«Μία φορά κι έναν καιρό…». Η γνώριμη σε όλους φράση, με την οποία αρχίζουν τα παραμύθια, θα ακουστεί σε λίγες ημέρες στο προαύλιο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας στις Μηλιές, όπου την προσεχή Δευτέρα 8 Αυγούστου, η Μάρω Αισώπου υπόσχεται μία βραδιά μυσταγωγίας με τις ιστορίες που θα αφηγηθεί σε μικρούς και μεγάλους. Η εκδήλωση θα γίνει στο πλαίσιο των «Φιλιππιδείων 2016», που διοργανώνονται για μία ακόμη χρονιά από τον Εξωραϊστικό Πολιτιστικό Σύλλογο Μηλεών «Γρηγόριος Κωνσταντάς», με τη Μάρω Αισώπου να ανανεώνει το ραντεβού της στον τόπο καταγωγής της για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.
Η Βολιώτισσα συγγραφέας και αφηγήτρια παραμυθιών σε λίγες ημέρες θα βρεθεί μπροστά από το ακροατήριό της και θα «ζωντανέψει» λαϊκές ιστορίες και παραμύθια: «Στο ίδιο μέρος βρέθηκα και πέρυσι. Ήταν μία βραδιά μυσταγωγίας. Θυμάμαι ότι είχαμε ξεκινήσει σούρουπο. Δεν ανάψαμε φώτα, δεν είχαμε μικρόφωνα κι έφεγγαν μόνο τα κεριά από την εκκλησία. Γύρω-γύρω ήταν καθισμένα τα παιδιά και στα πεζούλια οι πιο μεγάλοι. Οπότε όλοι μαζί άκουσαν παραμύθια παραδοσιακά, αφού το καλεί κι αυτός ο πανέμορφος τόπος και το χωριό».
Η Μάρω Αισώπου με αφορμή την εκδήλωση της 8ης Αυγούστου μίλησε για την αφηγηματική τέχνη, την οποία υπηρετεί πολλά χρόνια τώρα. «Είναι αλήθεια πως πλέον έχει εκλείψει από το σπίτι ο αφηγηματικός λόγος και πολύ περισσότερο το παραμύθι», σημείωσε χαρακτηριστικά, ενώ υπογράμμισε ότι ο προφορικός λόγος «φτωχαίνει» μέρα με την ημέρα. «Το προφορικό υλικό συρρικνώνεται. Από τη μία πλευρά αυτό είναι αναπόφευκτο, αφού οι γονείς μέσα στη δίνη της καθημερινότητας τρέχουν με ένα σωρό δουλειές κι έχουν πολλές έννοιες. Βέβαια, το παρήγορο είναι ότι αρκετοί γονείς διαβάζουν ακόμη και σήμερα παραμύθια στα παιδιά τους, πράγμα πολύ σπουδαίο, αφού με το λαϊκό παραμύθι μεταδίδονται η σοφία και η γνώση του ανθρώπου», κατέληξε η υπεύθυνη για τη δράση παραμυθιού στο Λύκειο Ελληνίδων Βόλου.
Για τη Μάρω Αισώπου η αφήγηση παραμυθιών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο ρυθμός, η κίνηση και η έκφραση εξελίχθηκαν σε απαραίτητα στοιχεία για τους σύγχρονους παραμυθάδες, οι οποίοι πήραν τη σκυτάλη από τους παππούδες. «Τη σημερινή εποχή μιλάμε για νεο-αφηγητές. Η γιαγιά ή ο παππούς, οι οποίοι υπήρχαν μέσα στα σπίτια, δεν συναντώνται πλέον. Όπως και ο γείτονας στις βεγγέρες και τα σπεροκαθίσματα, όταν μαζεύονταν όλοι για να περάσουν τις βραδιές τους κι άκουγαν εκείνον που είχε ένα ιδιαίτερο ταλέντο να τους αφηγηθεί κάτι. Όλα αυτά με τον σύγχρονο τρόπο ζωής είναι στοιχεία που εξέλειψαν», επισήμανε και κατέληξε: «Περνώντας από το θέατρο και το παραδοσιακό τραγούδι, ασχολήθηκα μετά με το παραμύθι, έναν χώρο όπου έδεσαν όλα αυτά που έκανα με τις προηγούμενες ασχολίες μου. Το να κρατάς αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού δεν είναι εύκολο και εξαρτάσαι τόσο από το περιεχόμενο της ιστορίας που παρουσιάζεις, όσο και τον τρόπο που θα την αφηγηθείς. Ειδάλλως στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα στον ακροατή. Και οι δύο παράγοντες θεωρώ ότι είναι εξίσου σημαντικοί στην όλη διαδικασία».
Σε κάθε περίπτωση, η γοητεία που κρύβουν τα παραμύθια παραμένει ισχυρή ανεξάρτητα από την ηλικία του καθενός, με την κ. Αισώπου να λέει: «Αυτό που εισπράττουν μικροί και μεγάλοι στα παραμύθια που ακούνε νομίζω πως είναι το ίδιο. Κάθε φορά αντικρίζω μάτια ανοικτά και νιώθω πως κρέμονται από τα χείλη μου, για την εξέλιξη του παραμυθιού. Πραγματικά εκείνη την ώρα δεν ξεχωρίζουν. Οι μεγάλοι γίνονται παιδιά και το έχουν ανάγκη αυτό, πιστέψτε με. Όσο για τα παιδιά, είναι ένας τρόπος να μάθουν μέσα από το παραμύθι και δεν αναφέρομαι μόνο στην προφορική μετάδοση μίας ιστορίας. Τα παιδιά μαθαίνουν να ακούν, κάτι που σήμερα έπαψε να συμβαίνει. Από εκεί και πέρα, το να φτάσει κάποιος να λάβει το γέρας των προσπαθειών του, όπως ένας θησαυρός, είτε μια βασιλοπούλα, είτε το αθάνατο νερό, προϋποθέτει να ξεπεράσει πολλά εμπόδια καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Στα παραμύθια οι ήρωες ζούνε καλά κι εμείς καλύτερα. Πάντοτε νικάει το καλό. Και οι μεγάλοι και τα παιδιά νικούμε προαιώνιους φόβους μας μέσα από το παραμύθι. Άλλωστε, όλοι αυτοί οι δράκοι, τα θεριά, οι μάγισσες, τα απόκοσμα πλάσματα, δεν είναι τίποτε άλλο από τους φόβους μας. Στο τέλος, ο ήρωας συνειδητοποιεί τη γενναιότητά του, την καλοσύνη του, μέχρι και τη δύναμη του μυαλού του. Μέσα από αυτά, τα παιδιά, μαθαίνουν ότι υπάρχει ελπίδα. Η νέα γενιά εάν το πιστέψει αυτό, μπορεί να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο».