Της Κατερίνας Τασσοπούλου
Οι εξετάσεις που οι μαθητές καλούνται να περάσουν σε λίγες ημέρες, σε μια ιδιαίτερα απαιτητική και ειδικών συνθηκών σχολική χρονιά, αποτελούν την αποκορύφωση μιας πορείας, η οποία έχει επενδυθεί με προσπάθεια, στερήσεις και προσδοκίες, τόσο από τους ίδιους τους διαγωνιζομένους, όσο και από τους γονείς τους.
Οι εξεταζόμενοι μαθητές αγωνιούν καθημερινά για τις συνθήκες που πρόκειται να αντιμετωπίσουν και κανείς δεν φαίνεται προετοιμασμένος να ανταπεξέλθει στις απαιτητικές εξετάσεις, καθώς η τηλεκπαίδευση έχει αποδειχτεί «φιάσκο».
Οι μαθητές των ΓΕΛ και των ΕΠΑΛ, μετά από μήνες εγκλεισμού, κενά ύλης, έλλειψη γνώσεων και βαριά ψυχολογία, θα πρέπει βίαια να κατανοήσουν, πως θα κριθεί το μέλλον τους πάνω σε μια ύλη, η οποία είναι σχεδόν αυτοδίδακτη και το υπουργείο παιδείας εθελοτυφλεί μπροστά στις συνθήκες, αποδεικνύοντας ότι η εκπαίδευση και η ψυχική υγεία των μαθητών έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Αντιμετωπίζει τους μαθητές, αλλά και τους εκπαιδευτικούς, ως τα σχολεία να λειτουργούσαν κανονικά. Κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει, ότι δεν είναι τα πράγματα όπως τα σχεδιάζουν στα χαρτιά και πως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική και σκληρή. «Η κατάσταση είναι κρίσιμη και απειλείται τόσο η κοινωνική όσο και η εκπαιδευτική ανάπτυξη μιας ολόκληρης γενιάς, που θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα κάθε κυβέρνησης. Είναι αδήριτη ανάγκη, να ακουστούν οι φωνές μας και να μην αδικηθούμε. Γιατί το μέλλον μας δεν παίζεται «corona» – «γράμματα», αναφέρει μια απεγνωσμένη επιστολή μαθητών στο Υπουργείο.
Ένα «γράμμα» από παιδιά κουρασμένα από μια εφηβεία, που δεν την έζησαν στην τελική της ευθεία, παιδιά που «τσακίστηκαν» από το άγχος του εγκλεισμού και του φόβου να μην προδώσουν τους εαυτούς τους και τους γονείς τους.
Παιδιά που βιώνουν συνεχόμενες αλλαγές, παιδιά με γονείς σε ένα συνεχόμενο βέρτιγκο. Παιδιά με ψυχολογία στο ναδίρ, που η μάθησή τους πληρώθηκε και φέτος αδρά, με μεγάλο οικονομικό φροντιστηριακό τίμημα, αλλά και παιδιά με άνεργους γονείς, που διέκοψαν αναγκαστικά τα τηλεκπαιδευτικά φροντιστήρια.
Παιδιά που θα δώσουν ότι έχουν από αποθέματα, για να ζήσουν μια νέα ζωή, παιδιά που τους ζητάμε τα πάντα, χωρίς να τους έχουμε δώσει τίποτα.