Της Άννας Μαρίας Κουτσιρίμπα – Σεμιλιέτωφ,
φιλολόγου – συγγραφέα*
Δεν θα χάσουμε την ευκαιρία να βρεθούμε στην έρημο. Όταν ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο και βγαίναμε από την πόλη άρχισα να μετράω τις λουρίδες κυκλοφορίες που ενώνουν το Ντουμπάι με το Άμπου Ντάμπι, την πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Οχτώ λωρίδες κυκλοφορίας για κάθε ρεύμα! Φυσικά δεν είχαν κανένα πρόβλημα στη δημιουργία τους, αφού δεξιά κι αριστερά μας απλωνόταν η έρημος! Και η κίνηση αρκετή!
Η πρώτη μας στάση είναι σε μια περιοχή όπου θα περάσουμε στα τζιπ σε ένα σαφάρι με 4Χ4. Εκεί υπήρχαν βεδουίνοι που δάμαζαν τα γεράκια και τους αετούς που πρόσφεραν ένα μοναδικό θέαμα με τα άγρια πτηνά. Αν ήθελες κρατούσες τον αετό για τη βόλτα του και στη συνέχεια προσγειωνόταν στο χέρι σου. Σου τοποθετούσαν στο χέρι ένα δέρμα για να μη γδαρθείς από τα πόδια και τα νύχια του αετού και εκείνος επιβλητικός και τεράστιος στεκόταν περήφανα και περίμενε για τη δράση του. Είναι κι αυτό μια εμπειρία, να είσαι τόσο κοντά με ένα άγριο πουλί, με έναν αετό που ανοίγει τα τεράστια φτερά του για τη βόλτα του και στη συνέχεια να προσγειωθεί στο απλωμένο χέρι σου.
Στη συνέχεια επιβιβαστήκαμε στο 4Χ4 για το σαφάρι. Δεν πρόκειται για το γνωστό σαφάρι, όπου από το τζιπ φέρεις βόλτες στην έρημο παρατηρώντας άγρια ζώα, αλλά απολαμβάνεις μια διαφορετική περιπέτεια πάνω στην άμμο. Είμασταν τρία τζιπ όπου ανηφορίσαμε για τους αμμόλοφους. Το βλέμμα σου χανόταν στο χρυσό χρώμα της άμμου. Όπου κι αν έστρεφες τα μάτια σου δεν υπήρχε τίποτε άλλο στον ορίζοντα παρά μόνο έρημος, λόφοι από άμμο. Εκεί, όταν φτάσαμε στην κορυφή, ξεφουσκώνουν τα λάστιχα των αυτοκινήτων και το αυτοκίνητο κάνει σερφ στους αμμόλοφους. Αυτό γίνεται για αρκετή ώρα, δεν αφήσαμε αμμόλοφο για αμμόλοφο! Το αυτοκίνητο γλιστράει πάνω στη λεπτή άμμο και κατηφορίζει ξανά και ξανά… Σε κάποιον αμμόλοφο σταματήσαμε στην κορυφή για να αγναντέψουμε το τοπίο. Παντού απλωνόταν η έρημος, δε διέκρινες τίποτε άλλο παρά μόνο ένα κατακίτρινο τοπίο γεμάτο αμμόλοφους. Κυλιστήκαμε στην άμμο κατεβαίνοντας τον αμμόλοφο σαν τα παιδιά, δε χρειάζεται να διαθέτεις σκέιμπορντ!
Στη συνέχεια θα βρεθούμε σε μια όαση, σε μια φάρμα με καμήλες, θα ανέβουμε στα σκληραγωγημένα ζώα για να πραγματοποιήσουμε μια βόλτα στην έρημο. Είναι όμορφη εμπειρία μια βόλτα στη ράχη της καμήλας που διήρκησε αρκετή ώρα. Και στη συνέχεια θα περάσουμε τη βραδιά μας σε ένα κατάλυμα. Σε ένα παλάτι μέσα στην έρημο. Ένας όμορφος χώρος αρκετά μεγάλος, μια όαση με πολλά μαγαζάκια. Εκεί μπορούμε να κάνουμε τατουάζ με χέννα στα πόδια ή στα χέρια, αφού υπάρχουν αρκετές σκηνές με καλλιτέχνες του είδους. Η διακόσμηση των άκρων με χέννα είναι ένας παραδοσιακός τρόπος στολισμού των γυναικών στη Μέση Ανατολή. Το αξιοσημείωτο είναι ότι διακοσμούν ακόμη και τις πατούσες! Τα σχέδια διατηρούνται περίπου για ενάμιση μήνα. Σε άλλη σκηνή μπορούν να μας δημιουργήσουν ένα αναμνηστικό της αρεσκείας μας με ό,τι σχέδιο θέλουμε και πάνω του να αποτυπώσουν τα ονόματά μας.
Θα πιούμε τον αραβικό καφέ τους και τέλος θα παρακολουθήσουμε τον παραδοσιακό χορό τανούρα. Ακολουθεί το δείπνο μας, ένα γευστικό μπάρμπεκιου και ένα σόου χορού της κοιλιάς.
Αν κάποιος θέλει μπορεί να δοκιμάσει και ναργιλέ. Είχε βραδιάσει και εμείς ήμασταν ακόμη στην όαση παρακολουθώντας χορό της κοιλιάς, κάτω από τον έναστρο μπλε ουρανό και ένα ζεστό αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό μας. Τέλος η χορεύτρια μας ξεσήκωσε όλες τις γυναίκες να την ακολουθήσουμε στον ρυθμό της και γίναμε όλοι μια παρέα χορεύοντας για ώρες!
Το Ντουμπάι σίγουρα μας εκπλήσσει με τους ουρανοξύστες, την πολυτέλεια, τους τεράστιους δρόμους, την καθαριότητα.
Όμως, την πρώτη μέρα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας βλέπαμε σε κοντινή απόσταση το υπέροχο ξενοδοχείο Μπουρτζ αλ Αράμπ αφού βρισκόμασταν στην ίδια παραλία. Τις επόμενες τρεις όμως μέρες το ξενοδοχείο είχε χαθεί από το οπτικό μας πεδίο. Η ρύπανση το είχε εξαφανίσει!
Ακόμη να προσθέσω πως παρά τους σαράντα βαθμούς Κελσίου και παραπάνω, το Ντουμπάι διαθέτει λεωφορεία χωρίς αιρ κοντίσιον για να μεταφέρουν τους μετανάστες που δουλεύουν ολημερίς κάτω από συνθήκες καύσωνα για να στηθούν αυτοί οι εκπληκτικοί ουρανοξύστες. Η απόλυτη χλιδή, η πολυτέλεια, αλλά όπως και σε κάθε άλλη χώρα, η φτώχεια και η προσμονή για ένα καλύτερο αύριο.
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιλτιάδη Σεμιλιέτωφ.