Οι εμπειρίες του Παναγιώτη Μάνου στο Εδιμβούργο, όπου έζησε για επτά χρόνια, τόσο λόγω σπουδών, όσο και για επαγγελματικούς λόγους, έδωσαν την ευκαιρία στον 32χρονο, πλέον, Βολιώτη να δουλέψει με ευπαθείς κοινωνικές ομάδες χρησιμοποιώντας τις μουσικές γνώσεις του. Το καλοκαίρι του 2015 επαναπατρίστηκε στην Ελλάδα και έκτοτε επιχειρεί να εφαρμόσει στη γενέτειρά του όλα όσα διδάχτηκε στη Σκωτία.
Ο Παναγιώτης Μάνος, o ο οποίος έχει καταγωγή από το Τρίκερι, στα 22 χρόνια του έφυγε από τον Βόλο και βρέθηκε στο Εδιμβούργο. Μάλιστα, στην ίδια πόλη βρέθηκε μαζί με τον αδερφό του, Μανώλη, ο οποίος σπούδασε βοτανική ιατρική. Στην πρωτεύουσα της Σκωτίας ολοκλήρωσε τις μουσικές σπουδές του σε πανεπιστήμιο της πόλης. Αποφοίτησε το 2012 παίρνοντας Bachelor (Hons) από το τμήμα «Music Popular» του Edinburgh Napier University και πλέον απασχολείται ως vocal coach. «Απ’ όσο γνωρίζω, στο Εδιμβούργο αυτή η σχολή ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια σχετικά. Κάτι αντίστοιχο έγινε για πρώτη φορά στο Berklee College of Music στη Βοστώνη. Μεταπήδησε η επιστήμη από τις ΗΠΑ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Δεν είναι απλά ότι κάνουμε ένα ρεπερτόριο και μαθαίνεις κάποιον να τραγουδά καλά. Έχει πολλά πεδία δράσης η επιστήμη του vocal coaching. Οι περισσότεροι στην Ελλάδα έχουν συνδυάσει το συγκεκριμένο αντικείμενο με τη φωνητική καθοδήγηση σε κάποιον άνθρωπο. Στην Ελλάδα διδάσκεται κατά κύριο λόγο η ορθοφωνία. Σε κάθε περίπτωση, είναι πολλά περισσότερα πράγματα», σημείωσε ο κ. Μάνος.
Παράλληλα με τις σπουδές του, όσο διάστημα έζησε στη Σκωτία, εργάστηκε για να εξασφαλίσει τα δίδακτρά του. Έτσι, αρχικά απασχολήθηκε σε μία εταιρεία που επιδοτούνταν από τον Δήμο του Εδιμβούργου και βοηθούσε άτομα που ανήκαν σε ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, ενώ στη συνέχεια μεταπήδησε σε μία δημοτική δομή με παρεμφερές αντικείμενο.
«Στην αρχή δούλεψα σε μία εταιρεία που λεγόταν «Street work». Ήταν επιδοτούμενη από τον Δήμο του Εδιμβούργου, και δουλεύαμε με ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες π.χ. άστεγους, εξαρτημένους από ναρκωτικές ουσίες ή αλκοόλ, θύματα βίαιων συμπεριφορών και κυρίως παιδιά που είχε ασκηθεί βία επάνω τους, νέους από αναμορφωτήρια κ.λπ. Μας εξειδίκευαν σε διάφορα σεμινάρια και βοηθούσαμε όλους αυτούς τους ανθρώπους. O καθένας ανάλογα με τον τομέα του και χρησιμοποιώντας την τέχνη που γνώριζε. Έπειτα, ο Δήμος του Εδιμβούργου είχε μια υπηρεσία, με την επωνυμία «Crisis center». Πρόκειται για μια δομή για άτομα ηλικίας 16 ετών και άνω που χρησιμοποιούν ή έχουν χρησιμοποιήσει υπηρεσίες ψυχικής υγείας και κατοικούν στην πόλη του όταν αντιμετωπίζουν κρίση. Κι εκεί είχα να κάνω με ανθρώπους, που είχαν σοβαρές εξαρτήσεις, όσο διάστημα απασχολήθηκα ως φροντιστής», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Από τον Ιούνιο του 2015 επέστρεψε στον Βόλο. «Γνώριζα ότι για το πτυχίο μου, πρέπει να παλέψω για να αποδείξω ότι είναι χρήσιμο αυτό που διδάσκω. Εάν έμενα στο εξωτερικό, είχα εξασφαλισμένη επαγγελματική αποκατάσταση, ενώ παράλληλα ασχολούμουν και με τη μουσική. Όμως, ήθελα να ζήσω κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ και να βοηθήσω και ανθρώπους από τον τόπο μου», εξομολογήθηκε ο νεαρός Βολιώτης, ο οποίος μετά την αναγνώριση του πτυχίου του από τον ΔΟΑΤΑΠ και την αντιστοίχιση της ειδικότητάς του, πήρε επίσης παιδαγωγική επάρκεια από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Στο βάθος του μυαλού του, όμως και εν αναμονή των σεμιναρίων που θα κάνει με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, παραμένει η ιδέα της εφαρμογής των όσων έχει διδαχθεί στη Σκωτία, αποσκοπώντας στην καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, μέσα από την ενασχόλησή τους με τη μουσική και τη φωνητική.