Ο Κωνσταντίνος Δημητρακάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας λόγω μεταθέσεων του πατέρα του. Από το γυμνάσιο και μετά μεγαλώνει στον Βόλο, από όπου και κατάγεται από την πλευρά της μητέρας του. Η υποκριτική υπήρξε παιδικό όνειρο. Αφού ολοκληρώνει τις σπουδές στο ΑΠΘ, στο τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, μπαίνει στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν από όπου αποφοιτά με άριστα. Αυτή τη στιγμή είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣ «Μεταφραστικές Σπουδές και Διερμηνεία» του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Φιλοσοφική Σχολή, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Έχει πάρει μέρος στις θεατρικές παραστάσεις «Τραχίνιες» Σοφοκλή (σκην. Θωμάς Γκαγκάς, Δηπεθε Βόλου, 2021), «Αντιγόνη project», διασκευή πάνω στην Αντιγόνη του Σοφοκλή (σκην. Εύη Δημητροπούλου, Δηπεθε Βόλου, 2020), «Το σακάκι που βελάζει» του Στ. Στρατίεβ (σκην. Γρηγόρης Γαλάτης, Δηπεθε Βόλου, 2020), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σε ένα γλάρο να πετάει» του Λ. Σεπούλβεδα (σκην. Κωνσταντίνος Κυριακού, Δηπεθε Βόλου, 2019), «Το αγόρι με τα μπλε μαλλιά» της Ελ. Σαντοριναίου (σκην. Ελεάνα Σαντοριναίου, Θέατρο Φούρνος (παιδική σκηνή), 2016-19), «Theatron, the way it all began», δραματουργική σύνθεση Κ. Αρβανιτάκης, Μ. Καραντζάς (σκην. Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, Θέατρο Δόρα Στράτου, Οκτώβριος 2018), «Θουκυδίδης Δραματικός: Το Θέατρο του Πολέμου» του Γ. Λιγνάδη (σκην. Γιάννης Παναγόπουλος, Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, Ίδρυμα Θεοχαράκη, 2016-18), «3 Αδελφές» του Α. Τσέχωφ (σκην. Δημήτρης Μυλωνάς. Θέατρο Τempus Verum Eν Αθήναις, 2017), «Μe lene Sandra» του Β. Μαυρογεωργίου (σκην. Βασίλης Μαυρογεωργίου, Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Εφηβική σκηνή/Υπόγειο), 2015-16), «Θέλω μια χώρα» του Α. Φλουράκη (σκην. Μαριάννα Κάλμπαρη, Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260 (επανάληψη στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Φρυνίχου), 2015), «Mαoυτχάουζεν» του Ιακ. Καμπανέλλη (σκην. Θέμης Μουμουλίδης, Θέατρο Badminton, 2014).
Πότε άρχισε αυτή η αγάπη για την υποκριτική και πώς;
Από τότε που με θυμάμαι. Τα πρώτα δείγματα ίσως ήταν οι ιστορίες που δημιουργούσα με όλων των ειδών τα παιχνίδια μου, κλεισμένος στο δωμάτιό μου για ώρες σε μικρή ηλικία, κάποια αυτοσχέδια θεατρικά έργα που οργάνωνα με συμμαθητές, γείτονες και ξαδέρφια και εν συνεχεία η ενεργή συμμετοχή μου στις θεατρικές ομάδες στο σχολείο και αργότερα στο πανεπιστήμιο.
Θέατρο ή τηλεόραση;
Η μέχρι στιγμής πορεία μου είναι βασικά θεατρική. Με γοητεύει και με εξιτάρει η διαδικασία της πρόβας στο θέατρο. Δεν έχω τηλεοπτική εμπειρία οπότε δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις. Παρόλα αυτά, αν προέκυπτε κάτι τηλεοπτικό, δε θα ήμουν καθόλου αρνητικός. Αντιθέτως, γίνονται πολλές και αξιόλογες τηλεοπτικές δουλειές σήμερα και κακά τα ψέματα η αναγνωρισιμότητα είναι ένα όπλο στη δουλειά μας.
Έχετε πάρει μέρος σε αρκετές παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου. Πώς άρχισε αυτή η συνεργασία και πώς την κρίνετε;
Γνωρίστηκα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Γρήγορη Γαλάτη μέσω μιας αγαπημένης συνάδελφου, της Λένας Παπαλήγουρα, ο οποίος με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω στον τόπο μου και φυσικά είμαι ευγνώμων. Έτσι λοιπόν το 2019 ξεκίνησε αυτή η όμορφη συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ με το έργο «Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» της Παιδικής Σκηνής σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κυριακού και για δυο θεατρικές σεζόν συμμετείχα στις παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ και μάλιστα σε περιόδους με λοκ ντάουν. Είναι αξιέπαινο ότι το ΔΗΠΕΘΕ του Βόλου προσπαθεί, παρά τις αντιξοότητες, ενδογενείς και εξωγενείς, να παραμένει ενεργό, με αξιοπρεπείς παραγωγές και ρεπερτόριο για όλα τα γούστα.
Ποια είναι η αγαπημένη σας παράσταση;
Αυτή που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι η Γκόλφω του Σπ. Περεσιάδη σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου το 2013. Θυμάμαι ακόμα τη μυσταγωγία που δημιουργούσε αυτή η παράσταση, έκανε τον θεατή πραγματικό κοινωνό της ιστορίας, ένιωθες ότι σε αφορούσε αυτό που διαδραματιζόταν πάνω στη σκηνή. Βέβαια ήταν και η περίοδος που μόλις είχα πρωτοξεκινήσει στη δραματική σχολή και μαγευόμουν με πολλά πράγματα (χαχα!). Αλλά, αν κρίνω από την απήχηση που είχε η συγκεκριμένη παράσταση, μάλλον μαγεύτηκαν και χιλιάδες άτομα ακόμα!
Ποιος ο αγαπημένος σας ρόλος στο θέατρο που θα θέλατε να ερμηνεύσετε κάποια στιγμή;
Νομίζω δεν έχω έναν συγκεκριμένο αγαπημένο ρόλο, αλλά περισσότερο συγγραφείς όπως τον Τσέχωφ και τον Σαίξπηρ. Βέβαια το να παίξεις έναν αγαπημένο σου ρόλο ή να καταπιαστείς με τον αγαπημένο σου συγγραφέα δε λέει και πολλά από μόνο του. Σημασία έχει ποιος σε καθοδηγεί και εννοώ τον σκηνοθέτη, αν ξέρει να σε καθοδηγήσει, αν τον εκτιμάς και τον θαυμάζεις, αλλά και ποιοι είναι οι συμπαίκτες σου επί σκηνής, πόσο μπορούν να σε εξελίξουν. Έτσι μόνο ανθίζουν και οι ρόλοι και οι παραστάσεις.
Ποια παράσταση παρακολουθήσατε τελευταία και σας εντυπωσίασε;
Θα αναφέρω ένα διαμαντάκι που είχα την τύχη να δω στο Β’ Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας μέσα στον Σεπτέμβριο, στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικτύου Αρχαίου Δράματος που οργάνωσε το Θεσσαλικό Θέατρο, και είχε τον τίτλο «Χορείες Χώρων» της ομάδας Translantic σε σκηνοθεσία Αλεξάνδρας Καζάζου, μια παράσταση βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Ζωρζ Περέκ που μιλάει για την έννοια του χώρου. Ήταν ένα θέαμα που μέσα από έναν άρτιο συνδυασμό λόγου, κίνησης και μουσικής σε κρατούσε alert και «άνοιγε χώρο» στο συναίσθημά σου. Εξαιρετική δουλειά. Δεν μπορώ όμως και να μην αναφέρω την «Ιστορία της βίας» του Τόμας Οστερμάιερ στο Φεστιβάλ Αθηνών! Εύστοχος, ευφυής, ριζοσπαστικός!
Εύκολο να κερδίσει κάποιος ηθοποιός το βολιώτικο θεατρικό κοινό;
Όχι μόνο το βολιώτικο, αλλά γενικότερα το θεατρικό κοινό δεν είναι κάτι συμπαγές. Αποτελείται από μονάδες με διαφορετικό υπόβαθρο, διαφορετική αντίληψη και νοοτροπία που τους αρέσουν εξ ορισμού διαφορετικά πράγματα και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να ταυτίζονται. Είναι λίγες οι περιπτώσεις μαζικής αποδοχής ηθοποιών στο θέατρο, ίσως περισσότερο στον κινηματογράφο. Το να ταυτιστεί έστω και ένας θεατής με αυτό που εσύ μεταφέρεις ή αφηγείσαι επί σκηνής σε μια δεδομένη στιγμή, τότε ναι αυτό είναι κέρδος!
Πώς συνδυάζονται οι μεταπτυχιακές σας σπουδές με την ηθοποιία;
Το καλοκαίρι του 2020 εν μέσω λοκ ντάουν και καραντινών και με την πλήρη αβεβαιότητα στον χώρο του θεάτρου, αποφάσισα να αξιοποιήσω τον χρόνο μου αλλιώς και να επενδύσω στη γνώση. Έτσι ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου στη Μετάφραση και Διερμηνεία. Ευτυχώς τα μαθήματα γίνονταν με τηλεκπαίδευση και έτσι κατάφερα να συνδυάσω και τη δουλειά που προέκυψε στο ΔΗΠΕΘΕ του Βόλου. Το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό μού έδωσε την ελευθερία να επιλέξω τον τομέα, με τον οποίο θα ασχοληθώ και έτσι είχα τη δυνατότητα να μελετήσω πρωτότυπα θεατρικά κείμενα στην αγγλική γλώσσα και μεταφράσεις τους, κάτι το οποίο ανοίγει ορίζοντες όχι μόνο σε γλωσσικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο υποκριτικής
Υπάρχουν κάποια μελλοντικά σχέδια στο θέατρο;
Σύντομα ξεκινάω πρόβες στην Αθήνα για το έργο «Ο Φρουρός» σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Αναστασίας Κουμίδου, το οποίο θα παρουσιαστεί τον Δεκέμβριο στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, αλλά και στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης.