Έφτασε μέχρι το τελευταίο στάδιο αιμοκάθαρσης, καταστρέφοντας τα νεφρά του. Το 2007 ο πατέρας του, του έκανε ένα δώρο ζωής χαρίζοντας το ένα από τα δύο νεφρά του. Δώδεκα χρόνια μετά οι φοιτητές του Δημήτρη Ανδρεάδη, οδοντίατρου-στοματολόγου, επίκουρου καθηγητή στο Οδοντιατρικό Τμήμα του ΑΠΘ τον ανέδειξαν ως μέντορά τους ψηφίζοντάς τον ως τον καλύτερο καθηγητή του τμήματος Οδοντιατρικής του ΑΠΘ για το υψηλό επίπεδο διδασκαλίας του, τη μεταδοτικότητα του, την καλή προετοιμασία του και το περιεχόμενο του μαθήματος που διδάσκει.
Για την αναγνώρισή του από του φοιτητές του, την ακαδημαϊκή του διαδρομή αλλά και τη βοήθειά του όλα αυτά τα χρόνια στη άθληση των νεφροπαθών τιμήθηκε από την Κοσμητεία της Σχολής Επιστήμων Υγείας του ΑΠΘ πριν λίγες μέρες.
«Αισθάνομαι σαν να ξαναγεννήθηκα και ο πατέρας μου ένιωσε σαν να με γέννησε δύο φορές» είπε στο ethnos.gr ο επίκουρος καθηγητής με αφορμή την βράβευσή του και πρόσθεσε: «Αν και για τα συστήματα εκπαιδευτικής αξιολόγησης μπορεί να υπάρχουν κάποιες ενστάσεις που προβληματίζουν και μένα εντούτοις είναι μια ένδειξη ότι κάτι κάνουμε καλά, δίνοντας μας θάρρος να συνεχίσουμε. Μην ξεχνάτε ότι οι σημερινοί φοιτητές είναι αυτοί που θα θεραπεύσουν εσάς, τα παιδιά μας και τα παιδιά σας».
Το ταξίδι μετά την μεταμόσχευση
Γι αυτόν το 2007 όταν «αποδέχτηκε» ο οργανισμός του το δώρο του πατέρα του άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του, γυρίζοντας σελίδα και κάνοντας μια νέα αρχή. Δύο χρόνια αργότερα εκλέχτηκε επίκουρος καθηγητής του ΑΠΘ και το 2010 ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας. Μόλις σταθεροποιήθηκε η κατάστασή του εντάχθηκε στον οργανωμένο αθλητισμό στο χώρο των νεφροπαθών και μεταμοσχευμένων ασθενών, ο οποίος ανθεί σε ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Το 2010 στο Πανευρωπαϊκό του Δουβλίνου κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο διπλό του πινγκ πονγκ και ακολούθησε η 5η θέση στο 2011 στο παγκόσμιο του Γκέτεμποργκ, το χάλκινο στο διπλό στο Ζάγκρεπ και το αργυρό μετάλλιο στο διπλό στο Ελσίνκι το 2016. «Μετά την μεταμόσχευση μόλις ένιωσα δυνατός άρχισα να ασχολούμαι με το πινγκ πονγκ όπως όταν ήμουν παιδί» είπε στο ethnos.gr αφοπλιστικά.
Μέχρι όμως να περάσει στην άλλη όχθη του ποταμού έζησε μια δύσκολή οικογενειακή και προσωπική δοκιμασία. Ένα 10% του πληθυσμού στη χώρα μας αντιμετωπίζει πρόβλημα με τα νεφρά είπε προβληματισμένος ο κ. Ανδρεάδης ενώ περίπου 1.500 άτομα βρίσκονται στο τελικό στάδιο αιμοκάθαρσης. Όπως εξηγεί ο βραβευμένος επίκουρος καθηγητής του ΑΠΘ ένας νεφροπαθής που κάνει αιμοκάθαρση στοιχίζει στο κράτος περίπου 55.000 ευρώ το χρόνο ενώ ένας μεταμοσχευμένος 10.000-15.000 ευρώ.
«Θα μπορούσε να εξοικονομήσει πάρα πολλά χρήματα το κράτος αν άλλαζε η κουλτούρα στη χώρα πάνω στον θέμα των μεταμοσχεύσεων, το νομικό πλαίσιο αλλά και βελτιώνοντας τις υποδομές των νοσοκομείων» είπε με παράπονο και πρόσθεσε: «Ξέρετε έχουμε πολλά τροχαία στην Ελλάδα. Χάνονται πολλά μοσχεύματα ετησίως. Όσο και αν ακούγεται λίγο κυνικό τα τροχαία υπάρχουν, δυστυχώς, αλλά δεν μπορούν να γίνουν σε όλες τις περιπτώσεις μεταμοσχεύσεις γιατί αν δεν εγκρίνουν οι συγγενείς δεν μπορεί να προχωρήσει τίποτα».
Αντίθετα, σε άλλες χώρες όπως στη Ισπανία η φιλοσοφία και το θεσμικό πλαίσιο που διέπουν τις μεταμοσχεύσεις είναι διαφορετικό. Ο καθένας είναι εν δυνάμει δότης εκτός αν έχει δηλώσει ότι δεν επιθυμεί να είναι, γεγονός που έχει δώσει πνοή στον τομέα των μεταμοσχεύσεων. Στην Ελλάδα ο μέσος όρος αναμονής για εύρεση μοσχεύματος κυμαίνεται στα 8,5 χρόνια σε αντίθεση με την Ισπανία όπου ο μέσος όρος αναμονής είναι μόλις έξι μήνες.
«Σήμερα υπάρχουν συνάνθρωποι μας οι οποίοι κάνουν αιμοκάθαρση 7, 10, 15 χρόνια και δεν μπορούν να βρουν μόσχευμα για να κάνουν μεταμόσχευση. Και όσο παραμένεις στο μηχάνημα οι πιθανότητες επιβίωσης πέφτουν» ανέφερε ο κ Ανδρεάδης. Ενδεικτικό της αντιμετώπισης των μεταμοσχεύσεων στη χώρα μας είναι και η αποψίλωση των δημόσιων νοσοκομείων. Όταν ο καθηγητής έμπαινε στο χειρουργείο του νοσοκομείου “Λαϊκό” υπήρχαν δέκα χειρούργοι γιατροί-σήμερα δεν ξεπερνούν τους 3-4.
Αντίπαλος των μεταμοσχεύσεων είναι και η οικονομική κρίση «Διαπιστώσαμε ότι από τότε που μπήκαμε στην κρίση υπήρξε κατακόρυφη μείωση των μεταμοσχεύσεων. Ο κόσμος φοβάται. Ένας που δεν έχει πρόβλημα υγείας το σκέφτεται δύο και τρεις φορές να δώσει σε ένα συγγενικό του πρόσωπο το μόσχευμα» κατέληξε ο κ. Ανδρεάδης.
Η περιπέτεια
Η περιπέτειά του με τη Χρόνια Νεφρική Ανεπάρκεια ξεκίνησε όταν ήταν στο τέταρτο έτος των σπουδών του στην Οδοντιατρική Σχολή, στην ηλικία των 23 ετών, με μια τυχαία εξέταση αίματος, που έδειξε το πρόβλημα στην αρχή του. Μετά από περίπου δώδεκα χρόνια έφτασε στο τελικό στάδιο της νόσου και άρχισε η προσπάθεια διερεύνησης της δυνατότητας για μεταμόσχευση από τους γονείς του.
Πηγή: Έθνος