεσπάσματα και στον θυμό που ευλόγως έχουν. Γνωρίζουν ότι το περιβάλλον στο οποίο έζησαν, κατά την πανδημία, καθόρισε σ’ ένα μεγάλο ποσοστό την επαναφορά και την προσαρμοστικότητά τους. Γνωρίζουν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν την κρίση ή κάποιο πένθος ή κάποια μορφή ενδοοικογενειακής βίας ή και bullying επειδή νόσησαν από κορωνοϊό, αλλά δεν παύει να τους «ακρωτηριάζει» ψυχοσυναισθηματικά.

Ας μην γελιόμαστε, η κατάσταση αυτή μέχρι το τέλος της φετινής χρονιάς είναι μη αναστρέψιμη. Αποδεικνύεται περίτρανα πως η παράταση του σχολικού έτους ήταν μια απρόσμενη απόφαση. Το υπουργείο Παιδείας σύμφωνα με ανακοίνωσή του είχε προβεί στην παράταση αυτή με το σκεπτικό πως το σχολικό περιβάλλον επιδρά θετικά στην κοινωνικότητα και στην ψυχολογία τους. Μπορεί το σκεπτικό αυτό να είναι μεν γενικά σωστό όμως δεν υπολόγισαν τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης φάσης. Την ψυχολογική κούραση και την πολύμηνη αδράνεια των μαθητών λόγω της καραντίνας, τους περιορισμούς (τήρηση αποστάσεων, χρήση μάσκας μεγάλος αριθμός μαθητών ανά τάξη, συνεχή self tests) στον χώρο του σχολείου για έξι ώρες τη μέρα καθώς και αυτόν τον τόσο φωτεινό ήλιο που τα ξεσηκώνει! Δεν θέλει ιδιαίτερη σκέψη για να καταλάβει κανείς πως οι μαθητές βρίσκονται σε διάθεση διακοπών και συμπεριφέρονται στο σχολείο σαν να βρίσκονται ήδη σε διακοπές. Δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν, να ακούσουν και να συμμετέχουν στο μάθημα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αισθάνονται σαν «θηρία» που το έσκασαν από το ατομικό τους κλουβί αλλά αντί να γευτούν την ελευθερία τους πιάστηκαν σε ένα πολύ μεγαλύτερο κλουβί. Έτσι ακριβώς νιώθουν για τη φοίτησή τους στο σχολείο αυτή την περίοδο. Δυστυχώς, η παράταση δεν έφερε την πολυπόθητη βελτίωση της ψυχολογίας και της κοινωνικότητας των μαθητών αλλά τον περαιτέρω εκτροχιασμό αυτών.

Μάλιστα στο ερώτημα αν υπάρχουν εκπαιδευτικοί που ζητούν να μην παραταθεί το σχολικό έτος υπό τον φόβο να μην παγιωθεί αυτή η τακτική, ο κ. Παπαποστόλου απαντά: «Αυτή δεν είναι λογική. Πρόκειται για ιδιαίτερες συνθήκες. Σε τελική ανάλυση μιλάμε ουσιαστικά για τέσσερις επιπλέον μέρες. Τα σχολεία κανονικά τελειώνουν 15 Ιουνίου και οι εκπαιδευτικοί βρισκόμασταν στο σχολείο μέχρι 21 Ιουνίου. Περισσότερο οι γονείς υποψήφιων που έχουν και μικρότερα παιδιά σε Γυμνάσιο και Δημοτικό ανησυχούν».
Και μετά απορούμε γιατί τα παιδιά δεν έχουν όρια… Είναι φυσικό και αναμενόμενο, όταν έρχονται τα πάνω – κάτω στη ζωή τους, στην καθημερινότητά τους, στο πρόγραμμά τους. Το υπουργείο Παιδείας αλλιώς τα υπολόγιζε αλλά τελικά αυτή η απόφασή του, οδήγησε σε μια άκρως ψυχοφθόρα κατάσταση. Είναι η ώρα να επιτρέψει την πλήρη αποσυμπίεση των μαθητών, είναι η ώρα να αφήσει το ελατήριο να εκτονωθεί μέχρι το τέρμα ώστε από το επόμενο σχολικό έτος να γίνει μια νέα αρχή με όσο λιγότερη γίνεται συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το