Τα σκήπτρα της κοινωνικής κουζίνας κρατάει ο «Αλλος Ανθρωπος» στη Σαλαμίνα. Η μικρότερη αλληλέγγυα Ερρικα Καλεσιοπούλου αναλαμβάνει δράση στη γειτονιά της κάθε Πέμπτη μετά το σχολείο και το Σάββατο από νωρίς το πρωί καθώς προμηθεύεται η ίδια τα τρόφιμα από τους υπαίθριους μικροπωλητές στη λαϊκή για το φαγητό που θα ετοιμάσει με τους γονείς της και άλλους εθελοντές.
«Ελάτε να μας βρείτε! Κάθε Πέμπτη και Σάββατο μαγειρεύουμε στη λαϊκή αγορά της Σαλαμίνας για να δώσουμε φαγητό στον κόσμο», μας παρότρυνε η μικρή εθελόντρια στην πρώτη μας συνάντηση. Ετσι έγινε κι εμείς ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμά της.
Μεσημέρι Πέμπτης, η ώρα πλησιάζει δώδεκα όταν αποβιβαζόμαστε στο λιμάνι της Σαλαμίνας. «Η λαϊκή γίνεται στον δρόμο πίσω από το δημαρχείο, δίπλα στη θάλασσα», μας εξηγεί ένας περίοικος. Διασχίζουμε τον παραλιακό δρόμο ανάμεσα στους μικροπωλητές με την πραμάτεια τους απλωμένη στους πάγκους.
Στα μέσα της διαδρομής, από τη δεξιά πλευρά στον πεζόδρομο μπροστά στη θάλασσα, ξεπροβάλλει η κοινωνική κουζίνα «Ο Αλλος Ανθρωπος» με την οικογένεια Καλεσιοπούλου εν δράσει! Μόνο που εδώ, στη Σαλαμίνα, ρόλο πρωταγωνιστή έχει η λιλιπούτεια μαγείρισσα, Ερρικα Καλεσιοπούλου και όχι ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, δημιουργός της κοινωνικής κουζίνας.
Στο επίκεντρο
Σπιρτόζα, με καστανά μακριά μαλλιά, αποτελεί τη «μασκότ» της κοινωνικής κουζίνας. Και είναι μόλις εννέα ετών. Ωστόσο, όσο μπόι της λείπει, τόση αγάπη σκορπίζει. Σε όλες τις αποστολές βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της προσφοράς. Γνωρίζει ακριβώς τι θέλει να πετύχει και εκφράζει με μοναδικό τρόπο τις προσδοκίες της: «Μαγειρεύουμε για να δίνουμε φαγητό σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου κι ας έχουν οι ίδιοι χρήματα για να πάρουν μόνοι τους. Προσπαθούμε να κάνουμε φίλους, να είμαστε μια οικογένεια για να δίνουμε χαμόγελα, ρούχα, κουβέρτες και άλλα πράγματα». Δεν αφήνει τίποτε να πάει χαμένο. «Τα κουλούρια που περίσσεψαν από το πρωί να τα μοιράσουμε με τις μερίδες φαγητού;» ρωτά τη μητέρα της η οποία χαμογελώντας της γνέφει καταφατικά. «Οπου πηγαίνουμε παίρνουμε μαζί μας την Ερρικα απ’ όταν ήταν μωρό», εξηγεί η Βάσω Καλεσιοπούλου.Η μητέρα της Ερρικας συνάντησε για πρώτη φορά τον εμπνευστή της κοινωνικής κουζίνας «Ο Αλλος Ανθρωπος» σε μια πορεία. «Οι χειραψίες και οι αγκαλιές που μοίραζε ξεχώριζαν από μακριά. Εδειχναν τεράστιες, αληθινές. Ηταν εγκάρδιες. Τον πλησιάσαμε, συζητήσαμε και τον ακολουθήσαμε σε ένα μαγείρεμα. Ο Μιχάλης, ο σύζυγός μου, ανακάτεψε την κατσαρόλα, εγώ έριξα λίγο τυρί στα μακαρόνια, η Ερρικα έδινε τα υλικά στους εθελοντές. Πέρασε ένα παλικάρι και ρώτησε: Μπορώ να πάρω φαγητό; Βεβαίως, του απαντώ. Χαμογέλασε και μου είπε ευχαριστώ. Το ‘χω ακόμη στο κεφάλι μου» διηγείται η Βάσω. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα της δράσης στη Σαλαμίνα. Από τότε, έχουν περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια.
«Η Ερρικα περνούσε όμορφα με αυτές τις δραστηριότητες. Εβαζε γάντια, πλάθαμε κιμά, φτιάχναμε κεφτεδάκια και ζητούσε να δίνει το ψωμί. Πάντα κάτι ήθελε να κάνει. Οταν ήταν πιτσιρίκα, τεσσάρων χρονών και κάτι μηνών, έπαιζε, διασκέδαζε κι όλοι ήταν τριγύρω της. Γνώριζε καινούργιο κόσμο και το απολάμβανε. Μετά συζητούσαμε τι κάναμε κι ενθουσιασμένη απαιτούσε να είναι παρούσα και στην επόμενη δράση», συμπληρώνει.
Πρωτοβουλίες
Η Ερρικα έχει πάντα έναν καλό λόγο για τους άλλους και όχι μόνο. Αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, κουβαλά στις αποσκευές της το θάρρος και το θράσος των εννέα χρόνων της και πάντως, κάθε Πέμπτη δεν ξεχνά τον Νασάρ, τον αγαπημένο της φίλο από τη Συρία ο οποίος εργάζεται σε έναν πάγκο στη λαϊκή αγορά.
«Εφερα το φαγητό του Νασάρ. Πού είναι;» ρωτά το αφεντικό του φίλου της. «Δεν είναι εδώ σήμερα. Εφυγε στην Ιταλία», της απαντά με συνωμοτικό ύφος. Για λίγα δευτερόλεπτα πάγωσε το χαμόγελο στο πρόσωπό της ώσπου εμφανίστηκε πίσω από ένα φορτηγό ο Νασάρ, καλωσορίζοντάς την. «Πλάκα σου έκανα» της εξηγεί. «Εδώ είμαι και σε περίμενα γιατί πεινάω» της λέει χαριτολογώντας. «Εχω φίλους στη Σαλαμίνα που έρχονται από τη Συρία: Τη Σάρα, τη Νουλ και την Ελμα, με την οποία όταν συναντιόμαστε μιλάμε λιγάκι στα αγγλικά», λέει με περηφάνια η Ερρικα. «Μια μέρα, παίζαμε χαρτιά χωρίς να μιλάμε γιατί δεν γνωρίζουμε την ίδια γλώσσα και μας έβλεπαν οι γονείς μας και άλλοι άνθρωποι και γελούσαν», εξομολογείται. Τη ρωτάμε πώς τα καταφέρνει με το σχολείο και αν έχει ελεύθερο χρόνο να παίξει. «Μου αρέσει πολύ το σχολείο και τα μαθήματα, δεν μου φαίνονται καθόλου δύσκολα. Τα κάνω γρήγορα, τελειώνω και μετά ερχόμαστε για μαγείρεμα!».
Αναπολεί τις ημέρες που πέρασε στον καταυλισμό στο Ελληνικό μαγειρεύοντας για τους πρόσφυγες: «Μαγειρέψαμε πιλάφι και μακαρόνια, μοιράσαμε νερά, χυμούς, πορτοκαλάδες και ρούχα. Στη συνέχεια έπαιξα μαζί με τα παιδάκια. Ντρεπόμουν βέβαια στην αρχή αλλά ήταν πολύ ωραία μαζί τους».
Από το ταξίδι της στην Κεφαλονιά τον Φεβρουάριο του 2014, λίγες μέρες μετά τον μεγάλο σεισμό, θυμάται τις σπασμένες καρέκλες και τα χαρτιά από τις ταμπέλες που είχαν φύγει. «Ολα ήταν διαλυμένα. Μου έκανε εντύπωση που είχαμε πάει σε ένα σπίτι και ήταν στραβό. Μέσα ήταν ένας παππούλης. Του δώσαμε φαγητό, νερό και άλλα πράγματα. Καθίσαμε για λίγο μαζί του και μετά φύγαμε. Μας είπε ότι εδώ και πολλά χρόνια γίνονται σεισμοί και δεν μπορούν οι κάτοικοι να σταθεροποιήσουν τα σπίτια. Ηταν φοβισμένος. Λίγο αργότερα, συνάντησα παιδάκια στην πλατεία και περάσαμε υπέροχα».
Από το 2011
Η κοινωνική κουζίνα «Ο Αλλος Ανθρωπος» ξεκίνησε το 2011 από τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο, ο οποίος ένα πρωινό αντίκρισε δύο παιδιά, περίπου 14 ετών, να παλεύουν πάνω από έναν κάδο απορριμμάτων για ένα σάπιο μήλο. «Χτυπούσαν με μανία το ένα το άλλο, προσπαθώντας να το πάρουν. Η εικόνα αυτή με συγκλόνισε. Γυρίζοντας σπίτι, πήρα τηλέφωνο μια φίλη και τη ρώτησα αν θα την ενδιέφερε να βγούμε παρέα και να φτιάξουμε μερικά σάντουιτς. Πήραμε τους δρόμους.
Στην αρχή οι περαστικοί, ακόμα και οι άποροι, μας αντιμετώπιζαν με δισταγμό. Κανείς δεν έπαιρνε το φαγητό. Ομως δεν το βάλαμε κάτω. Την επόμενη μέρα, ζητήσαμε λίγα λαχανικά από τους μικροπωλητές στους πάγκους της λαϊκής, μας έδωσαν τεράστιες ποσότητες, μαγειρέψαμε, εκεί, δίπλα τους, φάγαμε όλοι μαζί. Ετσι, γεννήθηκε η κοινωνική κουζίνα ”Ο Αλλος Ανθρωπος”».
Σήμερα, συγκεντρώνει τρόφιμα με τη βοήθεια πολλών αλληλέγγυων και στη συνέχεια παίρνοντας ένα μεγάλο τσουκάλι, γυρίζει καθημερινά σε γειτονιές, μαγειρεύει επί τόπου και προσφέρει φαγητό σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Με όχημα το σύνθημα «Μαγειρεύουμε ζωντανά, τρώμε όλοι μαζί και ζούμε όλοι μαζί! Ενα γεύμα με συνανθρώπους μας στο δρόμο. Ελα μαζί μας να κάνουμε την καθημερινότητά μας πιο όμορφη!», η κοινωνική κουζίνα «Ο Αλλος Ανθρωπος» αναλαμβάνει δράση κάθε μέρα σε μια γειτονιά της Αθήνας καθώς και σε διάφορες πόλεις ανά την Ελλάδα.
Πηγή: Έθνος
Φωτογραφίες: Χάρης Γκίκας