Ένα ποσοστό μέχρι και 25% των γυναικών που γεννήθηκαν στη δεκαετία μεταξύ 1970-1980 είναι πολύ πιθανό να μην παντρευτεί ποτέ για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν με την οικονομική δυνατότητα των νέων, τις αξίες της οικογένειας αλλά και την ελλιπή στήριξη από την πολιτεία.
Για το θέμα μίλησε στο πανελλήνιο συνέδριο του τμήματος Χωροταξίας ο υποψήφιος διδάκτορας Γιώργος Κοντογιάννης, ο οποίος ασχολείται με το θέμα της σύστασης και διάλυσης των συμβιώσεων στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρώπη. «Αυτό που φαίνεται, είναι ότι από τη δεκαετία του 80’ και μετά ο γάμος αναβάλλεται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία και οι νέοι παντρεύονται όλο και λιγότερο» τόνισε ο κ. Κοντογιάννης και συμπλήρωσε πως «στην Ελλάδα ο γάμος συνδέεται πολύ έντονα με τη γονιμότητα. Έτσι από τη στιγμή που τα ζευγάρια παντρεύονται σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία και κάνουν και λιγότερα παιδιά, αυτό έχει συνέπεια και στην αναπαραγωγή».
Σύμφωνα με τον ίδιο, «γενιές γυναικών που γεννήθηκαν από το 1970 και μετά, θα παντρεύονται από την ηλικία των 28 ετών και μετά, ενώ δεν αποκλείεται ένα 25% από αυτές να μην παντρευτεί ποτέ. Οπότε, αν συνυπολογίσουμε πως είναι ελάχιστες οι γυναίκες που κάνουν τρία και τέσσερα παιδιά στην Ελλάδα, ότι η τεκνοποίηση γίνεται ακόμη εντός γάμου και ότι αναβάλλουν τον γάμο για όλο πιο μετά, φαίνεται πως οι γυναίκες που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία, δύσκολα θα κάνουν τα 2,1 παιδιά που απαιτούνται για την αναπαραγωγή του πληθυσμού. Μοιραία ο πληθυσμός θα συρρικνώνεται και θα γερνά. Σε 20 χρόνια από σήμερα θα είμαστε λιγότερο κατά 700.000 άτομα».
Μπορεί οι Ελληνίδες να μην παντρεύονται εύκολα, φαίνεται όμως ότι είναι παραδοσιακές με το θέμα της γονιμότητας εκτός γάμου.
Ειδικότερα, όπως τονίζει ο κ. Κοντογιάννης «λόγω των ηθών και των αξιών η γονιμότητα εκτός γάμου είναι πολύ μικρή σε σχέση με άλλες χώρες. Για παράδειγμα οι γεννήσεις εκτός γάμου στην Ελλάδα αντιπροσωπεύουν το 8,5% και οι γεννήσεις στο πλαίσιο του συμφώνου συμβίωσης στο 1,5%, δηλαδή προσεγγίζει το 10%, όταν στη Γαλλία ξεπερνά το 50%. Βέβαια στα κράτη αυτά υπάρχουν και άλλες πολιτικές για τη στήριξη αυτών των οικογενειών».
Πού θα πρέπει το Κράτος να στρέψει το ενδιαφέρον του; Ο κ. Κοντογιάννης επισήμανε πως «στην Ελλάδα το ενδιαφέρον στρέφεται στο να δοθούν κίνητρα για το τρίτο και τέταρτο παιδί. θα πρέπει, όμως να υπάρξει στήριξη για το πρώτο ή δεύτερο παιδί, ώστε να γίνει η αρχή. Αν κάποιες από αυτές κάνουν το πρώτο ή το δεύτερο που είναι το ζητούμενο, μπορεί μετά να κάνουν το τρίτο και το τέταρτο. Άλλωστε αυτό που παρατηρείται σε περιόδους οικονομικών κρίσεων είναι πως οι άνθρωποι αναβάλλουν τον γάμο και την τεκνοποίηση για πιο μεγάλη ηλικία, αλλά τελικά πετυχαίνουν μόνο ένα μέρος αυτών που θα επιθυμούσαν ή προγραμμάτιζαν. Δηλαδή, αν και ήθελαν να κάνουν δύο παιδιά, τελικά κάνουν ένα παιδί ή κανένα».