Το καταγγέλλει η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων και ακούγεται εξωπραγματικό. Στο νόμο για την αποσυμφόρηση των φυλακών – Ν. 3904/2010 (άρ. 100 παρ. 3 εδ. θ) επί Καστανίδη, που είχε προκύψει ύστερα από τις κινητοποιήσεις των κρατουμένων για την αποσυμφόρηση των φυλακών – προβλέπεται ότι ο Εισαγγελέας, ανάμεσα στους όρους αποφυλάκισης που ορίζει – π.χ. απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, δήλωση «παρών» στο τοπικό αστυνομικό τμήμα – είναι και «η προσφορά ποσού, ύψους μέχρι 10.000 ευρώ σε κοινωφελές ίδρυμα». Έτσι, ακόμα και οι ελάχιστοι κρατούμενοι που έχουν καταδικαστεί με ποινή κάθειρξης μέχρι 5 χρόνια και αναμενόταν να αποφυλακιστούν, αν δεν καταβάλουν το ποσό που τους ορίζει η Εισαγγελία στο κοινωφελές ίδρυμα (Χαμόγελο του Παιδιού, Χωριά SOS κ.λπ.) τότε θα παραμείνουν κρατούμενοι.

Εύλογο λοιπόν το ερώτημα: Από πότε η δωρεά σε κοινωφελή ιδρύματα μετατράπηκε σε χρηματική ποινή; Καθώς φαίνεται, για το υπουργείο Δικαιοσύνης οι κρατούμενοι υποχρεούνται να είναι φιλάνθρωποι προκειμένου να είναι και… ελεύθεροι. Τι και αν το 60% των κρατουμένων – σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης, πάντα – είναι άποροι; Τι και αν είναι δικαίωμα του καθένα, να επιλέξει ποιο κοινωφελές ίδρυμα θα ενισχύσει, αν θέλει να το ενισχύσεις και με τι ποσό;

Το υπουργείο Δικαιοσύνης και οι νομοθέτες του, αποφάσισαν ότι η φιλανθρωπία πρέπει να μετατραπεί σε ποινή για τους κρατούμενους. Κι από την άλλη, δικαίως η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, αναρωτιέται, ποια είναι η θέση των ίδιων των ιδρυμάτων, στα οποία θα πηγαίνουν αυτού του είδους οι «δωρεές». Επιθυμούν οι δωρεές να είναι αποτέλεσμα εκβιασμού με τίμημα την ελευθερία ορισμένων ανθρώπων; Επιθυμούν οι δωρεές να μην είναι επιλογή του δωρητή;

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η στήριξη των ευπαθών κοινωνικών ομάδων είναι επιλογή και όχι υποχρέωση για όλο τον κόσμο. Για τους κρατούμενους, γιατί πρέπει να είναι αντίτιμο της ελευθερίας;