Tου Γεώργιου Καπουρνιώτη
Σε ένα άρθρο του με τίτλο «Εκπαίδευση: Επιτέλους αξιολόγηση», ο δημοσιογράφος κ. Γιάννης Πολίτης αναφέρει χαρακτηριστικά: «οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί θέλουν να μην αλλάξουν τη ρουτίνα τους. Με την καλοπέραση και τα προνόμια ξέχασαν ότι είναι λειτουργοί». Και συνεχίζει: «Δεν τους περνάει από το μυαλό να βάλουν πλάτη, όπως οφείλουν, να κρατήσουν την κοινωνία όρθια. Δεν είναι ούτε καλοί, ούτε κακοί υπάλληλοι. Αδιάφοροι είναι πολλοί από αυτούς, γιατί ουδείς τους αξιολογεί… Πέτυχαν να είναι οι μόνοι εργαζόμενοι στον πλανήτη που δεν αξιολογούνται και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν για τα πεπραγμένα τους. Από τους πωλητές των σούπερ μάρκετ μέχρι τους ακριβοπληρωμένους μάνατζερ των μεγάλων εταιρειών, η αξιολόγηση είναι καθημερινή και αυτονόητη. Οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα επιμένουν ότι αυτό δεν τους αφορά… Δεν χρειάζονται ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι από το εξωτερικό για να ξαναβάλουν το Δημόσιο στις ράγες. Αρκεί οι επιθεωρητές να ξαναπιάσουν δουλειά». Για ποια προνόμια και καλοπέραση των εκπαιδευτικών μιλάει ο αξιότιμος κος δημοσιογράφος;
Νομίζω ότι πολλοί ξεχνάνε ή έχουν ήδη ξεχάσει πως αντέδρασαν οι εκπαιδευτικοί, όταν τους ζητήθηκε από το κράτος εν μέσω πανδημίας να στηρίξουν τους μαθητές τους με τη βοήθεια της τηλεκπαίδευσης. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δάσκαλοι, έμαθαν να χρησιμοποιούν τη νέα τεχνολογία για να είναι σε επαφή με τα παιδιά και να μην τους στερήσουν τη μόρφωση. Κι αυτό το πέτυχαν χωρίς καν να έχουν την υποδομή που απαιτείται.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ότι εκπαιδευτικοί έκαναν νέα συμβόλαια σε ιδιωτικές εταιρείες παρόχους internet με δικά τους έξοδα για να έχουν τη δυνατότητα να μπορούν να επικοινωνούν με τους μαθητές τους, με περισσότερο αξιόπιστο διαδίκτυο (καλύτερες ταχύτητες για να μη διακόπτεται το μάθημα). Αγόρασαν laptop ή και tablet για να γίνει το έργο τους αυτή τη δύσκολη περίοδο πιο αποτελεσματικό και λειτουργικό. Έμαθαν να χρησιμοποιούν προγράμματα που φτιάχνουν βίντεο από εικόνες ή προγράμματα που παρουσιάζουν εικόνες, προκειμένου να κάνουν το μάθημα από απόσταση πιο ευχάριστο και ελκυστικό. Πρόσφατα συμμετείχαν και σε επιμορφώσεις στη χρήση των προγραμμάτων που χρησιμοποιούνται από το ΥΠΑΙΘ (webex, e-class, e-me) προκειμένου να αποκτήσουν όλοι οι εκπαιδευτικοί περισσότερες γνώσεις στον χειρισμό τους.
Επιπροσθέτως, οφείλουμε να αναφερθούμε σε αυτές και αυτούς που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα Σχολεία Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (ΣΜΕΑΕ). Πολλά από τα σχολεία αυτά λειτουργούν σε κτίρια που δεν έχουν σχέση με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά σχολεία που θα έπρεπε να λειτουργούν για τους μαθητές και μαθήτριες με αναπηρία. Επίσης, παρά την πανδημία και όλους τους κινδύνους, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως οι άνθρωποι αυτοί πήγαιναν στο σχολείο και στήριξαν τα παιδιά μας…
Οι εκπαιδευτικοί ως σημαντικοί παράγοντες του εκπαιδευτικού μας συστήματος στάθηκαν αρωγοί στην κοινή προσπάθεια. Υπήρξαν και υπάρχουν εκπαιδευτικοί που ενώ ανήκαν σε «ευπαθή» ομάδα συνέχιζαν καθημερινά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Ζήσαμε εκπαιδευτικούς να παλεύουν με τον κορωνοϊό και τις συνέπειές του μέσα στα νοσοκομεία αλλά και μετά την έξοδό τους από αυτά. Μήπως οι εκπαιδευτικοί αξίζουν μια επιβράβευση για την προσπάθειά τους; Μήπως στον μικρό χώρο των ειδικών σχολείων εγκλωβίζεται ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν αγγίζει την καθημερινότητα των πολλών;
Πρέπει να επισημάνουμε ότι η πολιτεία όλα τα χρόνια και ως το 2011 παρείχε ειδικό επίδομα στο προσωπικό των ΣΜΕΑΕ το οποίο καταργήθηκε μαζί με άλλα, στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το προσωπικό αυτό κάνει καθημερινά κατάθεση ψυχής και αγάπης στα άτομα με αναπηρία ώστε να υπηρετούν με συνέπεια την κοινωνία μας.
Είναι φανερό ότι η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη και αυτό το καταφέρνεις όταν τον συκοφαντείς έτσι ώστε αφενός να του παραλύσεις κάθε διάθεση για αντίσταση και αφετέρου να τον απομονώσεις από τους φυσικούς του συμμάχους σε τέτοιο βαθμό που το θύμα να αποδεχθεί τη θυσία σαν να είναι θέλημα Θεού.
Τόσα χρόνια εκπαιδευτικός με παιδιά στο δημόσιο σχολείο, έχω αρκετή εμπειρία ώστε να αντιλαμβάνομαι πώς λειτουργεί αυτό που αποκαλούμε ως «μικρογραφία της κοινωνίας». Θα βρεις λίγους που μπορείς να συνεννοηθείς, θα βρεις πολλούς που είτε θέλει προσπάθεια, είτε δεν μπορείς να συνεννοηθείς. «Για το παιδί» θα κάνεις υποχωρήσεις. Θα κάνεις βήματα πίσω. Θα χαμηλώσεις τον εγωισμό σου για να βρεθεί μια κοινή στάση.
Δεν έχω κουραστεί και δεν θα κουραστώ ποτέ να υπερασπίζομαι τους τύπους που επέλεξαν αυτήν τη δουλειά. Αυτούς, ντε, που «κάθονται τέσσερις μήνες τον χρόνο και το παραδάκι πέφτει», αυτούς που ξέρουν για τα παιδιά μας μέσα σε λίγους μήνες όσα ξέρουμε εμείς που τα γεννήσαμε, αυτούς που συμπληρώνουν όσα δεν μπορούμε να τους δώσουμε και πλέκουν μαζί μας ένα ακόμα μεγαλύτερο δίχτυ ασφάλειας από κάτω τους ως να καταφέρουν να πετάξουν. Δεν έχω κουραστεί να μαλώνω με τους γονείς που μάς θεωρούν ως «δημόσιους υπάλληλους» ή «βολεμένους», δεν έχω κουραστεί να επιχειρηματολογώ υπέρ της σημαντικότητας της δουλειάς μας, να τονίζω το ασύλληπτο άγχος της πολύωρης, καθημερινής κηδεμονίας των παιδιών, όλων μαζί και καθενός ξεχωριστά, την απεριόριστη εκτίμηση που τους έχω για τη λειτουργία τους ως δανεικοί γονείς.
Θέλει ψυχραιμία, αλληλεγγύη, κατανόηση από όλους για τους εκπαιδευτικούς μας που αναλαμβάνουν να πάρουν τα παιδιά τον Σεπτέμβρη και να τα επιστρέψουν τον Ιούνη σοφότερα, πιο μορφωμένα και πιο ελεύθερα από φόβους και συμπλέγματα. Πρέπει όλοι μας να κατανοήσουμε ότι οι εκπαιδευτικοί δεν ασκούν επάγγελμα, αλλά λειτούργημα…