Με αφορμή το ελληνικό πρόβλημα αναζωπυρώθηκαν οι ανησυχίες για μια γερμανική Ευρώπη. Εκφράστηκαν φόβοι για μια ασυμμετρία, η οποία πιθανώς να προέλθει από την υπερτίμηση της δύναμης της πιο ισχυρής οικονομίας, του πιο ισχυρού παίκτη στις διεθνείς αγορές. Με συνέπεια να γίνει μελλοντικά προβληματική για την ευρωπαϊκή συνοχή.
Οι ισορροπίες πάντως για να εγκριθεί το νέο πακέτο βοήθειας στην Ελλάδα προήλθαν και από άλλους παράγοντες, που και από πολέμιους του ευρώ, εκτιμάται ότι συνθέτουν μια ευνοϊκή συγκυρία.
Μπορεί να αμφισβητούνται τα αποτελέσματα της οικονομικής βοήθειας που δίνεται, υπάρχουν ωστόσο ορισμένα αντικειμενικά δεδομένα: Ο περισσότερο εξισορροπητικός ρόλος της ΕΚΤ, η μικρότερη από το αναμενόμενο ύφεση στην Ευρωζώνη, ακόμη και η βελτίωση του κλίματος στην αμερικανική οικονομία, που δικαιολογούν μια «γενναιοδωρία», η οποία ενδεχομένως να μην υπάρχει σε άλλη χρονική στιγμή.
Δεν είναι βέβαια εξασφαλισμένες οι επάλληλες συμμαχίες που δημιουργήθηκαν για τη χώρα το προηγούμενο διάστημα.
Δεν είναι δεδομένη η αποφασιστικότητα για συνεννόηση στο εσωτερικό, πόσο μάλλον η ικανότητα για συμμαχίες στο εξωτερικό, με τα διαφορετικά κέντρα αποφάσεων ή την ασυνεννοησία των ηγεσιών.
Για την περιγραφή της σημερινής περίστασης δεν θα ήταν αταίριαστη η φράση του Ισοκράτη «Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο».
Παρόλα αυτά το μέλλον μπορεί να προβάλει πιο καθαρό μέσα από την επιδίωξη ενός ουσιαστικού διαλόγου, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.
Στη βάση ενός στόχου, που να αποβλέπει στο κοινό καλό, είναι χρήσιμο να αναζητηθεί και να διατηρηθεί μια ώριμη μορφή συζήτησης.
Τέτοια που να ανταποκρίνεται σε ένα πανευρωπαϊκό αίτημα για συνοχή, για ολοκλήρωση. Όσο για την προοπτική του διαλόγου μεταξύ πολιτικών δυνάμεων του τόπου δεν μπορεί να μην αφορά εκείνους που πέρα και πάνω από κομματικές γραμμές αποδέχονται ότι τα μπαλώματα δεν είναι αρκετά. Με δεδομένο ότι στόχος είναι η μετάβαση από μια θνησιγενή σε μία βιώσιμη προοπτική της ελληνικής οικονομίας.