Του Ιωάννη Δ. Πασιά
Μέρος τρίτο
Αναμφίβολα η πανδημία, εφ’ όσον χαλιναγωγηθεί έστω και σ’ αυτό το κύμα, θα αφήσει ανεπούλωτες πληγές. Τι αλήθεια να περιμένουμε για την επόμενη φάση (μετα-κορωνοϊό) στη χώρα μας ;
Κρίνοντας από ένα πρόσφατο άρθρο (9ης Απριλίου 2020) τοπικού κυβερνητικού βουλευτή (ΘΕΣΣΑΛΙΑ) μάλλον προετοιμάζεται μεθοδικά το οικονομικό «σαμάρι» που θα φορεθεί πολύ μετά την «ανθρωποκεντρική» (1) (όπως μας επισημαίνει) προσέγγιση στην πανδημία (παραθέτω αποσπασματικά από το άρθρο : «τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις, που ούτε κράτη με θηριώδεις οικονομίες δεν επέλεξαν»/ «δεν χάσαμε μόνο τις ατομικές μας ελευθερίες … και αυτό, μάλιστα, θα συνεχίσει να ισχύει και όταν όλα τα περιοριστικά μέτρα δεν θα ισχύουν πιά …»/«την οικονομική βύθιση (sic) η ελληνική κοινωνία την υφίσταται ως δώρο κατά βάση προς τους γονείς …»/ «θα θέλαμε τον καλύτερο γιατρό για τους γονείς μας : τους «πήγαμε», λοιπόν, στον Σωτήρη Τσιόδρα η θεραπεία «που συνταγογράφησε» είναι κάπως ακριβή, αλλά αξίζει ο κόπος …»/ «ας αποτυπωθεί στη μνήμη όλων μας όσο το δυνατόν πιο έντονα και την κρίσιμη ώρα να δείξουμε και συλλογική υπομονή …»)….
Τι μπορεί να καταλάβει ο μέσος αναγνώστης πέραν από το γεγονός ότι μάλλον έχουν δρομολογηθεί σύντομα εκλογές αφ’ ενός και αφ’ ετέρου ότι ήδη υπάρχει μια (αδέξια) επιχειρούμενη μετάθεση ευθυνών, αν κάτι πάει στραβά. Σαν να μας λέει, ξέρετε ποιος θα είναι ο υπεύθυνος : Όχι βέβαια η πολιτική ηγεσία, αλλά ο «γιατρός» με την ακριβή θεραπεία.
Η αυτοκριτική είναι άγνωστη λέξη για το πολιτικό σύστημα. Και το τραπεζικό (2). Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από το 2014, όταν οι τότε αρμόδιοι κυβερνητικοί υπουργοί διαγκωνίζονταν για το ποιος θα πάρει πρώτος εύφημο μνεία από την τότε τρόικα για την πολιτική «δημιουργικής διάλυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας». Ας θυμηθούμε: Το κλείσιμο νοσοκομείων, ειδικά των Λοιμωδών Παθήσεων στην πρωτεύουσα και στη συμπρωτεύουσα, την απόλυση προσωπικού (μείωση 15 %), τη χρέωση νοσηλείων σε ανασφάλιστους, το «σπρώξιμο» έως και σήμερα προς την κατεύθυνση των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), την πρόσφατη πανάκριβη επιδότηση του Ιδιωτικού Τομέα αντί της επίταξης των Μονάδων της Εντατικής Θεραπείας (που, έστω κι έτσι, αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των απαιτήσεων πληθυσμιακά), το πάγωμα των 10.000 προγραμματισμένων διορισμών από το 2019, την περιφρόνηση του ΕΟΔΥ τελευταία στην προσφορά δύο περιφερικών Ελληνικών Πανεπιστημίων, ώστε τα δυσεύρετα διαγνωστικά τεστ του ιού να είναι σε επάρκεια (και πολύ φθηνότερα…) Από τα πιο αξιόπιστα χείλη επικεφαλής επιστημόνων της Ε.Ε. βγαίνουν καθημερινά παράπονα για την απουσία συντονισμού δράσης μεταξύ των κρατών-μελών.
Ας μην ξεχνάμε και τον αλλοπρόσαλλο Πλανητάρχη, που στα τελευταία παραληρήματά του απειλεί με απόσυρση από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (το είπε και το έκανε), προσπαθώντας αποπροσανατολιστικά να αποσείσει τις κολοσσιαίες ευθύνες της στάσης του στην πανδημία μήνες τώρα (αποκαλύψεις της Washington Post για τις πληροφορίες του FBI από τον Νοέμβριο 2019).
Στη χώρα μας (κι όχι μόνο) ειδικά άνθρωποι που οδεύουν προς τη σύνταξη ή ήδη είναι ενεργά συνταξιούχοι ποτέ δεν θα ξανανιώσουν πολιτικά ασφαλείς. Ο φόβος της επόμενης επιδημίας, ο αρχέγονος φόβος του θανάτου μαζί με την προεξοφλούμενη βαθιά οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την πανθομολογούμενη πολιτική ανικανότητα από καταβολής του ελληνικού κράτους (που τον επόμενο χρόνο -COVID-19 επιτρέποντος- προγραμματίζεται η πανηγυρική φιέστα πανάκριβου προϋπολογισμού με την ίδια, κληρονομικώ δικαίω (;) τελετάρχη των 200 χρόνων του) μπορεί να ταράξει συθέμελα το πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, όπως το ξέραμε. Η αντίδρασή τους δεν είναι προβλέψιμη και μπορεί να παρατηρηθούν ανατροπές, ανήκουστες ως τώρα. Ας ελπίσουμε για το καλύτερο γιατί η σοβαρότερη κρίση είναι καθαρά ανθρωπιστική και ατομική. Αν οι κυβερνήσεις συνεχίσουν τη βάναυση μετα-παγκοσμιοποιητική πολιτική τους σε βάρος του περιβάλλοντος και του ανθρώπου, μία κατάρρευση είναι πιθανή. Το διακύβευμα, λοιπόν, της επόμενης μέρας είναι η δημοκρατία που η πανδημία έβαλε σε καραντίνα και πώς εμείς, οι απλοί πολίτες, θα έχουμε προετοιμασθεί ψυχολογικά να αντιδράσουμε. Αύριο, μετά την κρίση, δεν θα έχουμε καμιά δικαιολογία αν η καραντίνα γίνει συνήθεια από κεκτημένη ταχύτητα… (3)
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Η κυβέρνηση βασίζει την πολιτική της στο δόγμα ότι «μεταξύ της οικονομίας & του ανθρώπου διαλέγουμε τον άνθρωπο». Βέβαια ξεχνά να μας αναφέρει ότι ο άνθρωπος μπορεί στη σύγχρονη κοινωνία να κατανοηθεί μόνο στο πλαίσιο των υλικών συνθηκών της αναπαραγωγής του, δηλαδή της οικονομίας. Δεν υπάρχει ένας αφηρημένος «άνθρωπος» έξω από την «οικονομία», αλλά μόνο ως μέρος της, είτε ως εργαζόμενος, είτε ως επιχειρηματίας.
2. Μπορούμε να ξεχάσουμε το απειλητικό δάχτυλο της εκπροσώπου των πλειστάκις ανακεφαλαιοποιηθέντων ελληνικών (;) Τραπεζών προς τους ηλικιωμένους (κι όχι μόνο) πολίτες, που σχημάτισαν ουρές έξω από τις τράπεζες, όχι φυσικά επειδή έχουν βίτσιο να παραβαίνουν τους κανόνες, αλλά λόγω της ανεπάρκειας του τραπεζικού συστήματος για εξυπηρέτηση στο retail banking και λόγω και της καταχρηστικής, τιμωρητικής υπερχρέωσης σε οιαδήποτε απλή συναλλαγή (πανευρωπαϊκό ρεκόρ υπερχρέωσης);
3. Ανατρέχοντας στον Νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου ας θυμηθούμε την απάντησή του στην ερώτηση «Γιατί τυφλωθήκαμε ;». «Νομίζω ότι δεν τυφλωθήκαμε, νομίζω ότι είμαστε τυφλοί. Τυφλοί που βλέπουν. Τυφλοί που δεν βλέπουν κι ας βλέπουν».