«Τα συναισθήματα είναι πολύ περίεργα. Ξέρεις ότι έχεις στην κοιλιά σου ένα παιδί που μετά από εννέα μήνες δεν θα είναι δικό σου. Βέβαια, γνώριζα από την αρχή ποια θα είναι η κατάληξη. Παρ’ όλα αυτά, ο αποχωρισμός είναι ιδιαίτερα δύσκολος, νιώθεις ότι φεύγει ένα κομμάτι δικό σου»…
Πριν από 7,5 χρόνια, η Αννα πήρε την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής της. Να γίνει παρένθετη μητέρα, φέρνοντας στη ζωή το παιδί της φίλης της. Δεν ήταν μια απόφαση που την πήρε σε μια στιγμή. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να χειριστεί χωρίς ώριμη σκέψη κάτι τόσο σημαντικό; Χρειάστηκε να μείνει ξάγρυπνη πολλές νύχτες για να βρει το θάρρος και να ανακοινώσει την απόφασή της.
«Δεν μου το ζήτησε ποτέ η φίλη μου. Ηξερα ότι με τον σύζυγό της είχαν κάνει πολλές προσπάθειες, είχαν αναζητήσει παρένθετη μητέρα κυρίως μέσα από ζευγάρια αλλοδαπών, αλλά δεν είχαν καταφέρει να βρουν κάποια. Τότε το αποφάσισα, αφού πρώτα το συζήτησα πολύ με τον άνδρα μου. Ελεγα πώς θα είναι να έχω στην κοιλιά μου ένα παιδί με το οποίο δεν θα έχω καμία σχέση, δεν θα είναι δικό μου. Εκείνος με παρότρυνε να το κάνω. Αλλωστε με αυτό το ζευγάρι κάναμε πολύ στενή παρέα και δεν θέλαμε να τους βλέπουμε άλλο τόσο απογοητευμένους», εξομολογείται στο «Εθνος της Κυριακής» η Αννα.
H έκπληξη ήταν πολύ μεγάλη όταν σε μια συνάντηση των δύο ζευγαριών, η Αννα τους ανακοίνωσε πως προσφερόταν εκείνη να κυοφορήσει το παιδί τους. «Δεν περίμεναν ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Ηταν τεράστια η χαρά και συνάμα απρόσμενη. Για μένα ωστόσο ήταν μια προσωπική απόφαση. Ηθελα να δώσω ικανοποίηση σε αυτό το ζευγάρι που ήθελε τόσο πολύ ένα παιδί και δεν μπορούσε να το έχει».
Η απόφαση
Χρειάστηκαν τρία δικαστήρια για να εκδοθεί η απόφαση που επέτρεπε στην Αννα να κυοφορήσει το έμβρυο μιας άλλης γυναίκας. Είχε προηγηθεί μία έγγραφη συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών για όλες τις λεπτομέρειες που έπρεπε να ρυθμιστούν και αμέσως μετά ακολουθήθηκε η προβλεπόμενη ιατρική διαδικασία. Μεταφέρθηκε, δηλαδή, στο σώμα της Αννας το γονιμοποιημένο ωάριο που προερχόταν από την άλλη γυναίκα.
Στους δυόμισι μήνες της εγκυμοσύνης, η Αννα δήλωσε ασθένεια και σταμάτησε προσωρινά από τη δουλειά της. Μετακόμισε κάπου μακριά από την Αθήνα κι έμεινε εκεί μέχρι να γεννήσει, ενώ ο σύζυγός της πηγαινοερχόταν. Μαζί της είχε συνέχεια το παιδί της. «Ηταν δύο χρονών τότε και δεν μπορούσε να καταλάβει πολλά πράγματα. Ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζει τίποτα και δεν ξέρω αν θα βρω τον τρόπο να του το πω κάποια μέρα. Προς το παρόν δεν το σκέφτομαι», λέει η Αννα.
Σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ήθελε να σκέφτεται πως εκτελούσε μια αποστολή. Ενιωθε τη χαρά ότι πρόσφερε σε δύο αγαπημένα της πρόσωπα ένα δώρο ζωής. Ηταν από την πρώτη στιγμή, όπως λέει, συνειδητοποιημένη γι’ αυτό που έκανε. Ομως, ορισμένες φορές το μυαλό «έπαιζε» περίεργα παιχνίδια… «Υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν ότι μπορεί να είναι και δικό μου αυτό το παιδί, δε μπορούσα να μη νιώθω έτσι. Γρήγορα όμως απόδιωχνα αυτές τις σκέψεις, σκεφτόμουν ότι έκανα ένα καθήκον και κατά κάποιον τρόπο αισθανόμουν πιο ανάλαφρα».
Αγκαλιά
Οταν η Αννα γέννησε το παιδί, το κράτησε για δυο-τρεις ώρες στην αγκαλιά της. Οι γονείς βρίσκονταν εκεί, συνεχώς στο πλευρό της. Την τέταρτη μέρα πήραν το παιδί στο σπίτι τους. «Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς το πώς ένιωσα. Κυρίως χάρηκα που έδωσα ευτυχία σε αυτούς τους ανθρώπους. Εβλεπες ότι από εκείνους δεν υπήρχαν λόγια. Τι να μου πουν; Ευχαριστώ; Ενιωθα όμως τη βαθιά τους εκτίμηση γι’ αυτό που είχα κάνει. Εγώ ήμουν συμβιβασμένη με τα μετέπειτα συναισθήματα. Το είχα φέρει έτσι στο μυαλό μου που με έναν τρόπο το αποδέχτηκα. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα μου ήταν πιο εύκολο εάν ήμουν ξένη με τους γονείς του παιδιού?».
Υστερα από τόσα χρόνια, η Αννα εξακολουθεί να φέρνει στο μυαλό της τα όσα συνέβησαν. Αν και επικοινωνεί συχνά με τους γονείς του παιδιού, οι συναντήσεις τους είναι πια σπάνιες. «Μου είναι πολύ δύσκολο και προσπαθώ να το αποφεύγω. Δεν είναι και τόσο εύκολο να βλέπω το παιδί. Μπορεί και να το θέλω κατά βάθος, αλλά μετά δεν ξέρω πώς θα νιώσω κι έτσι το αποφεύγω. Πάντως, οι σχέσεις μας με την οικογένεια παραμένουν καλές, μπορώ να πω ότι ήρθαμε πιο κοντά κι ας μη βλεπόμαστε».
Οι γυναίκες που έχουν νιώσει τη μητρότητα και αγαπούν τα παιδιά μπορούν να πάρουν μια τέτοια απόφαση, λέει η Αννα. «Στην Ελλάδα, η παρένθετη μητρότητα είναι θέμα ταμπού, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι. Κάνεις κάτι καλό, θα έπρεπε να το βλέπουμε μόνο θετικά. Εγώ δεν νιώθω καμία αμφισβήτηση γι’ αυτό που έκανα. Νιώθω μόνο ότι προσέφερα. Δεν πήρα χρήματα, μόνο αυτά για τα έξοδα της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω για τα χρήματα».
Τι προβλέπει ο νόμος
Οι 5 προϋποθέσεις για δικαστική άδεια
Στη χώρα μας, το νομοθετικό πλαίσιο επιτρέπει την εφαρμογή της παρένθετης μητρότητας, ωστόσο θέτει αυστηρές προϋποθέσεις. «Επιτρέπεται δηλαδή μόνο ύστερα από έκδοση δικαστικής απόφασης και κατόπιν αιτήσεως της γυναίκας που επιθυμεί να αποκτήσει παιδί», λέει στο «Εθνος» η νομικός Μαρία Μηλαπίδου και εξηγεί ποιες είναι οι προϋποθέσεις που εξετάζει το δικαστήριο για να δώσει την άδεια:
1 Η γυναίκα που επιθυμεί να αποκτήσει παιδί να βρίσκεται σε ηλικία φυσικής ικανότητας αναπαραγωγής και να μην μπορεί η ίδια για λόγους ιατρικούς να κυοφορήσει.
2 Η παρένθετη μητέρα να κρίνεται κατάλληλη από ιατρικής πλευράς.
3 Να έχει προηγηθεί έγγραφη και χωρίς αντάλλαγμα συμφωνία των δύο πλευρών. Εξαιρείται η καταβολή των δαπανών που είναι αναγκαίες για να επιτευχθεί η εγκυμοσύνη, η κυοφορία, ο τοκετός και η λοχεία. Επίσης, εξαιρείται η αποζημίωση στην περίπτωση αποχής της παρένθετης από την εργασία της, όπως και οι αμοιβές της για εξαρτημένη εργασία, τις οποίες στερήθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
4 Τα γονιμοποιημένα ωάρια που μεταφέρονται στην παρένθετη μητέρα να μην είναι δικά της.
5 Η γυναίκα που επιθυμεί να αποκτήσει παιδί ή η παρένθετη να έχουν είτε τη μόνιμη κατοικία τους είτε την προσωρινή διαμονή τους στην Ελλάδα.
ΑΠΟΛΥΤΗ ΜΥΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ολα έγιναν κάτω από απόλυτη μυστικότητα. «Οι μόνοι που γνώριζαν ήταν οι γονείς μου και οι γονείς του ζευγαριού. Θέλαμε να μείνει κρυφό από όλους τους άλλους και το καταφέραμε μέχρι το τέλος» λέει η Αννα.
Πηγή www.ethnos.gr