Της
Κατερίνας Τασσοπούλου
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη πόλη στη χώρα που να γίνεται τόση φασαρία για τα αυτονόητα. Για το εάν δηλαδή θα εφαρμόζονται οι Νόμοι. Η δημοτική αρχή που διοικεί τον Βόλο εδώ και πέντε χρόνια, δικαιολογεί την ύπαρξή της καταπατώντας τη νομιμότητα. Και δίνει βέβαια στους πολίτες το «παρασύνθημα» να πράττουν το ίδιο. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν υπάρχει ούτε πεζοδρόμιο ελεύθερο να περπατήσει άνθρωπος… Η πόλη βρίσκεται υπό κατάληψη λόγω τραπεζοκαθισμάτων και αυθαίρετων κατασκευών, με μια δημοτική αρχή που ξεπερνάει και τις πιο φαύλες πρακτικές του πελατειακού συστήματος, αφού κουρελιάζει ακόμη και τους «Νόμους» που η ίδια ψήφισε. Το εάν οι πολίτες ζουν σε μια πόλη «εξάμβλωμα» αυτό δεν την επηρεάζει, δεν τη νοιάζει.
Τελευταίο επεισόδιο η καταστροφή των σιδηροδρομικών γραμμών που κατασκεύασε ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο, οι οποίες, μαζί με το τρενάκι Πηλίου, έχουν κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο από την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη το 1985 και αποτράπηκε τότε η αποξήλωσή τους. Οι γραμμές θάφτηκαν κάτω από το έργο του κόμβου, χωρίς καμία άδεια, χωρίς καμία συνεννόηση, χωρίς κανέναν έλεγχο. Ποια είναι η απάντηση της δημοτικής αρχής στην αυτονόητη μεν, καθυστερημένη δε κινητοποίηση των υπηρεσιών; Ύβρεις, χυδαιότητες και απειλές. Και το χειρότερο, ψευτοδιλήμματα για να εμπεδωθεί στην κοινωνία η αντίληψη ότι «Νόμος είναι το δίκιο του Μπέου». Λες και ήταν δύσκολο να βρεθεί τεχνικά λύση που και ο κόμβος να γίνει και οι γραμμές να διατηρηθούν.
Αλλά στην πόλη της φαιδράς πορτοκαλέας η καταστροφή θεωρείται μαγκιά και το βρισίδι ο εξαγώγιμος «πολιτισμός» της. Ο Ντε Κίρικο δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα έλθει εποχή που ο Βόλος θα ζει στη ζώνη του λυκόφωτος. Εκείνοι στους οποίους ανατέθηκε να προασπίζονται τους πολίτες και την πόλη μέσα από θεσμούς και Νόμους, αισθάνονται πως μόνη τους ευθύνη είναι το «νταραβέρι». Και όταν το «νταραβέρι» δεν τους βγαίνει τότε απειλούν με «αίμα» και «πολέμους», όπως ακριβώς στις καλτ ταινίες του Τζέιμς Πάρης… Όμως η λειτουργία μιας πόλης δεν είναι ένας ρόλος για τον Κώστα Πρέκα.
Η πόλη βιώνει το «κενό», σε όλα τα επίπεδα, η ύπαρξη του οποίου την οδηγεί σε μεγάλες περιπέτειες. Και γι’ αυτό δεν έχει κανείς την πολυτέλεια να σιωπά και να περιμένει.