Παρά τις υποσχέσεις και εξαγγελίες, σοβαρά μέτρα προφύλαξης δεν ελήφθησαν
Η 22α Ιουνίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα ενημέρωσης πολιτών και φορέων για την ασφάλεια στις ισόπεδες διαβάσεις. Στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια, οι διαβάσεις του ΟΣΕ έχουν γίνει «παγίδες» θανάτου για εκατοντάδες οδηγούς και πεζούς. Η διέλευση σιδηροδρομικής γραμμής μέσα από κατοικημένες περιοχές αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, σε πολλές ελληνικές πόλεις. Η χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής είναι ακατάλληλη και έχει πάψει εδώ και χρόνια να εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες. Αντίθετα είναι υπεύθυνη για εκατοντάδες θανάτους και χιλιάδες τραυματισμούς.
Ρεπορτάζ:
ΤΟΥΛΑ ΚΕΚΑΤΟΥ
Κατά καιρούς ανακοινώνεται η λήψη μέτρων στις ισόπεδες – και δη αφύλακτες – διαβάσεις του ΟΣΕ, με στόχο τον περιορισμό των ατυχημάτων. Παρ’ όλα τα μέτρα που εφαρμόστηκαν, έτσι τουλάχιστον διατυμπανίστηκε από τη διοίκηση του ΟΣΕ, πολλοί εξακολουθούν να είναι οι χρήστες του οδικού δικτύου, οι οποίοι σκοτώνονται ή τραυματίζονται σε τέτοιες διαβάσεις κάθε χρόνο. Σχεδόν όλα τα ατυχήματα σε ισόπεδες διαβάσεις οφείλονται σε χρήστες οδικού δικτύου, οι οποίοι αδυνατούν να διακρίνουν τους φωτεινούς σηματοδότες, τη σήμανση γενικότερα και να τηρήσουν βασικούς κανόνες οδικής ασφάλειας. Δεν είναι λίγα τα δυστυχήματα, που τα θύματα είναι άτομα τα οποία διαμένουν κοντά σε ισόπεδες διαβάσεις και η συνήθεια της χρήσης τούς κάνει λιγότερο προσεκτικούς.
Παρά τις προσπάθειες που έγιναν και τις υποσχέσεις που δίνονται κατά καιρούς, συνήθως μετά από κάποιο δυστύχημα, εκατοντάδες είναι οι αφύλακτες διαβάσεις του ΟΣΕ σε όλη την Ελλάδα και φυσικά στη Μαγνησία.
Στις 22 Ιουνίου διοργανώνεται από σιδηροδρομικούς φορείς από 45 χώρες ενημέρωση για την ασφάλεια στις ισόπεδες διαβάσεις. Στόχος είναι να ευαισθητοποιηθεί το κοινό και να συνειδητοποιήσει πως τα ατυχήματα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν, απλά, τηρούνταν οι κανόνες κυκλοφορίας.
Η Ελλάδα βρίσκεται, δυστυχώς, σε αρκετά υψηλή θέση όσον αφορά στους θανάτους από δυστυχήματα στις ισόπεδες διαβάσεις. Ο μέσος όρος ατυχημάτων είναι 30 ανά έτος, ενώ 12 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και άλλοι 20 τραυματίζονται, όπως αναφέρουν στοιχεία που παραθέτει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Σιδηροδρομικών Θεσσαλίας κ. Δημ. Νικολάου.
Στη γραμμή Βόλου-Λάρισας υπάρχουν 35 ισόπεδες διαβάσεις, από τις οποίες 13 φυλασσόμενες και 22 αφύλακτες, επισημαίνει, σύμφωνα με την καταγραφή.
Η Μαγνησία, την τελευταία 20ετία, έχει θρηνήσει αρκετούς συνανθρώπους σε δυστυχήματα στις διαβάσεις του ΟΣΕ. Από τις πλέον τραγικές περιπτώσεις το ξεκλήρισμα οικογένειας – μητέρας με τα τρία παιδιά της – σε ισόπεδη διάβαση. Τραγικό θάνατο όμως βρήκε και ένας μηχανοδηγός, εργαζόμενος στον ΟΣΕ, σε αφύλακτη διάβαση.
«Είναι απαράδεκτο και εγκληματικό, ενώ ο σιδηρόδρομος είναι το ασφαλέστερο μέσο μαζικής μεταφοράς με αναλογία ατυχημάτων 1 προς 1.300 σε σχέση με το αυτοκίνητο, να καταγράφονται τόσοι νεκροί στην Ελλάδα από συγκρούσεις τρένων με αυτοκίνητα σε ισόπεδες διαβάσεις» τονίζει ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων στον ΟΣΕ Θεσσαλίας κ. Δημήτρης Νικολάου. Η σήμανση σε συνδυασμό με τους φωτεινούς σηματοδότες είναι από τα βασικά μέτρα που πρέπει να λαμβάνονται με στόχο την αποτροπή των οδηγών να διασχίσουν τη σιδηροδρομική γραμμή, επιπόλαια και πριν σιγουρευτούν πως δεν διέρχεται αμαξοστοιχία. «Προσοχή στα τρένα. Έχουν πάντα προτεραιότητα» είναι η βασική σήμανση και πρέπει να λαμβάνεται υπόψη των οδηγών ή των πεζών, όταν θέλουν να διασχίσουν μία διάβαση, επισημαίνει ο κ. Νικολάου. Προσθέτει πως «ο αρμόδιος υπουργός Υποδομών, ο ΟΣΕ, οι Δήμοι και η Περιφέρεια να λάβουν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προκειμένου να φωτιστούν οι ισόπεδες διαβάσεις, αλλά και να δημιουργηθούν ανισόπεδοι και υπόγειοι κόμβοι για την μείωση των ατυχημάτων».
Ο κ. Νικολάου τονίζει πως οι βασικές συμβουλές προς οδηγούς και πεζούς, μπορεί να αποβούν σωτήριες, εφ’ όσον τηρηθούν και εμπεδωθούν από όλους.
Πάντα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τα εξής: Τα τρένα έχουν παντού προτεραιότητα.
Όταν τα φώτα δίνουν συνεχώς κόκκινες ενδείξεις και όταν το φως είναι αναμμένο τότε σταματάμε αμέσως και σε καμία περίπτωση δεν διασχίζουμε τη διάβαση.
Όταν τα φώτα είναι σβηστά και το κουδούνι της διάβασης δεν ακούγεται, ακινητοποιούμε επίσης το όχημά μας.
Το σύστημα των φώτων και των κουδουνιών αρχίζει να λειτουργεί 40-50 δευτερόλεπτα πριν περάσει το τρένο.
Όταν τα φώτα παραμένουν σε λειτουργία, αν και πέρασε το τρένο, παραμένουμε ακινητοποιημένοι και δεν διασχίζουμε τη διάβαση. Αυτό σημαίνει πως ακολουθεί και δεύτερο τρένο. Περιμένουμε να σβήσουν τα φώτα, ελέγχουμε προσεκτικά τη διάβαση και αφού βεβαιωθούμε απόλυτα ότι δεν έρχεται – έστω και από μακριά – τρένο, τότε διασχίζουμε τη σιδηροδρομική γραμμή.
Αν το αυτοκίνητο, για οποιοδήποτε λόγο, «κολλήσει» πάνω στις γραμμές και δεν μπορεί να προχωρήσει, βάζουμε την «όπισθεν». Αν και πάλι δεν τα καταφέρουμε τότε εγκαταλείπουμε το αυτοκίνητο χωρίς δεύτερη σκέψη. Προέχει η ανθρώπινη ζωή.
Πολύ όμορφο το αντισιδηροδρομικό σας άρθρο κυρία ρεπόρτερ.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
1) Η χάραξη που περνάει μέσα από πόλεις, υπάρχει εκεί από τα τέλη του 19ου – αρχές του 20ου αιώνα, όταν δεν υπήρχαν πόλεις ή ήταν αραιοκατοικημένες περιοχές. Η αναρχία που επακολούθησε στη δόμηση της χώρας δεν προσαρμόστηκε στον ήδη υπάρχοντα σιδηρόδρομο, αλλά αναπτύχθηκε ανεξέλεγκτα, και σύμφωνα με τα κάθε είδους ιδιωτικά και κοινοτικά μικροσυμφέροντα. Εξ ‘άλλου σε όλη την Ευρώπη το τρένο διέρχεται μέσα από κατοικημένες περιοχές, και με ισόπεδες διαβάσεις, προκειμένου να εξυπηρετήσει πόλεις και χωριά. Φυσικά και η χάραξη θα μπορούσε να αλλάξει και να διέρχεται έξω και μακριά από τις πόλεις με το ανάλογο κόστος. Τότε όμως θα έχουμε το φαινόμενο της Κορίνθου που ναι μεν ο σταθμός μεταφέρθηκε εκτός πόλης, οι κάτοικοι φωνάζουν δε, γιατί για να προσεγγίσουν τον σταθμό χρειάζονται συνδιασμένη μεταφορά με λεωφορείο ή ταξί (συνεπώς κόστος σε χρήμα και χρόνο). Και όπως καταλαβαίνετε η χάραξη δεν μπορεί να αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι κατα το πως αντιλαμβάνεται τον κόσμο ο κάθε δημαρχάκος ή κοινοτάρχης.
2) Η χαραξη ΟΥΔΕΠΟΤΕ ευθύνεται για τα ατυχήματα στις ισόπεδες διαβάσεις, παρά μόνο η απροσεξία και η νοοτροπία κάποιων που νομίζουν οτι τα ξέρουν όλα. Ο ΚΟΚ είναι σαφέστατος και λέει οτι όταν προσεγγίζουμε ισόπεδη σιδ. διάβαση, έχει δεν έχει σήματα, είναι δεν είναι φυλασσόμενη, οφείλουμε να ακινητοποιήσουμε το όχημά μας και να ελέγξουμε εαν πλησιάζει αμαξοστοιχία. ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ακόμα και αν η χάραξη κάνει το γύρο του ηλιακού συστήματος. Εαν η σήμανση από πλευράς δρόμου είναι ελλειπής, αυτό είναι ευθύνη της πολιτείας και σε καμία περίπτωση του ΟΣΕ ο οποίος συμπληρωματικά τοποθετεί ηχοφωτεινά αυτόματα συστήματα. Βάσει του ΚΟΚ ακόμα και να μην υπάρχει σήμανση οφείλουμε να σταματήσουμε και να ελέγξουμε. Με την δική σας λογική θα πρέπει να αλλάξουμε όλους τους δρόμους που διασταυρώνονται μεταξύ τους γιατί έχουμε οδικά ατυχήματα…
Με λίγα λόγια, το εισαγωγικό σας κείμενο δεν απηχεί την συνέχεια του άρθρου το οποίο δηλώνει ξεκάθαρα πως ο μόνος μη υπεύθυνος για τα ατυχήματα στις ισόπεδες διαβάσεις είναι ο σιδηρόδρομος…
Στην απαίτηση για ανισοπεδοποίηση των διαβάσεων μπορεί κάλλιστα να αντιταχθεί το επιχείρημα της Αλιάρτου Βοιωτίας, στην οποία ο ΟΣΕ κατασκεύασε ανισόπεδο κόμβο λόγω του οτι τα τρένα περνάνε από εκεί με 160km/h, ενώ οι τοπικοί φορείς απαίτησαν να μείνει ανοικτή ΚΑΙ η ισόπεδη διάβαση, προκειμένου “να μην κάνουν τον κύκλο”….
Εξ άλλου με τη λογική της ανισοπεδοποίησης θα έπρεπε σε κάθε σταυροδρόμι να κατασκευάζουμε ανισόπεδους κόμβους προκειμένου να μην έχουμε ατυχήματα….
ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ….