Μουσική βραδιά υψηλού επιπέδου στο Ίδρυμα Χατζηνίκου – Αγγελίνη
Του
ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΥΓΟΓΙΑΝΝΗ
Ο οικισμός του Χόρτου Αργαλαστής, των 45 κατοίκων, ήταν άγνωστος πριν λίγα χρόνια. Σήμερα το Χόρτο του Πηλίου είναι ξακουστό στην Ευρώπη και όχι μόνο. Αιτία της ανάκαμψης η ύπαρξη και δραστηριοποίηση του Κοινωφελούς Πολιτιστικού Ιδρύματος «Γ. Αγγελίνη – Πίας Χατζηνίκου» που χρόνια τώρα παράγει και καλλιεργεί τον πολιτισμό, όχι μόνο με την ευτέλεια του όρου, όπως κατάντησε, αλλά με μία δημιουργική αντίληψη που στο χώρο της μουσικής κατορθώνει να προωθεί και να αναδεικνύει το φαινόμενο. Σεμινάρια, διαλέξεις, συναυλίες, ποικίλα δρώμενα προσφέρουν ένα πολιτισμικό προϊόν απαιτήσεων που ευαισθητοποιεί και διευρύνει το αισθητικό υπόβαθρο του κοινού που τα παρακολουθεί. Συνάμα δε, προσφέρει τη δυνατότητα στα μουσικά ταλέντα της Ευρώπης να εκπαιδεύονται κάθε καλοκαίρι και να επαυξάνουν τις γνώσεις τους, χάρη στα σεμινάρια που πραγματοποιούνται και χάρη στη διδαχή που προσφέρει ο γνωστός σε πανευρωπαϊκό επίπεδο πιανίστας και αρχιμουσικός Γιώργος Χατζηνίκος.
Το εφετινό πρόγραμμα του Αυγούστου είναι πλήρες από τέτοιες δράσεις που πραγματοποιούνται τόσο στο θέατρο του Ιδρύματος όσο και στην αίθουσα του Μουσείου. Δράστης και κινητήριος μοχλός αυτών των πολιτισμικών δραστηριοτήτων η αιώνια έφηβος ιδρύτρια του Ιδρύματος Πία Χατζηνίκου που με το ξόδεμα της περιουσίας της και τη βοήθεια εκλεκτών νέων καλλιτεχνών που της συμπαρίστανται, καθιέρωσε και συντηρεί τον πρωτόφαντο για το Πήλιο πολιτιστικό αυτό θεσμό.
Ο Γιώργος Μουτσιάρας είναι γέννημα – θρέμμα του Βόλου όπου τελείωσε το Λύκειο και σπούδασε μουσική, βάζοντας τα θεμέλια της κατοπινής του εξέλιξης. Το μουσικό του ταλέντο διαφάνηκε από μικρή ηλικία. Η ανησυχία του για την ανίχνευση του μουσικού φαινομένου εκδηλώθηκε από τον καιρό που για ένα χρόνο διηύθυνε τη «Βολιώτικη Χορωδία».
Ύστερα ο τόπος δεν το χωρούσε. Έφυγε για ανώτερες μουσικές σπουδές στην Ολλανδία, όπου και διέπρεψε. Η εξέλιξη του ταλέντου του γινόταν και πιο εμφανής. Φεύγοντας η ευχή όλων ήταν: «άνοιξε τα φτερά σου και κατάκτησε το μουσικό σύμπαν, χωρίς να επιστρέψεις ποτέ πίσω, στη χώρα της αξιοκρατίας όπου κυριαρχούν οι μετριότητες». Φαίνεται πως η ευχή έπιασε.
Σήμερα ο Γιώργος Μουτσιάρας, κάτοχος όλων των ανωτέρων τίτλων σπουδών, αναγνωρισμένος και βραβευμένος στην Ολλανδία και με επίζηλες διευθυντικές θέσεις, δημιουργεί και διακρίνεται στους χώρους της μουσικής.
Μόνιμος, από το 2003, αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας της Ουτρέχτης και από το 2010 διευθυντής και μαέστρος των «Εγχόρδων της Χάγης». Τιμάται συνεχώς με βραβεία και διακρίσεις για την απαράμιλλη ερμηνεία μεγάλων κλασικών έργων. Διευθύνει επίσης την ελληνική Χορωδία «Φιλομήλα» του Άμστερνταμ, ενώ χρημάτισε και αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής Ορχήστρας.
Η Ορχήστρα εγχόρδων της Χάγης που εμφανίστηκε στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος στο Χόρτο την περασμένη Παρασκευή υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Μουτσιάρα, αποτέλεσε μια έκπληξη. Επρόκειτο για ένα εικοσαμελές σύνολο εγχόρδων και άριστους μουσικούς διαφόρων εθνικοτήτων, που αρμονικά δεμένο και με ικανότητες ερμηνείας έργων υψηλής αισθητικής εντυπωσίασε και συνήρπασε το κοινό του κατάμεστου και υπερπληρωμένου θεάτρου που απόλαυσε ένα μουσικό προϊόν από τα σπάνια που παρουσιάζονται τον τόπο.
Ο Γιώργος Μουτσιάρας, άριστος εκπαιδευτής Ορχήστρας και με ξεχωριστές ικανότητες μετάδοσης στους ερμηνευτές της μύχιας ερμηνείας του ίδιου, κατόρθωσε να εμφυσήσει στην Ορχήστρα τη δική του ερμηνευτική αισθητική.
Η απόλυτα πειθαρχημένη ορχήστρα ερμήνευσε ένα συγκλονιστικό έργο του Ολλανδού Χέντρικ Αντρίσσεν «Παραλλαγές και φυγή σ’ ένα θέμα του Γιόχαν Κουνάου. Εντυπωσιακή η δεξιοτεχνία των εκτελεστών.
Ακολούθησαν αποσπάσματα από το «Καλοκαίρι» των τεσσάρων εποχών του Βιβάλντι σε μια πρωτότυπη ερμηνεία.
Η σύνθεση του Πάμπλο Ντε Σαραζάτε με θέματα παρμένα από την Όπερα «Κάρμεν» του Μπιζέ, αποτέλεσαν τη «Φαντασία Κονσέρτο πάνω στην όπερα.
Δεξιότεχνες και επιβλητικές ερμηνείες της εμπνευσμένης από το Μουτσιάρα Ορχήστρας, που συνοδεύτηκε και στις δύο τελευταίες συνθέσεις από μία αληθινή έκπληξη. Ήταν η αποκάλυψη της συγκλονιστικής σολιστικής ερμηνείας από τη βιολίστρια Έμυ Στορμς. Πρόκειται για την εικοσιδιάχρονη Ολλανδέζα σολίστ που αποτελεί το ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο αστέρι της μουσικής στην Ολλανδία. Η Έμυ καταχειροκροτήθηκε από το ενθουσιασμένο κοινό, κάτι που το άξιζε πραγματικά. Το βιολί στα χέρια της ήταν όργανο της ψυχής της. Μέσα από τους σπάνιους και δεξιότεχνους ήχους ανάβλυζε ολόκληρη η αισθαντικότητα της ερμηνείας της. Χέρια, πρόσωπο, μάτια, σώμα συμμετείχαν στη μεγαλειώδη έκφραση των μουσικών συναισθημάτων της.
Στο δεύτερο μέρος της Συναυλίας ερμηνεύτηκαν πέντε από τους ελληνικούς χορούς του Νίκου Σκαλκώτα, από τους πιο σπάνιους που εκτελούνται. Η συναυλία έκλεισε μ’ένα ευαίσθητο έργο δεκαπέντε μέρη «Σερενάτα για έγχορδα σε μι μείζονα του Διτσοβαρικ. Το επανειλημμένο μπιζάρισμα αποζημίωσε το κοινό με δύο ακόμη ερμηνείες.
Το παρήγορο και σ’ αυτή τη Συναυλία, ήταν η αθρόα προσέλευση του κοινού που άφωνο παρακολουθούσε τις ερμηνείες.
Ακόμη τα πολλά νέα παιδιά που υπήρχαν και που ευαισθητοποιούνται από τη μουσική. Το μισό ακροατήριο αποτελούνταν από αλλοδαπούς και το υπόλοιπο από ημεδαπούς παραθεριστές. Το ντόπιο στοιχείο της περιοχής απουσίαζε.