Του Διονύση Λεϊμονή
Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών, επίσης γνωστή και ως Διεθνής Ημέρα Εκπαιδευτικών, πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου και καθιερώθηκε το 1994 μετά από την απόφαση της Unesco/ΔΟΕ για τη Σύσταση σχετικά με το Καθεστώς των Εκπαιδευτικών. Τιμά την Ελεύθερη Διδασκαλία που υπογράφηκε το 1966.
Στόχος της είναι να επικεντρωθεί στην «εκτίμηση, αξιολόγηση και βελτίωση των εκπαιδευτικών του κόσμου» και να δώσει την ευκαιρία να εξετάσουν τα ζητήματα που σχετίζονται με τους εκπαιδευτικούς και τη διδασκαλία. Μια διδασκαλία που στις μέρες μας χρειάζεται στήριξη από την Πολιτεία και την κοινωνία. Μια διδασκαλία που δεν αποτελεί μια διεκπεραιωτική διαδικασία εξασφάλισης των προς το ζην. Μια διδασκαλία που δεν προσμετράται όπως μια κοινή άλλη εργασία γιατί δεν είναι εργασία κι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι εργασία…
Η εκτίμηση στο έργο του εκπαιδευτικού πρέπει να είναι καθολική, να αξιώνει και να μην απαξιώνει τον ρόλο του εκπαιδευτικού, να προάγει τον σεβασμό και την αποδοχή ενός λειτουργήματος που τα τελευταία χρόνια μάλλον έχει απαξιωθεί και ευτελιστεί στον νου και τη σκέψη του κοινού νου. Κι αυτό γιατί σε μια απνευματική εποχή ποιος διακρίνει, ποιος ξεχωρίζει το έργο ενός εκπαιδευτικού σε σύγκριση με άλλα επαγγέλματα, εργασίες και δράσεις; Δεν είναι το επάγγελμα των φώτων, δεν είναι η δουλειά που θα εξασφαλίσει δημοσιότητα, λάμψη, φήμη, χρήματα… Είναι η «αφανής διαδικασία μεταλαμπάδευσης της γνώσης» που απαιτεί γνωστική κατάρτιση, ψυχικό σθένος, υπομονή και επιμονή, καλοθέλητη διάθεση, συνεχή ανατροφοδότητη, αποθέματα δύναμης και δυστυχώς και χρηματικά αποθέματα, καθώς δεν λαμβάνεται μέριμνα για τα τρέχοντα προβλήματα ζωής, μετοίκησης, επιβίωσης των ανθρώπων που από τα μικρά τους χρόνια με ένα βιβλίο και πολλά έξοδα και κόπους δεν σταματούν να επιθυμούν την προσωπική τους ανέλιξη κόντρα σε καιρούς που η καλλιέργεια του πνεύματος θεωρείται ματαιοπονία. Ο σημερινός εκπαιδευτικός έχει ανάγκη αναγνώρισης του έργου του, στήριξης του έργου του, ενίσχυσης της προσπάθειας να μην βολεύεται αλλά να τραβά μπροστά αποτελώντας πρότυπο μίμησης και φάρο ανάδειξης και προβολής του καλού και του ωραίου. Ο σύγχρονος εκπαιδευτικός είναι ανάγκη να αισθανθεί ότι δεν δρα στο περιθώριο, ότι η κοινωνία παραστέκεται αρωγός του, η οικογένεια συνεργός του, η Πολιτεία εργοδότης που παρακολουθεί, στηρίζει, ενισχύει και συνεπικουρεί ένα έργο θαυμαστό ξεπερνώντας σκοπέλους και στενά υλιστικές ιδεοληψίες.
Η Unesco δηλώνει ότι όλοι μπορούν να βοηθήσουν στον εορτασμό αυτού του επαγγέλματος μέσω της ευαισθητοποίησης σε ζητήματα διδασκαλίας και μέσω της διαβεβαίωσης ότι ο σεβασμός προς τους εκπαιδευτικούς αποτελεί μέρος της φυσικής τάξης πραγμάτων. Περισσότερες από 100 χώρες γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών και κάθε χώρα έχει τις δικές της εκδηλώσεις όπως στην περίπτωση της Ινδίας, η οποία γιορτάζει την Ημέρα των Εκπαιδευτικών στις 5 Σεπτεμβρίου.
Πέρα, όμως, από τους εθιμοτυπικούς εορτασμούς και τις ξέπνοες Παγκόσμιες Ημέρες η ίδια η παιδαγωγική καθημερινότητα πρέπει να είναι τιμητική για τον εκπαιδευτικό και ικανή να τον τροφοδοτεί και να τον αξιώνει να επιτελεί αγόγγυστα το έργο του, ένα έργο που μπορεί τα αποτελέσματα να μην διαφαίνονται διά γυμνού οφθαλμού, αλλά σε βάθος χρόνου διαμορφώνει την κοινωνική και πολιτική συνείδηση των νέων μας ορίζοντας το μέλλον του κόσμου.