Κόσμος

Bloomberg: Η ζημιά για την Ελλάδα και την Ευρώπη έχει ήδη γίνει

euro

Η πολύμηνη μικροπολιτική των δύο πλευρών φαίνεται να τελειώνει, με τις τελικές προτάσεις να βρίσκονται πλέον στο τραπέζι. Όμως, όπως γράφει και ο Κλάιβ Κουκ στο Bloomberg View, ποιος μπορεί να ξέρει;

Σύμφωνα με την οπτική του, ό,τι και αν συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί, άπαντες θα πρέπει να προβληματιστούν σχετικά με τη ζημιά που έχει ήδη προκληθεί κατά τους τελευταίους μήνες του αδιεξόδου – ζημιά που συνεχίσει να υπάρχει ακόμη και αν, στο χείλος του γκρεμού, οι δύο πλευρές καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα αποτρέπει τη χρεοκοπία της Ελλάδας ή, ακόμη χειρότερα, την έξοδό της από το ευρώ.

Κατά τον Κουκ η ζημιά εμφανίζεται και στις δύο πλευρές. Στην Ελλάδα, η οικονομική κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Οι αποταμιευτές τραβούν τα χρήματά τους από τις τράπεζες και οι επενδυτές έχουν χτυπηθεί στην χρηματαγορά, ενώ μερικές επιχειρήσεις επιλέγουν να επενδύσουν ή να επεκταθούν. Έτσι, παρά το φτηνό πετρέλαιο και την εξασθένιση του ευρώ, η ελληνική οικονομία έχει πέσει σε ύφεση.

Δεύτερον, η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας είναι επίσης πολύ καλή. Με αποτέλεσμα, όποιοι δημοσιονομικοί στόχοι και αν συμφωνηθούν, θα είναι δύσκολο η Ελλάδα να ανταποκριθεί. Αν αυτή η συμφωνία είχε γίνει πριν από τέσσερις μήνες, θα είχε αποτρέψει κάποια πράγματα. Αλλά η Ελλάδα έχει φορτωθεί δύο αποτυχημένα ελληνικά προγράμματα διάσωσης, ενώ το αδιέξοδο καθιστά εξαρχής αποτυχημένο και το τρίτο πρόγραμμα που πιθανότατα θα υπάρξει.

Τρίτον, ο κόσμος έχει μάθει ότι η έξοδος από το σύστημα του ευρώ δεν είναι μόνο νοητή, αλλά μπορεί να υποστηριχθεί και ως πειθαρχικό μέτρο από τη Γερμανία και τις άλλες χώρες. Είναι ευρέως κατανοητό ότι αν η Ελλάδα αφήσει την Ευρωζώνη, το ερώτημα θα είναι ποιος θα ακολουθήσει. Κάθε σοβαρή οικονομική οπισθοδρόμηση θα εγείρει ένα τέτοιο ζήτημα. Λιγότερο (ευρέως) κατανοητό είναι ότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της ζημιάς έχει γίνει ήδη στους θεσμούς της Ευρωζώνης και είναι μη αναστρέψιμη.

Το 2012, ο Ντράγκι είχε πει ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να κρατήσει ενωμένο το ευρώ. Στην περίπτωση της Ελλάδας οι Ευρωπαίοι υπαναχώρησαν σε αυτή την υπόσχεση: θα μπορούσαν να κάνουν ό,τι χρειάζεται, αλλά θα έπρεπε πρώτα να το σκεφτούν. Η οικονομική κρίση ήταν μια ευκαιρία για να δείξουν ότι το ευρώ για την Ελλάδα είναι ότι και το δολάριο για τη Δ. Βιρτζίνια.

Το είδος της συμφωνίας που θα μπορούσε να τερματίσει το αδιέξοδο δεν είναι δύσκολο να το φανταστούμε – και ποτέ δεν ήταν, σημειώνει ο Κουκ. Φαίνεται πως τα ζωτικά συστατικά της είναι λιγότερο απαιτητικά ως προς τους δημοσιονομικούς στόχους και τις πολιτικές δεσμεύσεις των δύο προηγούμενων, ενώ ενδέχεται να υπάρξει και μια αναδιάρθρωση χρέους.

Δουλεύοντας τις λεπτομέρειες ενός τέτοιου σχεδίου, ήταν υποχρεωτικό να αναζητηθεί χρόνος. Όμως η Ελλάδα και οι πιστωτές της δεν μίλησαν καν γι’ αυτό. Το «πίσω-εμπρός» είχε επικεντρωθεί στο καθεστώς του τρέχοντος προγράμματος και αν αυτό, και στο αν η Ελλάδα θα παραμείνει δεσμευμένη με αυτό ή όχι. Αυτή η γελοία διαμάχη βρισκόταν πάντα κάτω από τη διαρκή απειλή της οικονομικής κατάρρευσης, αναφέρει το άρθρο.

Μια δέσμευση που θα οδηγούσε σε μια λογική συμφωνία, θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί τον Φεβρουάριο που υπήρχε προθυμία για συμβιβασμό από την ελληνική πλευρά, αλλά και μια πρόθεση των Ευρωπαίων εταίρων να την βοηθήσουν να πουλήσει την αντιλαϊκή συμφωνία στο εσωτερικό. Αντ’ αυτού, οι Έλληνες ήρθαν με τη λογική ότι όλοι οι κανόνες έχουν αλλάξει και ότι θα μπορούσαν να υπαγορεύσουν τους όρους της, ενώ η Ευρώπη ζήτησε, τότε, μια φανερή συνθηκολόγηση. Για να καταλήξει ο Κούκ: «Συνολικά, έχουμε μια καταπληκτική αποτυχία της ηγεσίας. Και όταν πρόκειται για την Ευρώπη και τις αποτυχίες της ηγεσίας της, κανείς δεν θα πρέπει να είναι, εύκολα, κατάπληκτος».

Πηγή www.iefimerida.gr

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το