Παζάρια… «θεσμοί» καθιερωμένοι με βασιλικά διατάγματα, ευκαιρία για «αρπαχτές» και ξεσκαρτάρισμα εμπορευμάτων, από νάιλον. Ψυχαγωγία που αναδύει «τσίκνα» από κατεψυγμένο κρέας και πλαστικό και δραστηριότητα που ελάχιστα έσοδα αποφέρει στα ταμεία των Δήμων.
Αυτή είναι η σημερινή «εξέλιξη» των παλιών, υπαίθριων αγορών του 1800, τότε που αδιαφιλονίκητα, η ραχοκοκαλιά της οικονομίας των λαών περνούσε μέσα από τους δρόμους των πόλεων. Το 2019 ωστόσο δεν μπορεί θα θεωρείται το… παζάρι ως παρακλάδι της εμπορικής ζωής καμίας πόλης.
Οι οικονομικοί λόγοι ανάπτυξης των παζαριών στην Ελλάδα που ίσχυαν το 1800, έχουν πάψει να υφίστανται. Στις εμπορικές αγορές, σε πόλεις όπως ο Βόλος, ο Αλμυρός, ακόμα και στο Βελεστίνο υπάρχει πληθώρα φθηνών και ποιοτικών εμπορευμάτων. Στο παζάρι αντίθετα, τα εμπορεύματα είναι και αμφίβολης ποιότητας, προέλευσης και πολλές φορές ακριβότερα… λόγω της αρπαχτής που προαναφέραμε.
Από τα παζάρια βάλλεται άμεσα ολόκληρη η εμπορική αγορά μιας πόλης, τα τοπικά εμπορικά καταστήματα. Οι έμποροι συμβάλλουν καθοριστικά με την εργασία τους στην παραγωγή χρήματος, στη μείωση της ανεργίας, στην πληρωμή εκατομμυρίων ευρώ σε Φ.Π.Α. και άλλους φόρους, στην πληρωμή των ασφαλιστικών ταμείων, στην πληρωμή τριπλάσιων δημοτικών τελών.
Αποτελούν αναμφισβήτητα την καρδιά της τοπικής οικονομίας, αφού με την εργασία τους ουσιαστικά εισφέρουν στο Ελληνικό Δημόσιο και στους Δήμους, που αποφασίζουν να υπονομεύσουν την εργασία τους με τη διατήρηση των αναχρονιστικών παζαριών.
Οι Δήμοι στη Μαγνησία υπονομεύουν τους ίδιους τους παραγωγικούς ιστούς του Βόλου, του Αλμυρού, του Βελεστίνου, μόνο και μόνο για να εισπράξουν κάποιες χιλιάδες ευρώ. Η εμπειρία από τη λειτουργία των παζαριών, έχει αποδείξει, ότι ουδέποτε τηρούνται οι αποφάσεις, που έχουν ληφθεί για τους υποτιθέμενους όρους λειτουργίας τους, με αποτέλεσμα, να οργιάζει η φοροδιαφυγή. Από την άλλη, το πλήγμα είναι βαρύ για τις νόμιμα λειτουργούσες επιχειρήσεις του στεγασμένου εμπορίου, που προσπαθούν απεγνωσμένα να επιβιώσουν, στις σημερινές οικονομικές συνθήκες.