Δημήτρης Σκλείδης: Ένας καλός άνθρωπος και αγωνιστής της Αυτοδιοίκησης

Του Βασίλη Κοντορίζου, τέως δημάρχου Πορταριάς

Μεγάλη θλίψη και πόνο μας γέμισε το άγγελμα του θανάτου του αγαπημένου φίλου Δημήτρη Σκλείδη. Ο Δημήτρης είχε διατελέσει αντιδήμαρχος του Καποδιστριακού Δήμου Πορταριάς, μαζί μου και τις τρεις τετραετίες του. Υπήρξε επίσης πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Πορταριάς του Καλλικρατικού Δήμου Βόλου.
Ασχολούμενος από μικρός με τα κοινά και ιδιαίτερα με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, εξελέγη το πρώτον κοινοτικός σύμβουλος Κατηχωρίου σε ηλικία 25 ετών. Το Κατηχώρι ήταν η γενέτειρά του και το καμάρι του.
Στο Δημοτικό Συμβούλιο της Πορταριάς είχε πάντοτε ενεργό και δυναμική παρουσία. Δεν άφηνε αναπάντητη καμία παρατήρηση ή αιχμή της μειοψηφίας. Είχε άποψη και γνώση για όλα τα θέματα του Δήμου, κυρίως δε για τα αγροτικά. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ιδιαίτερα τα χωριά μας, έχασαν έναν ακάματο εργάτη για τις κοινές υποθέσεις και τα δύσκολα προβλήματα, που έχουν τούτη την περίοδο.

Η ανθρώπινη παρουσία του στην ταβέρνα, που διατηρούσε στην πλατεία της Πορταριάς, ήταν χαρά Θεού με τα αστεία του και τα πειράγματά του, με τη συζήτηση που προκαλούσε με τους θαμώνες από άλλες περιοχές και τον είχαν καταστήσει διάσημο σε όλη την Ελλάδα. Πολλοί επισκέπτες έρχονταν στην Πορταριά για να απολαύσουν τα εδέσματα της Άννας, της συζύγου του, αλλά και να συναντήσουν τον Δημήτρη, τον φίλο τους.
Ο Δημήτρης είχε πολλούς φίλους παντού, ήταν η ψυχή και η χαρά της παρέας. Ο αδόκητος θάνατός του είναι οδυνηρή απώλεια πρώτα για την οικογένειά του, ύστερα για εμάς τους δικούς του φίλους του και βεβαίως για την Αυτοδιοίκηση και τα χωριά μας.

Ο Δημήτρης Σκλείδης μπορεί κάποιες φορές να έκανε τον αυστηρό, αλλά στο βάθος ήταν ευαίσθητος με καρδιά περιβόλι. Δάκρυζε με την παραμικρή ατυχία κάποιου συνανθρώπου και έκλαιγε όταν μάθαινε την απώλεια κάποιου γνωστού του. Το σπουδαιότερο, όμως, που αποδεικνύει την ανθρωπιά και την ποιότητα του ανδρός, είναι ότι φρόντιζε εντελώς αθόρυβα να βοηθά όσους είχαν ανάγκη.

Σε μένα προσωπικά ο χαμός του Δημήτρη αφήνει μέγα κενό, γιατί υπήρξε κομμάτι της ζωής μου. Όχι μόνο επειδή συνεργασθήκαμε επί πολλά χρόνια, υπηρετώντας την Αυτοδιοίκηση του τόπου μας, αλλά και διότι η μεταξύ μας σχέση υπήρξε θερμά φιλική και οικογενειακή. Αυτό το κενό μόνο η αγαθή μνήμη του εκλιπόντος, μαζί με την αγάπη των επιγενομένων μπορεί να καλύψει, ώστε συνεργούντος του χρόνου, η σημερινή οδύνη της απώλειας να παραχωρήσει σταδιακά τη θέση της στη γλυκιά ανάμνηση αυτού που «έφυγε».

Στη σύζυγό του Άννα, στα παιδιά του και στον συνονόματο εγγονό του, που υπεραγαπούσε, απευθύνω τα θερμά μου συλλυπητήρια και προσεύχομαι, όπως ο Θεός κατατάξει την ψυχή του καλού μας φίλου Δημήτρη Σκλείδη εν σκηναίς δικαίων.