Με σύνθημα της φετινής τους πρώτης συνεργασίας και περιοδείας την έννοια «Συν» ο Νίκος Πορτοκάλογλου και ο Φίλιππος Πλιάτσικας φτάνουν απόψε στη σκηνή του Vox Music Stage, στον Πολυχώρο Τσαλαπάτα, για να μας παρουσιάσουν τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε. Λίγο πριν συνομιλήσαμε μαζί τους για την πρώτη αυτή μεταξύ τους συνεργασία που προέκυψε ένα καλοκαίρι που απολάμβαναν τις διακοπές τους στο Πήλιο.
Συνέντευξη: ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΡΠΑΚΗΣ
Πώς προέκυψε η μεγάλη αυτή συνεργασία; Είχατε σκεφτεί παλιότερα ο ένας για τον άλλον να μοιραστείτε τη σκηνή;
Nίκος Πορτοκάλογλου: Ναι, το είχαμε συζητήσει και παλιότερα αλλά τότε δεν μας προέκυψε. Αυτό το καλοκαίρι όμως βρεθήκαμε κάπου στο Πήλιο με δύο κιθάρες και μας βγήκε εντελώς αυθόρμητα ένας μουσικός διάλογος με τα τραγούδια μας που μας έπεισε ότι ήταν η στιγμή για να συναντηθούμε στη σκηνή.
Φίλιππος Πλιάτσικας: Ένας φίλος πέταξε την ιδέα. Εμείς βέβαια τα τελευταία χρόνια είμαστε «συγχωριανοί». Έχουμε σπίτια στο ίδιο χωριό στο Πήλιο. Εκεί βρισκόμασταν τα καλοκαίρια στη θάλασσα ή σε μια ταβέρνα ή στο σπίτι για φαγητό κι είχαμε πει εδώ και κάτι χρόνια ότι κάποια στιγμή να παίξουμε μαζί βρε παιδί μου. Αλλά μια ο ένας έκανε το δίσκο του, ο άλλος έκανε μια συνεργασία, και φέτος προέκυψε. Φέτος βρεθήκαμε εκεί, πήραμε τις κιθάρες, παίξαμε και αισθανθήκαμε ότι τώρα είναι η στιγμή. Τα πράγματα πρέπει να γίνονται στο χρόνο τους. Δεν πρέπει να τα βιάζεις.
Η περίοδος που διανύουμε φαντάζει δύσκολη για συνεργασίες και συνεννόηση. Ποιο σύνθημα είναι αυτό που μεταδίδει η εμφάνισή σας στο κοινό;
Ν. Π. Ο τίτλος της παράστασης είναι «Συν (+)» και νομίζω πως αυτή η μικρή λέξη τα λέει όλα. Είναι το μόνο αντίδοτο σε μια εποχή φανατικής μισαλλοδοξίας. Είναι το πρώτο συν-θετικό σε μια σειρά από λέξεις που χαρακτηρίζουν αυτό που συμβαίνει στην παράσταση. Συνάντηση, συνεργασία, συναίνεση, σύνθεση, συγκρότημα. Γιατί στην ουσία φέτος φτιάξαμε ένα συγκρότημα. Είναι ο Μιχάλης Καλκάνης στο κοντραμπάσο, ο Μιχάλης Βρέττας στο βιολί, ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος στα πλήκτρα και το ακορντεόν, ο Αλέξης Αποστολάκης στα τύμπανα, ο Φίλιππος στην ακουστική κιθάρα κι εγώ στην ηλεκτρική. Τα σημεία του προγράμματος που μένει ο καθένας απ’ τους δυό μας μόνος στη σκηνή είναι ελάχιστα. Στο μεγαλύτερο μέρος παίζουμε και τραγουδάμε μαζί.
Φ.Π. Είναι ακριβώς ο τίτλος της παράστασής μας. Όπως λέμε και στο δελτίο Τύπου «Είναι δύο κόσμοι ξένοι, αντίθετοι ή συν-πληρώνονται; Θα προκύψει δηλαδή σύν-θεση, συν-δυασμός; Θα υπάρξει αληθινή συν-έργεια, συν-τονισμός, συν-κίνηση; Θα δείξει σύντομα…» ύστερα από τρεις μήνες συνεργασίας επί σκηνής όλα αυτά συνυπάρχουν.
Είχατε την ευκαιρία να χαρείτε την επιτυχία και σόλο, αλλά και αρκετά νωρίς μέσα από σχηματισμό μπάντας. Ποια η εμπειρία που κρατάτε πλέον και τι από τα δυο προτιμάτε;
Ν.Π. Προτιμάω τη μοναχική πορεία γιατί το γράψιμο των τραγουδιών, η δημιουργία γενικότερα, είναι μια μοναχική περιπέτεια. Όμως στο τελικό στάδιο, δηλαδή στην ενορχήστρωση, τις πρόβες και τις συναυλίες απολαμβάνω την ομαδική δουλειά. Έμαθα, βλέπετε, να παίζω μουσική με την παρέα των φίλων μου και των συμμαθητών μου. Αυτό ήταν το σχολείο μου.
Φ.Π. Οι μπάντες είναι σαν τον γάμο. Έχουν τη δυσκολία ότι δεν μπορείς να σου τη βαρέσει κάτι στο κεφάλι και να πεις «αυτό δεν το κάνω». Δηλαδή βρισκόμαστε εγώ με το Νίκο και παίζουμε κιθάρες στο Πήλιο, γιατί έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας, και γουστάρω να παίξουμε μαζί. Εάν ήμασταν μέλη μιας μπάντας, δεν θα σήμαινε ότι επειδή εμείς οι δύο γουστάραμε να παίξουμε, θα παίζαμε κιόλας. Θα έπρεπε να γίνει μία σμίλευση απόψεων και με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, που αυτό το κάνει δελεαστικό και όμορφο και ταυτόχρονα βραδυφλεγές. Απ’ την άλλη μεριά στις μπάντες, τουλάχιστον στη δικιά μου περίπτωση, υπάρχει αυτό το υπέροχο ότι ενώνονται χαρακτήρες, και ειδικά όταν είναι και έντονοι χαρακτήρες ακόμα καλύτερα, και βγαίνει ένα τελικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν μπορείς με τίποτα να το βγάλεις μόνος σου. Στη μοναχική πορεία έχεις το καλό ότι παίρνεις μόνος σου τις αποφάσεις και κάνεις ό,τι στη βαρέσει στο κεφάλι. Αυτό που λέει ο πατέρας μου «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα». Από την άλλη έχεις την ανάγκη, καλή ώρα όπως φέτος, να βρεθείς και μ’ έναν άλλον άνθρωπο, να σου πει μια άλλη ιδέα, μια κουβέντα…
Πιστεύετε ότι στον καιρό των social media, των «κουρεμάτων», εκπτώσεων και απροσδιόριστης πίεσης, υπάρχουν αξίες που μένουν ψηλά;
Φ.Π. Διάβασα κάπου τώρα τελευταία ότι η τέχνη σε περιόδους καταστροφής δεν πρέπει να ανακυκλώνει τη καταστροφή, αλλά επηρεασμένη από τις εικόνες και τα συναισθήματα της καταστροφής που συμβαίνουν γύρω πρέπει να μετεξελίσσεται σε πρόταση για διέξοδο. Το υιοθετώ πλήρως.
Ποια συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον και τι προτείνετε; Τη διακριτική αποχώρηση σε αναζήτηση νέων τόπων και ευκαιριών ή την παραμονή σε πείσμα των καταστάσεων;
Ν. Π. Ο στίχος που έγραψα πριν είκοσι χρόνια με εκφράζει περισσότερο από ποτέ:
«Από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να ‘βρω νερό / γιατί ανήκω εδώ».
Κατάγεστε από την Κεντρική Ελλάδα, από δύο κεντρικές πόλεις με στερεοτυπική αντιπαλότητα, που όμως έχουν πολλά κοινά; το Βόλο και τη Λάρισα. Σας λείπει η ζωή της περιφέρειας;
Ν.Π. Στο Βόλο έχω χρόνια να παίξω και βέβαια – όχι επειδή δεν το ήθελα – αλλά δεν ξέρω τι έχει πάει στραβά τελευταία, κάθε φορά που συζητούσαμε να παίξουμε σε κάποια μουσική σκηνή, κάτι συνέβαινε και το πράγμα χαλούσε. Η τελευταία φορά που έπαιξα στα πάτρια εδάφη ήταν πριν τρία χρόνια, καλοκαίρι στην υπέροχη πλατεία του Κισσού, στο Πήλιο. Επιτέλους φέτος ήρθε η ώρα να τα ξαναπούμε από κοντά! Αλήθεια, είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.
Τι περιμένετε από το Βόλο στη σημερινή σας εμφάνιση; Τι να περιμένει ο Βόλος από εσάς;
Φ.Π. Το πρόγραμμα βασίζεται στην ιδέα ότι κάνουμε ένα καινούργιο συγκρότημα -δεν έχουμε βρει ακόμα όνομα, γι’ αυτό και βάλαμε απλώς τα ονόματά μας προς το παρόν- με το οποίο συγκρότημα παίζουμε τα τραγούδια των Φατμέ, των Πυξ Λαξ και τα προσωπικά μας, σε μία νέα σύνθεση, με νέες ενορχηστρώσεις, με καινούργιο ήχο και μάλιστα μερικά από τα τραγούδια έχουν δέσει μεταξύ τους. Έχουν γίνει διάφορα τέτοια δεσίματα. Το είδαμε από την αρχή σαν συνάντηση με όλη τη σημασία της λέξεως. Στο 90% της παράστασης είμαστε μαζί με τον Νίκο επάνω στη σκηνή. Πρόκειται για μία αληθινή συνάντηση.
*Οι πόρτες ανοίγουν 10:30 μ.μ. Τιμή εισόδου 13 €. Προπώληση: Ελέφαντας coffee bar (T. Οικονομάκη 70Α), Casablanca cinephile (Δημητριάδος 193), Παπασωτηρίου βιβλιοπωλείο (Κουμουνδούρου – Δημητριάδος). Πληροφορίες – κρατήσεις: 2421 035350. Καλλιτεχνική επιμέλεια Plenty Projects. Χορηγός επικοινωνίας εφημερίδα «Η Θεσσαλία».