Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα αγαπητοί! Τελειώνει οσονούπω ο ένατος μήνας του αρχικού ρωμαϊκού ημερολογίου, που άρχιζε τον Μάρτιο, November εκ του novem=εννέα (όπου Σεπτέμβριος ο έβδομος, septem=επτά, Οκτώβριος ο όγδοος, octo=οκτώ, δεν υπάρχει «m» στο τέλος, γι’ αυτό και ο δικός μας Οκτώβριος δεν έχει «μ» (το ξέρατε αυτό; κι εγώ μόλις τώρα το ανακάλυψα και είπα να σας κάνω τον έξυπνο…) και Δεκέμβριος ο δέκατος, decem=δέκα). Αργότερα προστέθηκαν ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος πριν τον Μάρτιο και οι μήνες έγιναν δώδεκα. Κι ύστερα τους πήραν η Μαριανίνα Κριεζή και ο κάποτε ημέτερος Δημήτρης Μαραγκόπουλος και τους έκαναν αθλητές για τις ανάγκες της υπέροχης Λιλιπούπολης (1976-1980 στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ) «Δώδεκα μήνες αθλητές στο γήπεδο του χρόνου, δώδεκα μήνες αθλητές κάνουν αγώνα δρόμου κ.λπ. κ.λπ.» και έζησαν οι άλλοι καλά κι εμείς καλύτερα.
Τώρα ήθελα να είμαι ψηλά στο βουνό, μέσα στο δάσος με τα βρεγμένα απ’ την ομίχλη φύλλα της οξιάς στο νοτισμένο χώμα, γλυστράνε (ή γλιστράνε; ο ένας φιλόλογος ετυμολογεί από το αρχαίο έκλυτος, ο άλλος από το μεσαιωνικό εκλιστρώ, ο Θεός μεθ’ ημών) και μ’ αρέσει, αν θέλω μπορώ να κάνω και μια ωραία τσουλήθρα. Ήθελα, αλλά δεν…
Στην πόλη και τα περίχωρα πηγαινοέρχομαι, αέρια βιομηχανικής και οικιακής καύσης εισπνέοντας και σωτηρίας άκρες μη βρίσκοντας. Και αποτελέσματα επιδημιολογικής μελέτης περιμένοντας, που εδώ και χρόνια αναγγέλλεται, χρηματοδοτείται, γίνεται, τελειώνει, κι όσο η μελέτη τελειώνει τόσο τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων αυξάνονται αγγέλλοντας θανάτους νέων και ηλικιωμένων ανθρώπων αδιακρίτως και ακατακρίτως από τα γνωστά και μη εξαιρετέα αίτια, τα οποία ουδείς, επί της ουσίας, μελετά. Απλώς θρηνούμε καρτερώντας, ίσως, τη σειρά μας, και διαπληκτιζόμαστε (αλληλο)δαχτυλοδείχνοντας ενόχους που δεν παραδέχονται την ενοχή τους. Ενόχους που δεν παραδεχόμαστε την ενοχή μας, έτσι είναι το σωστό να λέω, γιατί αθώος στην κοινωνία που ζούμε δεν είναι κανείς, κι όποιος αυτό πιστεύει είναι τουλάχιστον ανόητος, αν όχι εγκληματίας…
Αν ήμουν ψηλά στο βουνό, μέσα στο δάσος με τα βρεγμένα απ’ την ομίχλη φύλλα της οξιάς στο νοτισμένο χώμα, τότε ναι! Τότε μπορεί και να ήμουν αθώος. Αλλά δεν…
Σκέψεις, σκέψεις σκοτεινές, προσαρμοσμένες, ίσως, στο γκρίζο τ’ ουρανού. Ή στο γκρίζο της ψυχής, δεν ξέρω. Ή στις φθινοπωρινές στροφές του πηλιορείτικου δρόμου.
Και… χαζεύοντας πάλι αυτές τις στροφές, που τις φωτογράφισα το 2000 με μηχανή Nikon F50 και φιλμ slides AGFA CTP 100, θυμήθηκα πόσο δύσκολη είναι η οδήγηση τόσο στους ορεινούς δρόμους, όσο και γενικότερα. Είχα τις προάλλες μια συζήτηση με έναν πολύχρονο οδηγό, περίπου συνομήλικο, τον οποίο προσπαθούσα, εγώ ο αιωνίως αιθεροβάμων, να πείσω για την αναγκαιότητα να φοράει ζώνη ασφαλείας. Παταγώδης αποτυχία. Να του πω ότι ο γιος του, ντελιβεράς με μηχανάκι, πρέπει οπωσδήποτε να φοράει κράνος σε κάθε μετακίνηση που κάνει. Εγκατέλειψα. Είχε συνεχώς «επιχειρήματα» περί του αντιθέτου. Βλέπω διαρκώς μαμάδες με μωρά στην αγκαλιά να κάθονται στο μπροστινό κάθισμα και να χαριεντίζονται. Βλέπω πολλούς μπαμπάδες με κράνος, και στο πίσω κάθισμα της μηχανής πιτσιρίκι χωρίς κράνος, φυσικά. Θα μου πείτε «αυτό είναι η οδήγηση;» και θα σας πω ότι οδήγηση δεν είναι συμπλέκτης-ταχύτητα-γκάζι κι αριστερά-δεξιά τιμόνι, αυτά είναι αντανακλαστικές κινήσεις που μπορεί να τις μάθει κι ένας πίθηκος. Η οδήγηση είναι νόηση και κατανόηση, σκέψη και περίσκεψη, συμπεριφορά, είναι κώδικας και τρόπος ζωής. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει είναι τουλάχιστον ανόητος, αν όχι εγκληματίας…
«Μαύρα» σήμερα τα κυκλο-φ-οριακα, ίσως και ως επακόλουθο αυτής της απίστευτης εγγλέζικης «μαύρης Παρασκευής» που παρ’ ημίν κατέληξε σε «μαύρο δεκαήμερο». Την άλλη φορά, ελπίζω, φωτεινότερα, γεια σας.