Άρθρα

Δημήτρης Κωνσταντάρας-Σταθαράς: Δήμος Νέας Ιωνίας Μαγνησίας (1947-2010)

Του Β.Δ. Αναγνωστόπουλου,
ομ. καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Δεν συναινώ, βέβαια, σε προλήψεις και εξωλογικές εικασίες, όταν πρόκειται για απλές συμπτώσεις στη ζωή ή «παιχνίδια» ιστορίας, αλλά χαίρομαι όταν μου συμβαίνουν απρόσμενα πράγματα, όπως λ.χ. η γνωριμία μου με τον Δημήτρη Κωνσταντάρα, που έτυχε να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας πριν από αρκετά χρόνια. Και με ικανοποίηση ανασκαλεύοντας το αρχείο μου, βρίσκω να έχω μιλήσει για το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Αληθινές Μικρασιάτικες ιστορίες, (α’ έκδ. 1993 και β’ επαυξημένη 2012), έργο που, όπως σημείωνα, «Ο όρος «Αληθινές Ιστορίες» έχει το βάρος της βιωμένης πραγματικότητας, της προσωπικής μαρτυρίας και του ντοκουμέντου. Δεν πρόκειται για πλασματικές και φανταστικές ιστορίες, ήγουν ψεύτικες. Πρόκειται για τεκμηριωμένες στον μαρτυρικό ξεριζωμό των Ελλήνων της Μικρασίας. Είναι οι καυτές αλήθειες της ιστορίας μας, βγαλμένες από την ψυχή προσφύγων που κουβαλούν διπλή την πατρίδα μέσα τους».

Αργότερα έγραψα λίγα λόγια και για το 6ο κατά σειρά βιβλίο του «Μικρασιάτες Πρόσφυγες στη Μαγνησία» (2008, Α’ Βραβείο Εστίας Νέας Σμύρνης) και σήμερα κρατώ με χαρά στα χέρια μου το πρόσφατο βιβλίο του, 19ο στη σειρά, με τίτλο Δήμος Νέας Ιωνίας Μαγνησίας (1947-2010), Από τον προσφυγικό συνοικισμό στη σύγχρονη πόλη, έκδοση Πολιτιστική Εστία Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «Ίωνες», Νέα Ιωνία Μαγνησίας 2020, σελ. 341.
Γεννημένος στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας από γονείς Μικρασιάτες, εκεί πήγε σχολείο, Δημοτικό και Γυμνάσιο, σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας, έκανε μετεκπαίδευση στο Μαράσλειο, υπηρέτησε 38 χρόνια στη Δημόσια και Ιδιωτική Εκπαίδευση, έγινε σχολικός σύμβουλος, πρόσφερε τη γνώση και την εμπειρία του σε συλλόγους, στο κρατικό ραδιόφωνο, σε επιστημονικά συνέδρια, συμμετείχε στα πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής κ.ά. Είναι μέλος πολλών Σωματείων και ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων. Έχει βραβευθεί και έχει λάβει πολλές διακρίσεις για την προσφορά του στον πολιτισμό και κυρίως για το συγγραφικό του έργο. Η ευγένειά του, το πάθος και η αφοσίωσή του στην έρευνα της τοπικής ιστορίας και ιδιαίτερα στην προσφυγιά των Μικρασιατών, τον κάνουν αγαπητό και ξεχωριστό άνθρωπο.

Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας-Σαθαράς είναι «ταμένος» συγγραφέας, όσο λίγοι, στη Μεγάλη Τραγωδία και την Προσφυγιά του ’22 των Μικρασιατών, ιδιαίτερα της Νέας Ιωνίας Βόλου. Με την άοκνη ερευνητική δουλειά του επί δεκαετίες έχει φέρει στο φως αλήθειες και πρόσωπα που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην αντιμετώπιση προβλημάτων και δυσκολιών. Ασχολήθηκε κυρίως με μικρασιάτικα θέματα, αλλά και με παιδαγωγικά και φυσιολατρικά.
Το πρόσφατο πόνημα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) είναι αξιόλογο έργο ως εργαλείο αυτογνωσίας και γνώσης της ιστορικής πορείας ενός δήμου προσφυγικού, πώς ξεκίνησε και πώς προοδευτικά έφτασε να γίνει μια σύγχρονη πόλη. Ασφαλώς οφείλεται σε ανθρώπους και σε πολιτικούς άρχοντες που είχαν το όραμα και τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα του τόπου και να τον μεταμορφώσουν. Είναι συγκινητική η αφιέρωση του βιβλίου: «Αφιερώνεται Στους Δημάρχους, Δημοτικούς Συμβούλους και Δημοτικούς Υπαλλήλους, που εργάστηκαν, από το 1947 έως το 2010 για να μεταμορφωθεί ο προσφυγικός συνοικισμός της Νέας Ιωνίας του 1924, σε μια σύγχρονη πόλη με υποδομές άνετης διαβίωσης, πολιτισμού και αθλητισμού». Ο αναγνώστης δεν θα προσπεράσει εύκολα, αλλά θα σταθεί με θαυμασμό στις εικόνες-στολίδια της Νέας Ιωνίας που κοσμούν τα δυο πτερύγια του βιβλίου: Πανθεσσαλικό Στάδιο, Δημοτικό Γυμναστήριο, Δημοτικό Κολυμβητήριο «Β. Πολύμερος», Αθλητικό Κέντρο «Όλγα Βασδέκη», Πολιτιστικό Κέντρο, Μεταξουργείο, Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, Πεζόδρομος Ευαγ. Καραμπατζάκη.

Δεν είναι συνηθισμένο βιβλίο και εύκολο στη γραφή, όταν αναλογισθούμε πόσο κόπο, χρόνο, μελέτη, έρευνα και δικαιοσύνη χρειάζεται η αξιοποίηση αρχειακού υλικού ή προσωπικών κρίσεων, πληροφοριών, βιωμάτων, πρακτικών, φωτογραφιών, προτάσεων κ.ά. προκειμένου να καταγράψει κανείς λεπτομερώς το έργο κάθε Δημοτικής Αρχής, «γιατί – όπως επισημαίνει η πρόεδρος των «Ιώνων» κ. Άννα Πετσιάβα – η κάθε μια έβαλε το δικό της «λιθαράκι» για να καμαρώνουμε εμείς σήμερα τα λαμπρά έργα που κοσμούν την πόλη μας, τη Νέα Ιωνία». Και ο συγγραφέας, επιλογικά στη σελ. 322, σημειώνει για τη συνολική προσφορά των δημοτικών αρχόντων και ενός εκάστου: «Ας μην προτρέξουμε να υποτιμήσουμε κανέναν, αλλά αντιθέτως να επαινέσουμε, γιατί είχε τη δύναμη να συνεχίσει αυτό που παρέλαβε μικρό και το έκανε μεγαλύτερο».

Το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντάρα «Δήμος Νέας Ιωνίας Μαγνησίας (1943-2010) – Από τον προσφυγικό συνοικισμό στη σύγχρονη πόλη» θα ήθελα να το προσγράψω στα έργα εκείνα που τιμούν τη δημιουργική ορμή των Ελλήνων για πρόοδο, μεταμόρφωση και εξέλιξη. Είναι όσα φανερώνουν την καλή πλευρά μας και εύχομαι να βρεθούν και άλλοι μιμητές. Τέτοιες εργασίες δεν έχουν μόνο συναισθηματική αξία, αλλά και (κυρίως) εθνογνωστική αξία, γιατί γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, σπουδάζοντας το παρελθόν.

 

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το