Του
Χρήστου Σολιδάκη,
προέδρου Κρητικής
Αδελφότητας Βόλου
«Το Αρκάδι»
Η Ιερά Μονή Αρκαδίου, αφιερωμένη στη μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, είναι κτισμένη στους πρόποδες του Ψηλορείτη, σε απόσταση 22 χιλ. από το Ρέθυμνο. Η Ιστορική της παράδοση είναι εκείνη που χρυσώνει τη θύμησή της και την κάνει μόνιμο θησαυρό των Ελλήνων και κειμήλιο αθανασίας.
Η Κρήτη δεν κατάφερε να απελευθερωθεί μετά την επανάσταση του 1821. Οι συνεχείς όμως εξεγέρσεις του αδούλωτου κρητικού λαού είχαν αρχίσει από τα πρώτα χρόνια της κατάληψης της νήσου από τους Τούρκους και συνεχίστηκαν αμείωτες καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα με τρεις λέξεις μόνιμα στα χείλη των κατοίκων Ελευθερία – Θάνατος – Ένωση.
Η επανάσταση του 1866 η 14η στη σειρά των μεγάλων εξεγέρσεων του κρητικού λαού για ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, ενάντια στους κατακτητές, αποτέλεσε την κορυφαία έκφραση της επιθυμίας του κρητικού λαού για ένωση με τη μητέρα Ελλάδα.
Στις 7 Νοεμβρίου 1866 τουρκοαιγυπτιακές δυνάμεις με 15.000 άνδρες, 30 πυροβόλα, με επικεφαλής τον Μουσταφά Ναιλή πασά, περικυκλώνουν τη Μονή που μέσα βρίσκονται 964 άτομα, από τους οποίους 254 πολεμιστές υπό τον ανθυπολοχαγό Ιωάννη Δημακόπουλο, τα δε υπόλοιπα γυναικόπαιδα, ζητώντας τους να αποχωρήσουν από τη Μονή, για να πάρουν την απάντηση «Ο όρκος και το σύνθημά μας είναι Ελευθερία ή θάνατος και πλέον τούτου δεν θέλουμε να ακούσουμε τίποτε άλλο. Θα πολεμήσουμε…», γνωρίζοντας πολύ καλά τι τους περίμενε κατά την αποχώρηση. Το γαληνεμένο τοπίο δονείται από τις ομοβροντίες των όπλων. Το Αρκάδι μένει ακλόνητο και ανυπότακτο στη λαίλαπα του άνισου αυτού αγώνα.
Η μάχη συνεχίζεται πιο λυσσαλέα την επόμενη ημέρα με νέες ενισχύσεις των Τούρκων και πιο βαριά πυροβόλα πιέζοντας τους υπερασπιστές της Μονής. Η δυτική πύλη δεν άντεξε το σφυροκόπημα και οι Οθωμανοί μπήκαν στον περίβολο της Μονής. Οι πολιορκημένοι μάχονται με νύχια και με δόντια, για τη θρησκεία και την πατρίδα. Ο ηγούμενος καλεί όσους επιθυμούν να παραμείνουν Χριστιανοί, να μη συλληφθούν αιχμάλωτοι και να συγκεντρωθούν στην πυριτιδαποθήκη. Εκεί με τις ευλογίες του ο Κωστής Γιαμπουδάκης από το Άδελε Ρεθύμνου θέτει πυρ στα πυρομαχικά θάβοντας κάτω από τη Μονή πολιορκητές και πολιορκημένους.
«Μια τρομερή επέμβαση, η έκρηξη, στυλώνει τους νικημένους, η αγωνία γίνεται θρίαμβος, κι αυτό το ηρωικό ταπεινό μοναστήρι, που πολέμησε σαν κάστρο, πεθαίνει σαν ένα ηφαίστειο. Δεν είναι μονάχα τα Ψαρά επικά, μήτε το Μεσολόγγι τρανό», αναφέρει λίγες ημέρες μετά ο κορυφαίος πνευματικός δημιουργός Βίκτωρ Ουγκώ για το Αρκάδι απευθυνόμενος προς το παγκόσμιο και διαχρονικό κοινό, ενισχύοντας τον αγώνα για την απελευθέρωση της Κρήτης.
Με την εθελοθυσία τους οι ηρωικοί Κρητικοί έγιναν μάρτυρες για την πατρίδα τους, δείχνοντας για άλλη μία φορά σε όλο τον κόσμο ότι είναι πιο κοντά στο θάνατο απ’ ό,τι στη σκλαβιά. Η φιλοπατρία, αυτοθυσία και η δύναμη εκείνων των ανθρώπων, κληρικών, γυναικόπαιδων, αγωνιστών τις δυο σημαδιακές μέρες του Νοεμβρίου έγινε παγκόσμια γνωστή σαν το «Ολοκαύτωμά της Μονής Αρκαδίου» κατά τη μεγάλη Επανάσταση του 1866-1869 που συγκλόνισε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, Ευρώπη και Αμερική.
«Τι είναι λοιπόν το Αρκάδι…
Είναι της Κρήτης η ζωή το άγιο φυλαχτό της – είναι η Ελλάδα ολόκληρη μαζί με τα όνειρά της.
Είναι το λίκνο της ελευθερίας, ο θησαυρός των Ελλήνων, το μεγαλείο της χριστιανικής πίστης και της φιλοπατρίας».
Η Κρητική Αδελφότητα Βόλου «Το Αρκάδι» με εδώ και έναν και πλέον αιώνα ζωής στέκεται ευλαβικά και με δέος μπροστά στον μοναδικό αγώνα των προγόνων μας, τιμώντας το μοναδικό αγώνα τους. Η επέτειος για το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου ξυπνά μέσα μας αναμνήσεις και ιδανικά που πρέπει να διατηρήσουμε στην κοινωνία μας, για να δικαιώσουμε τους Αγώνες των προγόνων μας και να φανούμε αντάξιοί τους.
Αιωνία τους η μνήμη.