Ο τελικός ήταν γκραν γκινιόλ, ο τελικός ήταν… μαραθώνιος, αλλά οι «πράσινοι» έσβησαν επιτέλους τη δίψα για ένα τρόπαιο, επικρατώντας του Δικεφάλου.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε 1-0 τον ΠΑΟΚ, κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας και έσβησε αναμονή οκτώ ετών δίχως κούπα ύστερα από έναν τελικό που θα θυμόμαστε καιρό! Για καλό και για κακό (λόγο)…
Ήταν επεισοδιακό – και δεν το λέμε με την όποια θετική έννοια μπορεί να πάρει ο όρος, καθόλου. Πολύ περισσότερο μακροχρόνιο από όσα περιμέναμε, θα έπρεπε. Με δύο μεγάλα και ντροπιαστικά για το ποδόσφαιρο μας, «στοπ». Το πρώτο πριν τη σέντρα, την οποία και καθυστέρησε κατά 32 λεπτά.
Και ακόμα ένα, εξίσου μεγάλο σε διάρκεια, αμέσως μετά το εύστοχο πέναλτι του Αϊτόρ. Ο Ισπανός πανηγύρισε μπροστά από το σημείο που βρίσκονταν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ (με μια αμφιλεγόμενη χειρονομία που ίσως τους προκάλεσε) και χτυπήθηκε από μια πέτρα και ένα μπουκάλι νερό – τα οποία αργότερα κρατούσε στα χέρια του ως πειστήρια ενός «εγκλήματος» ο ρέφερι Λαόθ.
Αλλά παρόλες τις άσχημες αυτές εικόνες, τις στενάχωρες και διόλου «πρωτότυπες» στα μέρη μας, μένει η τελευταία γεύση. Πρέπει να μείνει η τελευταία γεύση. Να μην αφήσουμε τη μιζέρια να νικήσει, το σκοτάδι να καλύψει το φως. Ας (προσπαθήσουμε να) κρατήσουμε λοιπόν το τελικό 100% ποδοσφαιρικό πόρισμα: Ο Παναθηναϊκός είναι ξανά «εδώ». Πρωταγωνιστής και τροπαιούχος.
Η φωτιά άναψε ξανά, ο Παναθηναϊκός είναι ξανά Παναθηναϊκός!
Οι μεγάλες ομάδες, οι σύλλογοι οι μεγάλοι, δεν πεθαίνουν ποτέ. Μπορεί να περάσουν δύσκολα (χρόνια), μπορεί να φτάσουν χαμηλά. Η σπίθα όμως, υπάρχει πάντα. Έστω κι αν δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, ακόμα και όταν η ελπίδα πότε πότε αργοσβήνει. Περιμένει μόνο μία στιγμή, αυτή που θα εκπληρώσει τον προορισμό της και θα γίνει φωτιά. Να ανάψει, να ζεστάνει καρδιές και να φωτίσει το δρόμο. Ο Παναθηναϊκός πέρασε πολλά, πολύ. Οκτώ χρόνια. Οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ήταν, συχνά, βασανιστικά. Αλλά η αναμονή έλαβε τέλος. Η τροπαιοθήκη των «πρασίνων» απέκτησε νέο «μέλος». Το Κύπελλο της σεζόν 2021-22. Το 19ο στην ιστορία του κλαμπ.
Η επιστροφή στην Ευρώπη ήταν το πρώτο μεγάλο «τικ» στους στόχους της σεζόν. Τώρα μπήκε και το δεύτερο, ίσως ακόμα πιο σημαντικό. Κατά σύμπτωση κόντρα στον ΠΑΟΚ. Ήταν 26 Απριλίου 2014 όταν το «τριφύλλι» νίκησε στο ΟΑΚΑ, 4-1, σε αυτό που ήταν η τελευταία του κούπα μέχρι πρότινος. Είναι 21 Μαΐου 2022 τώρα που το comeback είναι πλήρες. Τίποτα δεν το σηματοδοτεί πιο δυνατά. Το ότι, επιπλέον, σκόρερ του νικητήριου τέρματος ήταν ο Αϊτόρ, ο πιο «αναγεννηθείς» παίκτης (ας μας επιτραπεί η έκφραση) του φετινού «τριφυλλιού» δεν θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα με την περίσταση. Με το ιστορικό της στιγμής. Κερδίζει και ένα γύρο στο προσεχές Conference League ο Παναθηναϊκός. Δεν το λες λίγο ως μπόνους – το ακριβώς αντίθετο.
Αυτό το θέαμα (;) ήταν μονόδρομος, ο Παναθηναϊκός άντεξε στην πίεση
Με τόσα πήγαινε-έλα, με τόσα κρύο-ζέστη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) λόγω των δύο διακοών θα ήταν υπερβολικό να περιμένουμε κάτι δυνατό από πλευράς θεάματος. Πόσο μάλλον πως δεν βοηθούσε η φύση του αγώνα αυτή καθαυτή. Ένας τελικός τα χει συχνά αυτά. Θα μείνει, σουβενίρ ετών, η εικόνα του γκολ. Λογικό, αυτό τα έκρινε όλα.
Ξεχωρίζει επίσης η σημαντικότατη επέμβαση του Μπρινιόλι στην (ξεψυχισμένη πάντως) κεφαλιά του Άκπομ λίγο πριν τελειώσει το (πολύπαθο) πρώτο ημίχρονο. Η τεράστια χαμένη ευκαιρία του Μπίσεσβαρ στο 58’, σούταρε άουτ από άκρως πλεονεκτική θέση σε ένα β’ μέρος που ο Δικέφαλος είχε ανεβάσει πολύ την απόδοσή του, ήταν καλύτερος, έχοντας πάρει ώθηση από τις αλλαγές, οι οποίες έγιναν όλες ως το 68′.
Στο 78′ ο Κώτσιρας πρόλαβε πάνω σχεδόν στη γραμμή, στο 90′ ο Ελ Καντουρί αστόχησε από καλή θέση, λίγο μετά νέα τεράστια φάση για τον ΠΑΟΚ. Ο Παναθηναϊκός είχε αποφασίσει να επενδύσει στην άμυνα, τον είχε βγάλει άλλωστε τόσες φορές φέτος ασπροπρόσωπο, ενώ μιλούσε και η ένταση της περίστασης που συνειδητά ή όχι όριζε οπισθοχώρηση. Είχε ρίσκο ως τακτική, έφερε κρύο ιδρώτα, αλλά βρήκε δικαίωση. Οι Θεσσαλονικείς δεν βρήκαν γκολ όσο πολύ κι αν το έψαξαν – και άξιζαν, για να τα λέμε όλα. Τρεις ώρες και κάτι μετά την προγραμματισμένη έναρξη, ο τελικός είχε βγάλει νικητή.
Η διακοπή του σερί ήταν τελικά «στιγμή» όχι συνέχεια
Στον Ραζβάν Λουτσέσκου άρεσε να λέει και να σκέφτεται πως το 2-0 της περασμένης Τρίτης δεν ήταν «να ‘χαμε να λέγαμε» και πως έδινε στον ΠΑΟΚ ένα κάποιο ψυχολογικό αβαντάζ εν όψει του κολλητού ανταμώματος με τον Παναθηναϊκό. Στην πραγματικότητα, μιλούσαμε για μη συγκρινόμενα μεγέθη.
Σήμερα κρινόταν μια κούπα, όχι ένα αδιάφορο βαθμολογικά ματς στο φινάλε των πλέι οφ. Περισσότερο μάλλον ο Ρουμάνος προπονητής θεωρούσε πως η ομάδα του αναθάρρησε νικώντας μετά από 11 άγονα ματς. Και ήλπιζε πως θα ήταν αυτό ένα έξτρα κάτι, αρκούντως σημαντικό ώστε ο ΠΑΟΚ να πάρει το 5ο του Κύπελλο την τελευταία 6ετία. Δεν ήταν, τελικά. Ο Παναθηναϊκός είχε μια μεγάλη επιστροφή να κάνει πράξη.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Ιβάν Γιοβάνοβιτς): Μπρινιόλι, Κώτσιρας, Βέλεθ, Σένκεφελντ, Χουάνκαρ, Ρούμπεν Πέρεθ, Βιγιαφάνιες (69′ Κουρμπέλης), Γκατσίνοβιτς (76′ Αλεξανδρόπουλος), Αϊτόρ, Ιωαννίδης (76′ Καρλίτος), Παλάσιος (90’+4′ Σάρλια).
ΠΑΟΚ (Ραζβάν Λουτσέσκου): Πασχαλάκης, Λύρατζης, Ίνγκασον, Κρέσπο, Βιεϊρίνια (46’ Σίντκλεϊ), Κούρτιτς, Αουγκούστο (52’ Σβαμπ), Ζίβκοβιτς, Σοάρες (46’ Ελ Καντουρί), Μπίσεσβαρ (62’ Μιτρίτσα), Άκπομ (68′ Τσόλακ).