Είναι παιδιά ακόμη, αυτά… όχι εμείς

Του Βασίλη Καλλία,
παιδαγωγού κυκλοφορίας
– εκπαιδευτή οδηγών

Αφορμή του σημερινού θέματος στάθηκε ένα άρθρο που διάβασα σχετικά με μια τοπική έρευνα. Σύμφωνα με αυτή, ένα στα δύο παιδιά της Γ΄ και Δ’ τάξης Δημοτικού, δεν γνωρίζουν κολύμπι. Κάτι αδιανόητο για δεκαετίες πριν, που γονείς και παππούδες μάθαιναν κάτι τόσο σημαντικό και αυτονόητο για αυτές τις ηλικίες. Αγαπητοί νυν και μελλοντικοί γονείς, η θάλασσα δεν είναι παιδικός σταθμός ή η νταντά των παιδιών σας. Για πλάκα μπορεί να μετατραπεί σε έναν μηχανισμό τύπου εξαφανιζόλ και να γκρεμιστεί η γη κάτω από τα πόδια μας. Με αγάπη σχολιάζω και λέω ότι ήρθε η ώρα να ξε-instagram-ιστούμε, να βολέψουμε το ρημάδι κάπου, να χαθεί για λίγη ώρα. Να σκεφτείτε και να προγραμματιστείτε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι για τα μαθήματα κολύμβησης και ελάτε να σας ενημερώσω για ένα θέμα που αφορά πάλι τα παιδιά και είναι παντός καιρού, είτε με ζεστή είτε με κρύα θάλασσα. «Πώς μπορώ να διδάξω στο παιδί μου να χρησιμοποιεί τη ζώνη ασφαλείας ή το παιδικό του κάθισμα;». Απαντώ και λέω ότι αν νομίζετε ότι μπορείτε να το πείσετε με διαταγές, απατάσθε. «Κάν’ το γιατί το λέω εγώ», είναι μάλλον η λάθος προσέγγιση του προβλήματος. Δοκιμάστε καλύτερα το «Κάν’ το γιατί το κάνω και εγώ». Το πείσμα και ο αρνητισμός είναι φυσιολογικά τμήματα της ανάπτυξης του παιδιού και οι γονείς πρέπει να έχουν την υπομονή και την επιμονή να ασκήσουν έλεγχο. Η πρόσδεση του παιδιού με τη ζώνη ασφαλείας ή στο παιδικό κάθισμα δεν πρέπει να καταστρατηγείται ούτε για λίγες εκατοντάδες μέτρα. Αν επιτρέψετε στο παιδί σας έστω και μια φορά να μη χρησιμοποιήσει το παιδικό καθισματάκι του, θα δημιουργηθεί κακό προηγούμενο και δεν θα θέλει να ξανακαθίσει. Η χρήση του καθίσματος, θα πρέπει να ξεκινάει από την ημέρα που θα πάρετε το μωρό από το μαιευτήριο και να συνεχίζεται αδιάκοπα. Τα παιδιά αρέσκονται να μιμούνται ειδικά τον μπαμπά και τη μαμά και γενικότερα τους μεγαλύτερους. Επομένως αν δεν καθιερωθείτε στα μάτια τους ως πρότυπο οδηγού – επιβάτη που φορά πάντα τη ζώνη ασφαλείας, οι υποδείξεις έχουν μηδενική ισχύ και τα λόγια σας δε θα βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Ποτέ μην ξεχνάτε ότι στην πίσω θέση μεταφέρετε έναν εν δυνάμει τροχονόμο, μικρό, αλλά πολύ αυστηρό. Για αυτόν τον λόγο σεβαστείτε τον Κ.Ο.Κ. και όλους τους γύρω σας. Τα πάντα καταγράφονται στη μνήμη των παιδιών. Στην αντίθετη περίπτωση το παιδί θα νοιώσει ότι οι κανόνες ισχύουν για τους άλλους και όχι για το ίδιο. Μη διστάζετε ή βαριέστε να συζητάτε ο,τιδήποτε συναντάτε στην καθημερινή σας μετακίνηση. Οδηγοί και πεζοί δίνουν σωρεία παραδειγμάτων με σωστές ή λάθος συμπεριφορές. Μην κρύβετε τα λάθη των άλλων φοβούμενοι μήπως το παιδί σας τα αντιγράψει. Φιλτράρετε τα λόγια σας, σκεφτείτε μια ορθή προσέγγιση του θέματος ανάλογη με την ωριμότητα του παιδιού και χαρείτε το αποτέλεσμα. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα. Μπορεί να μην αφομοιώσουν τα πάντα, αλλά κάνουν ερωτήσεις. Πολλές φορές η λύση μιας κακιάς συνήθειας των παιδιών κρύβεται μέσα σε μια ερώτηση που μπορεί να σας κάνουν, πολλές φορές σε «άσχετη» για σας στιγμή.
Δεν θα σας κουράσω με στατιστικά στοιχεία. Το μόνο που θέλω να γνωρίζετε είναι ότι το βάρος ενός παιδιού σε μια σύγκρουση με μέτρια ταχύτητα, γίνεται 30 φορές μεγαλύτερο. Με άλλα λόγια, ένα παιδί 3 χρόνων αποκτά βάρος σύγκρουσης 500 κιλών περίπου!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν μπορούν να μείνουν πολύ περιορισμένα. Χρειάζονται στάσεις και διαλείμματα κάθε 2 ώρες περίπου, με κίνηση έξω από το αυτοκίνητο. Όταν η ανάγκη του παιδιού για στάση δεν εισακουστεί, μπορεί να υπάρξει επικίνδυνη αντίδραση, αψηφώντας τους κινδύνους αφού δεν τους γνωρίζει. Για τον λόγο αυτό απομακρύνετε πράγματα γύρω από το παιδικό του κάθισμα που μπορεί να γνωρίζει ότι είναι πολύτιμα για εσάς και πάντα να ενεργοποιείτε τις κλειδαριές ασφαλείας, που δεν επιτρέπουν στα παιδιά να ανοίξουν τις πίσω πόρτες από μέσα. Όλα τα οχήματα τις διαθέτουν. Άλλα ηλεκτρονικά και άλλα μηχανικά πάνω στο κάσωμα της πόρτας. Επίσης, όταν αποβιβάζουμε ένα παιδί, πόσο μάλλον ταλαιπωρημένο, μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, θα πρέπει να ανοίγετε ίσα ίσα την πόρτα για να απασφαλίσετε τη ζώνη του. Αμέσως μετά θα πιάσετε καλά με το χέρι σας το χέρι του παιδιού (όχι τα ρούχα του) και θα το βγάλετε από το αυτοκίνητο σαν να βγάζετε ένα πουλάκι από το κλουβί του. Έχω δουλέψει έξι χρόνια σαν οδηγός σχολικού λεωφορείου και έχω μεταφέρει πολλές φορές τον Ντένι τον τρομερό σε όλες τις heavy και light μορφές του, με απίστευτα σενάρια σκανδαλιάς. Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν και μεταφέρουν τώρα εμένα, οδηγώντας το εκπαιδευτικό μου όχημα. Τι ωραίο συναίσθημα! Εύχομαι καλό αγώνα.