Δεν ξέρω τι είναι αυτό που παρακινεί μερικούς ανθρώπους ν’ αφήσουν την ασφάλεια του σπιτιού τους, τις αυτονόητες και κάπως δεδομένες συνθήκες της καθημερινότητα τους, αλλά και τα πρόσωπα που αγαπούν περισσότερο στον κόσμο και να ταξιδέψουν σε κάποια μακρινή γωνιά του πλανήτη για να βοηθήσουν άγνωστους συνανθρώπους τους που έχουν ανάγκη. Aυταπάρνηση; Αλτρουισμός; Ηρωισμός; Μήπως ένας συνδυασμός από τα παραπάνω; Πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ την απάντηση, όσες φορές κι αν κάνω την ίδια ερώτηση.
Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να μπω στη θέση τους. Να καταλάβω τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Απλούστατα γιατί δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία σπάνιων ανθρώπων. Σ’ αυτήν όμως ανήκει σίγουρα η Χριστίνα Παπαγεωργίου, συντονίστρια προγραμμάτων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην ομόσπονδη πολιτεία του Μπιχάρ της Ινδίας, στα σύνορα με το Νεπάλ. Αμέσως μετά τον πρώτο, καταστροφικό σεισμό των 7,8 ρίχτερ που χτύπησε τη μικρή ασιατική χώρα έσπευσε με την ομάδα της εκεί προκειμένου να προσφέρουν άμεση ιατρική βοήθεια. Όπως εξομολογείται στη LiFO, ο αυτοσεβασμός των ανθρώπων του Νεπάλ την κέρδισε για πάντα
«Σάββατο μεσημέρι, στο κρατίδιο Μπιχάρ της Ινδίας. Ο σεισμός ήταν το τελευταίο πράγμα που θα σου περνούσε απ’ το μυαλό. Όταν το κτίριο άρχισε να δονείται, τρέξαμε όλοι πανικόβλητοι. Τα νέα ήρθαν γρήγορα. Σεισμός στο γειτονικό Νεπάλ, 7,8 Ρίχτερ. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα λειτουργούν δύο προγράμματα στο κρατίδιο Μπιχάρ της Ινδίας, ένα για την αντιμετώπιση της ασθένειας Καλα-αζάρ κι ένα κατά του υποσιτισμού, που αποτελεί τεράστιο πρόβλημα στην περιοχή.
Το Μπιχάρ συνορεύει με το Νεπάλ και οι ομάδες μας είχαν τη δυνατότητα άμεσης πρόσβασης στη χώρα. Μέσα σε μερικές ώρες ετοιμάσαμε 4 ομάδες και φύγαμε χαράματα για τα σύνορα. Μετά από ώρες ταλαιπωρίας στα σύνορα και ώρες αναμονής στον δρόμο λόγω κατολίσθησης, καταφέραμε να φτάσουμε στην Γκόρκα, κοντά στο επίκεντρο του σεισμού.
Η πρώτη επαφή με τον οικισμό δεν σου έλεγε τα πάντα για την καταστροφή. Μετά από συναντήσεις με τις Αρχές και τους κατοίκους, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε τα πραγματικά μεγέθη. Χωριά ολόκληρα αποκλεισμένα από τις κατολισθήσεις περίμεναν ματαίως τα ελικόπτερα να προσγειωθούν για τις πρώτες βοήθειες. Επιχειρήσεις διάσωσης είχαν προτεραιότητα, αλλά τα ελικόπτερα δεν ήταν επαρκή και σε πολλές περιοχές η προσέγγιση επικίνδυνη. Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι χωρίς στέγη, χωρίς ασφαλές νερό, χωρίς φάρμακα. Και σαν μην έφταναν όλα τα άλλα, η βροχή.
Με διάφορες συνεννοήσεις καταφέραμε να βάλουμε ομάδα μας σε ελικόπτερο και να κάνουμε διανομή ειδών πρώτης ανάγκης σε αποκλεισμένες περιοχές. Παράλληλα, οι ομάδες επείγουσας παρέμβασης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα άρχισαν να καταφτάνουν στη χώρα. Τα γραφειοκρατικά εμπόδια άρχισαν να αίρονται και οι γιατροί ξεκίνησαν να οργανώνουν κινητές κλινικές με ελικόπτερα και διανομή ανθρωπιστικού υλικού.
Ήταν η ώρα η ομάδα μας να γυρίσει στα δικά μας προγράμματα, πίσω στην Ινδία. Αλλά η σκέψη μας έμεινε πίσω. Στις ομάδες μας και τους ανθρώπους του Νεπάλ, που παρά την τεράστια ανάγκη στην οποία βρέθηκαν δεν έχασαν την αξιοπρέπεια τους. Δεν μας ζήτησαν ποτέ κάτι παραπάνω από αυτό που χρειάζονταν. Τον αυτοσεβασμό τους, αυτόν δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ».
Επείγουσα έκκληση για βοήθεια απο τους ΓΧΣ: Όταν ξεσπά μια επείγουσα κρίση, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα βρίσκονται στον τόπο της καταστροφής μέσα στα πρώτα κιόλας εικοσιτετράωρα, περιθάλποντας θύματα και διανέμοντας είδη πρώτης ανάγκης. Υποστήριξε κι εσύ τη δράση τους: http://www.msf.gr/support/medecins-sans-frontieres
πηγή www.lifo.gr