Για μία οικογένεια από τη Μηλίνα Πηλίου η αγάπη για τον ΠΑΟΚ κρατά δεκαετίες ολόκληρες. Από την εποχή του Εμφυλίου μέχρι σήμερα, τρεις γενιές αυθεντικών ΠΑΟΚτσήδων, έχουν δημιουργήσει ένα μοναδικό «δέσιμο» με τον Δικέφαλο του Βορρά. Ο 92χρονος Θανάσης Λαμπαδάρης, που είναι γεννημένος στις 31 Δεκεμβρίου 1927, μόλις έναν χρόνο μετά από την ίδρυση του ΠΑΟΚ, ο 81χρονος αδερφός του Απόστολος, ο γιος του Απόστολος, 61 ετών και η 12χρονη εγγονή του, Ευφροσύνη, συντηρούν μία ιδιαίτερη οικογενειακή παράδοση που αντέχει στον χρόνο.
Το τέλος της Κατοχής βρήκε το Πήλιο ρημαγμένο. Φτώχεια μεγάλη ταλάνιζε τα περισσότερα χωριά και ο κόσμος προσπαθούσε δύσκολα να τα φέρει βόλτα. Έτσι πολλοί ήταν εκείνοι που άφηναν τον τόπο τους και αναζητούσαν αλλού μία καλύτερη τύχη. Το 1947 ο κ. Θανάσης Λαμπαδάρης, 20 ετών τότε, άφησε τη Μηλίνα και μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη. Επτά χρόνια νωρίτερα είχε ορφανέψει από πατέρα, ο οποίος πέθανε το 1940 από κίρρωση του ήπατος. «Ήμασταν πέντε αδέρφια. Το πατρικό μας ήταν στον παραλιακό δρόμο της Μηλίνας. Το 1946 η μεγαλύτερη αδερφή μας, η οποία είχε δουλέψει και στη Νομαρχία για λίγο, ανακοίνωσε στη μάνα μας, πως ήθελε να πάει Θεσσαλονίκη για σπουδές. Γράφτηκε στη Νομική, ενώ έπειτα έγινε δικαστικός. Ήταν συμφοιτήτρια με τον Χρήστο Σαρτζετάκη, τον μετέπειτα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τον επισκεφτήκαμε μάλιστα και στο Προεδρικό Μέγαρο κατά τη διάρκεια της θητείας του», είπε ο κ. Θανάσης Λαμπαδάρης, ενώ στη συνέχεια εξήγησε τους λόγους που μετακόμισε κι εκείνος στη Θεσσαλονίκη: «Το 1947 πήγα επάνω. Με το καΐκι ταξίδεψα μέχρι εκεί. Αναγκάστηκα να φύγω. Δουλειές στον Βόλο εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλές. Ήμουν σ’ ένα μαγαζί, που έκλεισε και δεν μπορούσα να βρω αλλού. Ήταν και οι καταστάσεις δύσκολες, λόγω του Εμφυλίου. Επιπλοποιός μάθαινα. Σηκώθηκα κι έφυγα. Εκεί μάλιστα μπλέχτηκα με τα συνδικαλιστικά, το 1955 ήμουν και στο Εργατικό Κέντρο. Μία δεκαετία έζησα στη Θεσσαλονίκη, μέχρι που γύρισα πίσω στο χωριό για να παντρευτώ».
Ο 92χρονος Πηλιορείτης δεν έχει ξεχάσει τον πρώτο καιρό στη μακεδονική πόλη. «Καθόμασταν Θεοφίλου 22, στο Κουλέ Καφέ. Στην Άνω Πόλη ήταν το σπίτι μας, κάτω ακριβώς από τη μονή Βλατάδων. λίγο πριν φτάσεις στα Κάστρα. Ένα δωμάτιο είχαμε όλο κι όλο. Ούτε κουζίνα, ούτε τίποτα», είπε ο κυρ-Θανάσης, για να προσθέσει: «Δύσκολα τα φέρναμε βόλτα. Πότε νηστικοί, πότε χορτάτοι. Έφτιαχνε η συχωρεμένη η μάνα μας ένα τσουβάλι τραχανά και μας έστελνε. Είχαμε ένα μαγκάλι με κάρβουνα. Τόσο για το μαγείρεμα, όσο και τη θέρμανση. Και τότε ο χειμώνας στη Θεσσαλονίκη ήταν βαρύς. Πάγωνε όλη η πόλη».
Το 1950 έκανε το δρομολόγιο Μηλίνα-Θεσσαλονίκη και ο κ. Απόστολος Λαμπαδάρης. Τότε ήταν 12 ετών, μόλις είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο στο χωριό. «Η μάνα μας ήταν αγράμματη, αλλά θέλησε να συνεχίσω το σχολείο. Έτσι βρέθηκα κι εγώ επάνω, όπως και μία ακόμη από τις αδερφές μου. Συνολικά τέσσερα αδέρφια βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Έβγαλα το γυμνάσιο εκεί και μετά πήγα στο Εμπορικό Ναυτικό. Έφυγα στα καράβια για πολλά χρόνια, μέχρι που γύρισα πίσω», σημείωσε ο 81χρονος συνταξιούχος ναυτικός.
Λατρεία για τον ΠΑΟΚ
Ο κ. Απόστολος Λαμπαδάρης κόλλησε το… μικρόβιο για τον ΠΑΟΚ, από τον μεγάλο αδερφό του: «Η αδερφή μας είχε τελειώσει τη Νομική και ήταν ασκούμενη δικηγόρος. Ο Σάκης είχε πιάσει δουλειά σ’ ένα επιπλάδικο στα Λαδάδικα, έβγαζε καλά λεφτά και μετακομίσαμε στο Σιντριβάνι. Ακριβώς απέναντι από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Εκείνος με έκανε ΠΑΟΚτσή. Το δεύτερο σπίτι βρισκόταν Πολωνίας με Βασιλίσσης Σοφίας γωνία. Η σπιτονοικοκυρά μας στην αρχή μου έδινε κάτι κιάλια που είχε. Ανέβαινα στην ταράτσα κι έβλεπα που έπαιζε η ομάδα. Μετά άρχισα να πηγαίνω με τον Σάκη. Το γήπεδο ήταν εκεί που είναι σήμερα η Θεολογική σχολή. Απέναντι υπήρχαν τενεκετζίδικα. Ρουμάνοι τα είχαν. Πιο πέρα, ήταν τα εβραίικα μνήματα κι από την άλλη, περνούσε η Λεωφόρος Στρατού. Όρθιοι βλέπαμε τους αγώνες. Κάποιες φορές ανεβαίναμε πίσω από το Σέιχ Σου. Μπαίναμε κρυφά στο γήπεδο. Τραβούσε ο ένας τον άλλον και σκαρφαλώναμε. Μια φορά με κυνήγησε ένας χωροφύλακας. Του ξέφυγα και του φώναξα: «Μπασκίνα, στην έφερα». Έβαλε έναν άλλον που ήταν μέσα, με βούτηξε, και μέσα στην αυλή από το Αριστοτέλειο, έφαγα το ξύλο της ζωής μου. Κρητικός ήταν. Είχα φάει απίστευτες κλωτσιές. «Παλιοκομμούνι», μου φώναζε, λες κι εγώ ασχολούμουν μ’ αυτά, παιδί πράμα. Και η 2η φορά που έφαγα πολύ ξύλο, ήταν έξω από τον Λευκό Πύργο. Γινόταν συλλαλητήριο, είχαμε φύγει από το Γυμνάσιο. Φωνάζαμε «Κύπρος-΄Ενωση». Τότε ακόμη ο Τζον Χάρντινγκ ήταν κυβερνήτης της Κύπρου κατά την διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ. Μόλις ξέκοψα από τους υπόλοιπους, με ξεμονάχιασε ένας χωροφύλακας. Με γλίτωσε ένας άλλος συνάδελφός του, που με λυπήθηκε. «Παιδί είναι, μην το βαράς», είχε πει για να με αφήσουν».
Ο κυρ-Θανάσης είπε από την πλευρά του: «Αυτή ήταν η ψυχαγωγία μας τότε. Περιμέναμε πώς και πώς να πάμε στο γήπεδο. Επίσης μία φορά την εβδομάδα πηγαίναμε σ’ ένα υπόγειο ζαχαροπλαστείο στην Τσιμισκή και τρώγαμε μπακλαβά, κανταΐφι ή σαραγλί. Και μετά βόλτα στην Παλιά Παραλία. Ή κάναμε μία στάση στα «Βαρελάκια», στη Διαγώνιο, στον Λευκό Πύργο. Πήγαινες στον μπουφέ, έπαιρνες τον μεζέ και τον ακουμπούσες πάνω στο βαρέλι κι έτρωγες. Μία-μιάμιση δραχμή κόστιζε το πιάτο».
Τα δύο αδέρφια ανδρώθηκαν στο γήπεδο Σιντριβανίου, όπου παρακολουθούσαν μέχρι και τις προπονήσεις της αγαπημένης ομάδας τους. Στο Σιντριβάνι, ήταν το πρώτο γήπεδο του ΠΑΟΚ, όπου έπαιξε μέχρι την σεζόν 1958-59, εωσότου μετακόμισε στην Τούμπα. Βρισκόταν στην περιοχή της πανεπιστημιούπολης, πίσω δεξιά από το παλιό κτήριο της Φιλοσοφικής σχολής. Στον ίδιο χώρο σήμερα συναντάται το κτήριο της Θεολογικής σχολής.
Στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, στο γήπεδο του Σιντριβανίου αγωνίστηκαν μεγάλοι ποδοσφαιριστές, που έγραψαν ιστορία φορώντας τη φανέλα του Δικέφαλου. Η «χρυσή» τριπλέτα των Χριστόφορου Γεντζή, Λάμπη Κουϊρουκίδη και Λευτέρη Παπαδάκη έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του κ. Απόστολου Λαμπαδάρη: «Μάγευαν τον κόσμο με την τεχνική τους. Απολάμβανες να τους βλέπεις. Ο Κουϊρουκίδης ήταν παιχταράς. Ο λεγόμενος «Κούρουκας», έτσι ήταν το παρατσούκλι του είναι ο αγαπημένος μου ποδοσφαιριστής μέχρι και σήμερα. Κάποια στιγμή τον κάλεσαν στην εθνική. Και τότε δεν έπαιρναν εύκολα παίκτες από τη Μακεδονία. Σκόραρε στο ντεμπούτο του. Θυμάμαι το πρωτοσέλιδο της «Αθλητικής» την επόμενη ημέρα: «Κουϊρουκίδης-Ᾱίγυπτος 1-1». Σπουδαίους παίκτες είχε τότε ο ΠΑΟΚ. Τον Τσίντογλου, τον Γιώργο Χασιώτη, που ήταν και αρχηγός. Ποιόν να πρωτοθυμηθείς», αναπόλησε ο κ. Απόστολος Λαμπαδάρης.
Η επόμενη γενιά
Η δεύτερη γενιά από την οικογένεια Λαμπαδάρη, που ασχολήθηκε με τον ΠΑΟΚ, είναι 61χρονος σήμερα γιος του κ. Θανάση Λαμπαδάρη, Απόστολος, συνταξιούχος καπετάνιος και πρόεδρος της Ένωσης Συνταξιούχων ΝΑΤ Περιφέρειας Θεσσαλίας. «Ο πατέρας και ο θείος αντιπροσωπεύουν την παλιά σχολή. Εγώ ανδρώθηκα με τον Κούδα και τον Σαράφη. Μου αρέσει να παρακολουθώ τα πάντα για τον ΠΑΟΚ. Όλα τα αθλήματα. Όμως, η μεγαλύτερη τρέλα μου είναι ο Πάμπλο Γκαρσία. Ας είναι ξένος, ο Ουρουγουανός έδεσε μεμιάς με τον ΠΑΟΚ. Όπως αγαπώ πολύ και τον Νέτο Γκουερίνο. Αν και Βραζιλιάνος, το έλεγε η καρδιά του. Είναι πιο ΠΑΟΚτσής από πολλούς άλλους», σημείωσε ο κ. Απόστολος Αθ. Λαμπαδάρης, για να συμπληρώσει: «Μπάρκαρα έξω για 24 χρόνια. Καπετάνιος στα βαπόρια δούλεψα. Στην Αργεντινή όταν ήμουν, είδα μέχρι και τη Ρίβερ Πλέιτ και τη Μπόκα Τζούνιορς, τη Σαο Πάολο από τη Βραζιλία. Σαν την Τούμπα, όμως, δεν έχει. Όταν ερχόμουν στην Ελλάδα, ανέβαινα Θεσσαλονίκη με τον σύνδεσμο της Βερανζέρου. Και στο κατέβασμα, με άφηναν βράδυ στο Βελεστίνο, πάνω στην Εθνική. Τότε δεν υπήρχαν και κινητά και κάποιες φορές γύρισα με τα πόδια στον Βόλο».
Η πρώτη φορά που παρακολούθησε δια ζώσης αγώνα του ΠΑΟΚ ήταν πριν από μισό και πλέον αιώνα. Μέχρι σήμερα όμως έχει χαραχθεί βαθιά μες στη μνήμη του: «Επτά χρόνων ήμουν, όταν πήγαμε στο Χαριλάου με κάτι ξαδέρφια μου, να δούμε ένα ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ. Βάζει γκολ ο ΠΑΟΚ, πανηγύρισα και βρέθηκα μες στην τάφρο. Έτρεξαν τα ξαδέρφια μου και με γλίτωσαν».
Όταν, πάντως, ενηλικιώθηκε, φρόντισε να επισκεφτεί την Τούμπα και με τον πατέρα του, ο οποίος παραμένει φανατικός με τον Δικέφαλο, εξιστορώντας μάλιστα χαρακτηριστικά περιστατικά: «Η απονομή στον πρωταθλητή ΠΑΟΚ το 1985, μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό, ήταν μοναδική εμπειρία. Δεν έπεφτε καρφίτσα εκείνη την ημέρα στην Τούμπα. Το θυμόμαστε κι ανατριχιάζουμε ακόμη. Τη σεζόν 1995-96 αποκλειστήκαμε από τον Απόλλωνα Αθηνών στην Τούμπα στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Φώναζε πολύ ο πατέρας μου, γυρίζει μια φορά ο Σαράφης και του λέει: «Παππού, κάθισε κάτω». Κι άλλη μία χρονιά με τον ΠΑΟ, πάλι. Είχε δεχθεί ένα δυνατό μαρκάρισμα ο Τουρσουνίδης από τον Κώστα Αθανασόπουλο, τον αριστερό μπακ που είχε. Πετάχτηκε ο παππούς κι έγινε χαμός».
«Πώς έγινα έτσι φανατικός, ούτε που το πήρα είδηση», απάντησε γελώντας ο πατέρας του, καθώς πήρε τον λόγο. «Εγώ ήμουν… μονόφθαλμος. Κοίταζα μονάχα τον ΠΑΟΚ. Δεν έδινα καμία σημασία στους αντιπάλους», συμπλήρωσε και ξέσπασαν σε γέλια όλοι στην παρέα.
«Κολλημένη» από μικρή
Η μικρή Ευφροσύνη Λαμπαδάρη, είναι 12 ετών. Φέτος τελείωσε το δημοτικό σχολείο στον Βόλο, αλλά από πολύ μικρή δηλώνει… κολλημένη με τον φετινό νταμπλούχο. Αυτό το διάστημα απολαμβάνει τις θερινές διακοπές της στη Μηλίνα, όπου κυκλοφορεί σχεδόν μόνιμα φορώντας φανέλες του ΠΑΟΚ. Το νέο «αίμα» της ΠΑΟΚτσίδικης οικογένειας δήλωσε fan του Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς, παρότι ο Σέρβος ανήκει πλέον στην Αλ Ιτιχάντ της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και του Δημήτρη Πέλκα: «Μου αρέσει τόσο για τον τρόπο που παίζει, αλλά επειδή είναι και πολύ όμορφος», εξομολογήθηκε η νεαρή φίλαθλος του ΠΑΟΚ, που δεν έκρυψε την αδυναμία της στον διεθνή Έλληνα ποδοσφαιριστή.