Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
4η Αυγούστου, Καλημέρα συμπολίτες! Επέτειοι που χάνονται μέσα στην ομίχλη του χρόνου; Όχι βέβαια. Η φασιστική δικτατορία που επιβλήθηκε στις 4 Αυγούστου 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά αποτελεί μία ακόμη μαύρη σελίδα στην πολυτάραχη ελληνική μας ιστορία για την οποία κάποιοι, ακόμα και σήμερα, αισθάνονται υπερήφανοι και έτοιμοι να γίνουν με πρώτη ευκαιρία μιμητές. Βεβαίως είναι μεγάλη επιτυχία της Δημοκρατίας μας η φυλάκιση της Χρυσής Αυγής (φυλάκιση ναι, εξουδετέρωση όχι) όμως υπάρχουν ακόμη πολλά παλληκάρια που έχουν ως πρότυπο τον Μεταξά και την ΕΟΝ του, και τολμούν να καταλαμβάνουν (βρωμίζουν, για την ακρίβεια) έδρανα του Κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας ανάλογο αριθμό ομοϊδεατών ψηφοφόρων – χρειαζόμαστε Προσοχή, Γνώση και Μνήμη.
Περίοδος καύσωνα. Από πρωθυπουργικά χείλη «ο χειρότερος καύσωνας από το 1987» – κάποιοι την είπαν πάλι τη γνωστή κακία περί οικογενειακής γκαντεμιάς… Αλλά η δική μας προσοχή στρέφεται στην επιβάρυνση του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας αυτές τις μέρες που τα κλιματιστικά μηχανήματα, μεγάλα και μικρά, λειτουργούν στο φουλ. Είδα ότι ξαναλειτούργησε χθες η λιγνιτική μονάδα Μεγαλόπολη 3 στην Πελοπόννησο για να συνεισφέρει στην κάλυψη της ζήτησης. Και απορώ συμπολίτες μου, απορώ. Την επόμενη φορά, στον επόμενο καύσωνα, που θα έρθει οπωσδήποτε, πώς θα αντιμετωπιστεί όλη αυτή η ζήτηση χωρίς τις μεγάλες λιγνιτικές μονάδες; Πώς; Με πόσες εκατοντάδες χιλιάδες ανεμογεννήτριες στις κορυφογραμμές της Ελλάδας ή/και εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα φωτοβολταϊκές πλάκες σε όλους ανεξαιρέτως τους κάμπους; Ή μήπως το σχέδιο προβλέπει να κάνουμε πλούσιες την Αλβανία και την Βουλγαρία με το πυρηνικό Κοζλοντούι δια της εισαγωγής ηλεκτρικού ρεύματος; Ή θα καταργηθεί ο εγχώριος λιγνίτης και θα παράγεται ηλεκτρικό ρεύμα από εισαγόμενο πετρέλαιο ή/και φυσικό αέριο, όπως ήδη διαφημίζεται από ιδιώτες παρόχους – και είναι αυτά όλα εκτός από ενεργειακά και περιβαλλοντικά προτιμητέα; Δεν ξέρω, ψάχνω και σαφείς απαντήσεις δεν βρίσκω. Τεχνοκράτες βρίσκω, μαγεμένους από το ζεστό χρήμα που υπόσχεται αυτή η «πράσινη ανάπτυξη», εταιρείες μεγάλες βρίσκω που όλο και λιγοστεύουν (συγκέντρωση κεφαλαίων το λένε αυτό) και μια επενδυτο – λαγνεία χωρίς αρχή και τέλος – κι αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα, πανευρωπαϊκά, τουλάχιστον. Πού θα καταλήξει αυτό;
Περίοδος Ολυμπιακών Αγώνων. Όλοι ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως και ανυπερθέτως υπερήφανοι πανηγυριστές των ολυμπιακών μεταλλίων, οι «αναλυτές» με την μπάζα, μίζα, ντόπα σιωπηλοί, θα ξανακάνουν αισθητή την παρουσία τους πλησιάζοντας στο Παρίσι του 2024.
Περίοδος τσουχτρών στον Παγασητικό μας κόλπο. Φυσιολογικό φαινόμενο, λόγω και της άπνοιας, το χαρακτηρίζουν οι επιστήμονες, ιδιαίτερα έντονο και τρομακτικό λένε οι κάτοικοι-παραθεριστές. Παράλληλα στον τοπικό μας τύπο διάβασα πως ανασύρθηκαν νεκρές δύο θαλάσσιες χελώνες caretta caretta, μία στο λιμάνι και μία στα Πλατανίδια. Τα πανάρχαια αυτά ζώα πεθαίνουν κατά κανόνα χτυπημένα από ανθρώπινα εργαλεία της θάλασσας, δίχτυα, καμάκια – ψαροντούφεκα, προπέλες – την ιστορία τους στην Ελλάδα, που ξεκινάει το 1977 στις παραλίες ωοτοκίας της Ζακύνθου, την ξέρω «από πρώτο χέρι», που λένε. Εκείνο που δεν ήξερα και το έμαθα αυτές τις μέρες είναι ότι οι θαλάσσιες χελώνες έχουν τις μέδουσες για λιχουδιά (!), συμβάλλοντας έτσι με τον τρόπο τους στην ισορροπία του οικοσυστήματος.
Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου δεν υπάρχουν επικίνδυνες μέδουσες, μόνο μερικές ακίνδυνες σαλούφες. Υπάρχει ήδη πολύς κόσμος και δεν υπάρχει Ναυαγοσώστης. Για πρώτη φορά εδώ και κάμποσα χρόνια δεν υπάρχει Ναυαγοσώστης. Κι όχι μόνο στον Αη Γιάννη, ρώτησα κι έμαθα ότι σε καμία παραλία του Ανατολικού Πηλίου δεν ευδοκιμεί το είδος. Ποιος έχει την ευθύνη γι’ αυτό; Ποιος θα είναι υπεύθυνος αν χαθεί πάλι καμιά ζωή, όπως πολλές φορές έχει συμβεί, ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν; Ακούω από πολλές μεριές διάφορες γνωστές δικαιολογίες, η κυβέρνηση, ο Δήμος, οι εργολάβοι, τα λεφτά, και οι επαγγελματίες των παραλιακών οικισμών πανευτυχείς «μετά την πανδημία», σιγά μην κάτσουν να σκάσουν για αλλότριες έγνοιες τύπου «ναυαγοσώστης». Μόνο προσευχές μπορώ, πλέον, να κάνω.
Ρεζίλι έχουμε γίνει πάλι με τα αλισβερίσια του Άρχοντα της πόλης με τον Άρχοντα εαυτό του ιδιοκτήτη της ποδοσφαιρικής ομάδας από την Πύδνα που έχει ονομάσει ΝΠΣ Βόλος, σχετικά με το γελοίο ενοίκιο και τα λοιπά ευτράπελα περί το Πανθεσσαλικό Στάδιο. Μου τηλεφωνούν από μέρη εκτός Μονακό και με ρωτάνε πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν «…μα εγώ δεν έχω τι να πω, σφυρίζω στον αγέρα…», όπως λέει και η Γιοβάννα στο ωραίο τραγουδάκι του Μάνου Χατζιδάκι από το μακρινό 1959. Αν δεν είναι ούτε η Αποκεντρωμένη Διοίκηση ούτε η Δικαιοσύνη αρμόδια εγώ κι εσείς τι μπορούμε να περιμένουμε;
Εκεί στο parking Φιλελλήνων – Δημητριάδος κάτι φαίνεται να βαδίζει προς την ολοκλήρωση και κάτι φαίνεται να αλλάζει ριζικά στα κυκλοφοριακά δεδομένα της πόλης, θα περιμένουμε λίγο ακόμη και θα τα πούμε μετά. Και στο μεταξύ πολλά αλλάζουν και στην άλλη άκρη της πόλης, στην συνοικία των Παλαιών. Δεν έχουμε ακόμη πλήρη εικόνα (ποιος να μας την δώσει;…) το έργο προχωρεί. Όπως προχωρεί και η αντικατάσταση των σωλήνων ύδρευσης στον ανατολικό τομέα, με πολλή σκόνη και πολλές περιπορείες κατακαλοκαιριάτικα.
Πάει, ζαβλακώθκαμαν απ’ ντ’ ζέστα. Γεια σας.
Στις φωτογραφίες μια caretta caretta και το σήμα του Συλλόγου για την προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ.
