Του Διονύση Λεϊμονή
Είμαι εγκλωβισμένος. Μέρες τώρα έχω να βγω από το σπίτι. Βγαίνω με φειδώ. Με τρώει το άγχος να πατήσω το σωστό νούμερο, 130… έπειτα να πληκτρολογήσω το όνομά μου, έπειτα τη διεύθυνσή μου και να κάνω αποστολή. Αν δεν τα καταφέρω θα γράψω σε ένα χαρτί τον προορισμό μου, το νούμερο κ.λπ., κ.λπ.
Στην περίπτωση αποστολής μηνύματος στον κορωνοϊό, για το μόνο που δεν αγχώνομαι είναι μήπως «δεν μου απαντήσει ο κορωνοϊός» (το έχω ακούσει κι αυτό να το λένε πασίχαροι γύρω μου κάποιοι πιο μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι:
-Βγήκες για ψώνια;- Ναι μου απάντησε ο κορωνοϊός)! Το λέγανε σοβαρά; Αστειεύονταν; Ποιος ξέρει… Ο άνθρωπος ακόμα και στα πιο δύσκολα βρίσκει τη δύναμη να αυτοσαρκάζεται, να σατιρίζει όσα συμβαίνουν γύρω του, να χαμογελά. Ααα πριν φύγω κάνω κι ένα έλεγχο να έχω μαζί μου ταυτότητα και βέβαια μάσκα, το απαραίτητο αξεσουάρ της εποχής μας για κάθε ηλικία, φύλο, ιδιαιτερότητα… Ευτυχώς έχω εξασφαλίσει μια χρωματική ποικιλία μάσκας. Μαύρη, λευκή, λαδί, γκρίζα… Γκρίζα δεν θέλω, μου θυμίζει την κατάσταση που βιώνουμε. Θα την πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων. Χώρο μου πιάνει και με πάει πίσω. Θα προτιμήσω από σήμερα τις πιο «χαρούμενες».
Σήμερα είδα σε ένα ρεπορτάζ πως υπάρχουν κι άλλες με διαφάνεια στο μέρος του στόματος. Λες να είναι πιο ακριβές; Είναι κι αυτό ένα θέμα τώρα με την κατάσταση. Απ’ την άλλη πληρώνεται το χαμόγελο; Θα το δω μόλις επιστρέψω, θα το γκουγκλάρω. Είπαμε να ανέβουμε όχι να μας πιάσει η μαυρίλα, θα κάνω ότι μπορώ για αυτό. Για την ώρα θα διαλέξω μια κόκκινη, έχω και λεοπάρ κι άλλες… Ένα συρτάρι ολόκληρο. Τουλάχιστον να ανεβαίνει λίγο η διάθεση, μιας και θα βγω έστω και για λίγο έξω. «Έτσι βγαίνω προς τα έξω, πάντα με προσοχή κι επιφύλαξη, μετράω τις κινήσεις μου, σε κάθε επιλογή μου κυριαρχεί μια σκέψη-φοβία: «Εχω στείλει στο σωστό νούμερο; Αν με σταματήσουν για έλεγχο είμαι εντάξει;»
Κι αφού κάνω όσα θέλω, μάλλον όσα με περιορισμούς πρέπει να θέλω, επιστρέφω ανακουφισμένος σπίτι, πετάω τη μάσκα ξεφυσώντας, βγάζω στη βεράντα παπούτσια, πλένω σχολαστικά τα χέρια μου(έχω εμπεδώσει πλέον τα βήματα και την ορολογία εκτέλεσης κινήσεων και στο σπίτι), φοράω πιο άνετα ρούχα φροντίζοντας τα άλλα να τα αερίσω για κάποιες ώρες αν δεν τα πετάξω στα άπλυτα. Αλλά τώρα; Τι κάνω; Εντάξει αν έχω δουλειά, καθηλώνομαι στον υπολογιστή, συνδέομαι, τσεκάρω ήχο, εικόνα, δουλεύω. Αν όχι, πρέπει να βρω κάτι να κάνω, να απασχοληθώ. Έχω επιλογές; Έχω! Δεν έχω; Πρέπει να βρω, να επινοήσω, να γεμίσω τον χρόνο, να γίνω δημιουργικός ακόμα και στον καναπέ του σπιτιού μου, να δράσω καθήμενος. Δεν έχω άλλη επιλογή αν θέλω να μην πέσω σε μια γερή καταθλιψάρα. Είναι θέμα επιβίωσης. Σαν να σε πετάνε στη θάλασσα κι εσύ νομίζεις πως μπορείς να αποφασίσεις για το τι θα κάνεις. Μα το αυτονόητο! Είναι ώρα για απλωτές πριν αρχίσεις να κάνεις μπουρμπουλήθρες. Ένα κολύμπι επιβάλλεται κι ας δεν υπάρχει ιδιαίτερη διάθεση. Η αντίπερα ακτή αχνοφαίνεται. Οφείλεις να φτάσεις ως εκεί. Σκέψου τη χαρά και την ικανοποίηση όταν θα πέσεις σχεδόν ξέπνοος στην αμμουδιά. Θα κλείσεις τα μάτια, θα χαμογελάσεις ικανοποιημένος και θα μουρμουρίσεις μέσα από τα δόντια σου: «Λες να ήταν όνειρο; Κι οι άλλοι γύρω μου; Όλοι το ίδιο βλέπαμε; Ταυτόχρονα; Ποιος ξέρει. Μια φορά πάτησα γη κι είμαι καλά… Ήμουν εγκλωβισμένος, αλλά δεν χάθηκα. Δεν θα χαθώ».