Με αφορμή την αξιολόγηση η Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Κίνηση Καθηγητών Μαγνησίας, αναφέρει σε ανακοίνωσή της:
Την προηγούμενη χρονιά, οι εκπαιδευτικοί απέρριψαν την αξιολόγηση της Κεραμέως και συμμετείχαν μαζικά – και στη Μαγνησία – στην απεργία-αποχή, ακολουθώντας την καλά σχεδιασμένη και ενωτική στάση των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών (ΟΛΜΕ – ΔΟΕ – ΠΟΣΕΕΠΕΑ -ΟΙΕΛΕ). Φέτος, το Υπουργείο, ασκώντας εκφοβισμό, νομοθέτησε πρωτοφανείς κυρώσεις. Στη Δευτεροβάθμια, η ΔΑΚΕ όχι μόνο υπέσκαψε το ενωτικό κλίμα στην ΟΛΜΕ, αλλά και συνδικαλιστές της διέδιδαν τον εκφοβισμό, παρότι η απεργία-αποχή, μέχρι τις αρνητικές αποφάσεις των δικαστηρίων, αποτελούσε απόλυτα νόμιμη συνδικαλιστική δράση.
Ειδικότερα στη Μαγνησία, την τρέχουσα σχολική χρονιά, σε πολύ λίγα σχολεία της Δευτεροβάθμιας εφαρμόστηκε η απεργία –αποχή με απόφαση των συλλόγων. Σε αυτό συνετέλεσε ο εκφοβισμός των συναδέλφων και, πρωτίστως, των διευθυντών, που ξέρουν πολύ καλά τι τους περιμένει στο «συμβούλιο επιλογής» των επερχόμενων κρίσεων για τα στελέχη εκπαίδευσης. Συνετέλεσε, επίσης, η μετατροπή 4(!) σχολείων σε πρότυπα – πειραματικά χωρίς τη θέληση τους, η πρωτοφανής επιδείνωση (άμεση ή έμμεση) της εργασιακής θέσης εκατοντάδων εκπαιδευτικών, η ανασφάλεια. Το μακρύ χέρι της εξουσίας έχει μεγάλη παράδοση στη Μαγνησία και απ’ ότι φαίνεται συνεχίζει να έχει μεγάλη δύναμη…
Τα δικαστήρια, όπως αναμενόταν με βάση την εμπειρία μας, έκριναν με συνοπτικές διαδικασίες παράνομες τις απεργίες – αποχές των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών και της ΑΔΕΔΥ. Στο Εφετείο, όπου τελεσιδίκησαν οι υποθέσεις για την ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, γίνεται επίκληση τυπικών λόγων με βάση τον πρόσφατο αντεργατικό «νόμο Χατζηδάκη» και για την ΟΙΕΛΕ, για την οποία δεν μπορούσαν να στηριχθούν τυπικά κωλύματα, η απεργία χαρακτηρίστηκε παράνομη και καταχρηστική. Παρά το ότι η απόφαση ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενη, δυστυχώς το ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν κατάφερε να συμφωνήσει σε κοινή εισήγηση. Μάλιστα, καταψηφίστηκε πρόταση των ΣΥΝΕΚ να υπάρξει αναλυτική ενημέρωση για την απόφαση του Εφετείου και τις εναλλακτικές λύσεις προς τους συναδέλφους.
Αντίθετα, από τη ΔΟΕ, η οποία, διατηρώντας την ενότητα του κλάδου, απάντησε συντονισμένα, στην ΟΛΜΕ προκηρύχθηκαν Γενικές Συνελεύσεις χωρίς καμία εισήγηση από το ΔΣ, και, όπως αναμενόταν, οι συνελεύσεις ήταν αναιμικές, χωρίς ουσιαστική (και στις περισσότερες περιπτώσεις τυπική απαρτία). Ειδικά στην ΕΛΜΕ μας ήταν παρόντα 25 άτομα! Όπως επίσης αναμενόταν, στη Γενική Συνέλευση των προέδρων δεν πέρασε καμία απόφαση για την αξιολόγηση, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν οι μικροπαραταξιακές έριδες και καταγγελίες.
Στην πράξη μπορούσε να επιλεχθεί:
Α.Συνέχιση της απεργίας – αποχής, αγνοώντας τις αποφάσεις του Εφετείου, που προτάθηκε από συνδικαλιστικές δυνάμεις, χωρίς να υποστηριχθεί ουσιαστικά ούτε από αυτούς που την πρότειναν, λόγω του ότι θα επέφερε, εκτός των πειθαρχικών – υπηρεσιακών ποινών, και ποινικές διώξεις.
Β.Προκήρυξη νέας απεργίας – αποχής, με νόμιμο τρόπο, σύμφωνα με το σκεπτικό του Εφετείου. Αυτό θα σήμαινε ότι πρέπει να προηγηθεί διαβούλευση στον ΟΜΕΔ (όσο διαρκεί η «διαβούλευση» δεν γίνεται απεργία – αποχή). Το χειρότερο είναι ότι, λόγω του ότι το Εφετείο δεν αναίρεσε τη σχετικό σημείο της απόφασης του Πρωτοδικείου, θα έπρεπε να δηλωθεί ως «ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία», ονομαστικά, το 1/3 των καθηγητών που θα έκαναν κανονικά την αξιολόγηση, ενώ υποτίθεται ότι τα 2/3 θα απεργούσαν.
Γ. Συνέχιση της αντίστασης του κλάδου με εναλλακτικό τρόπο, που παρακάμπτει το δεδικασμένο του Εφετείου και από την άλλη αποδομεί και ουσιαστικά δεν εφαρμόζει την αξιολόγηση. Μια τέτοια κίνηση εφαρμόζει με σημαντική επιτυχία η ΔΟΕ και η ΠΟΣΕΕΠΕΑ με την υιοθέτηση «κοινών κειμένων» στην αξιολόγηση. Το Υπουργείο διαδίδει ότι αυτό είναι παράνομο, αλλά, όπως ξέρουμε πλέον όλοι, η αποφασιστική κρίση για το αν είναι παράνομο, επαφίεται στα δικαστήρια και πάντως όχι στον Γ.Γραμματέα του Υπουργείου, που δεν έχει και σχετική αρμοδιότητα (δες σχετική γνωμοδότηση για ΔΟΕ).
Η Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Κίνηση προτείνει τη Γ’ λύση, ως άμεσα ρεαλιστική και ενωτική τακτική, που μας συμπαρατάσσει με τις άλλες εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και κυρίως με τη ΔΟΕ, ως μια εναλλακτική «λευκή απεργία» με κείμενα – φασόν, που παρακάμπτει τις δικαστικές αποφάσεις. Σε αυτή τη βάση, επειδή δυστυχώς δεν υπάρχει σχετική εισήγηση από την ΟΛΜΕ, προτείνουμε να χρησιμοποιηθούν τα κείμενα που πρότειναν οι ΣΥΝΕΚ, με βάση τα σχετικά κείμενα που πρότεινε η ΔΟΕ. Έτσι όλα τα σχολεία γράφουν τα ίδια, «βαθμολογούνται» με «4» και αναδεικνύουν ευθύνες του Υπουργείου. Δεν υπάρχει καμία αυτό-κατηγοριοποίηση σχολείων. Ας ψάξει το Υπουργείο να βρει κορόιδα αλλού…
Δεν αποκλείουμε την δυνατότητα επαναπροκήρυξης της απεργίας – αποχής, με την προϋπόθεση ότι δεν θα εφαρμοστεί το σκεπτικό του Εφετείου για «ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία» (1/3 κλπ), με το οποίο η απεργία δεν έχει νόημα και ουσιαστικό αντίκρισμα. Αυτό απαιτεί πολύ ισχυρή νομική θεμελίωση (προσφυγή για κακοδικία, προβλήματα συνταγματικότητας κ.λπ.) απαιτεί κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες (τουλάχιστον παρόμοια στάση με ΔΟΕ) και, κυρίως, απαιτεί ενότητα και αποφασιστικότητα του κλάδου που θα ενημερωθεί πλήρως, θα συζητήσει αναλυτικά ανά σύλλογο διδασκόντων και θα αποφασίσει σε μαζικές γενικές συνελεύσεις. Η κίνηση μας δεν φιλοδοξεί να φανεί πιο «επαναστατική», ούτε να ξεχωρίσει «ήρωες», αλλά, εκφράζοντας το πιο αγωνιστικό κομμάτι του κλάδου, να βοηθήσει την αγωνιστική, ενωτική δράση της πλειονότητας, σύμφωνα με τη συνειδητή απόφαση της πλειοψηφίας των συναδέλφων, που είναι η ουσία του συνδικαλισμού.
Θεωρούμε προσχηματικές και χωρίς αντίκρισμα προτάσεις για στάσεις εργασίας της ΕΛΜΕ για την αξιολόγηση, που θυμίζουν την περίφημη ως προς τη γελοιότητα της πρόταση της ΔΑΚΕ για 48η απεργία, λες και η αξιολόγηση ήταν θέμα 48 και μόνο συγκεκριμένων ωρών. Οι στάσεις εργασίας, εκτός του ότι συνεπάγονται άμεση περικοπή αμοιβών, προκηρύσσονται για συγκεκριμένη ημέρα και ώρα, ενώ οι αξιολογήσεις γίνονται σε διάφορα σχολεία, διάφορες μέρες και ώρες και μπορούν να επαναληφθούν την επομένη ή τη μεθεπομένη ημέρα ή ώρα των στάσεων. Δεν αποκλείουμε, βέβαια, και τις στάσεις εργασίας για την αξιολόγηση, ως συνδικαλιστική κάλυψη, αν ζητηθούν από σύλλογο διδασκόντων, ή έστω από τους συναδέλφους που είχαν δηλώσει απεργία – αποχή και αντιμετωπίζουν μια κατάσταση για την οποία απαιτείται κατά την κρίση τους, μια άμεση, σθεναρή, επείγουσα αντίσταση, έστω για μικρό διάστημα.
Τέλος, όχι μόνο δεν συμφωνούμε με τη θέση «όχι σε κάθε αξιολόγηση», ή και «όχι σε κάθε αξιολόγηση στον καπιταλισμό» που ορισμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις προβάλλουν ή υπονοούν, αλλά θεωρούμε ότι αποθάρρυναν τους συναδέλφους, ότι απομονώνουν τον κλάδο από την κοινωνία, ότι δίνουν πρόσχημα στη κάθε Κεραμέως (και κάθε παπαγαλάκι της) να εφαρμόζει την ιεραρχική – γραφειοκρατική αξιολόγηση – έλεγχο. Αντί αυτής, προτείνουμε ο κλάδος, αξιοποιώντας τη σχετική ελληνική και διεθνή επιστημονική συζήτηση (Σολομών, Μαυρογιώργος, Μπαγάκης, Μακ Μπεθ κ.α.) να επεξεργαστεί μια εναλλακτική αξιολόγηση, «από μέσα και από κάτω» επικαιροποιώντας και εμβαθύνοντας τη θέση του 8ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ για την αξιολόγηση, και ευρύτερα για τη διοίκηση της εκπαίδευσης, με κυρίαρχο όργανο τον Σύλλογο Διδασκόντων, τη συνεργασία με γονείς και μαθητές. Χωρίς εξωτερική αξιολόγηση, χωρίς κατηγοριοποίηση, με ταυτόχρονο αγώνα για ριζική αλλαγή των εκπαιδευτικών πολιτικών, για ένα πραγματικά καλύτερο σχολείο.
Θεωρούμε ότι το θέμα της αξιολόγησης και της αντίστασης στον κομματικό – ιεραρχικό έλεγχο όχι μόνο δεν τέλειωσε, αλλά θα μας απασχολήσει (και για τα σχολεία και ως ατομική για εκπαιδευτικούς και στελέχη εκπαίδευσης) για το επόμενο διάστημα. Ας ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος για τη στάση που πρέπει να έχουμε ως κλάδος με την απαραίτητη ενότητα και αποφασιστικότητα. Οι κίνδυνοι από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές για τον κορωνοϊό, οι διχαστικές πρακτικές, η επιβάρυνση με ευθύνες και φόρτο εργασίας δείχνουν πού οδηγούν οι τοξικές πολιτικές. Οι χιλιάδες «κομμένοι» μαθητές μέσω της Ε.Β.Ε. που προσφέρθηκαν ως «δώρο» στα διάφορα κολέγια δείχνουν τις προθέσεις της Κυβέρνησης. Πρόσφατες εξελίξεις που απασχόλησαν το εκπαιδευτικό και αστυνομικό ρεπορτάζ στη Θεσσαλία, δείχνουν τους κινδύνους εξουσίας των μονοπρόσωπων οργάνων και το πού μπορεί να οδηγήσει η κουλτούρα της ιεραρχικής αξιολόγησης…