Από την περιπλάνηση στους χώρους του «πνεύμονα πρασίνου» του Βόλου
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν η έκταση πέρασε στην ιδιοκτησία του Δήμου Βόλου, το πάρκο του Πεδίου του Άρεως σχεδιάστηκε και διαμορφώθηκε σαν ένας χώρος με λίμνες, ζώα και πτηνά, χώρους αναψυχής και ελαφριάς ψυχαγωγίας, ως νέος χώρος, που θα έδινε τη δυνατότητα στους κατοίκους της πόλης για μία βόλτα στην εξοχή, αλλά και πολύ κοντά στο σπίτι τους.
Σήμερα, χορταριάζει, ενώ μηχανήματα, που παραπέμπουν σ
την ιστορία της περιοχής, σκουριάζουν, παρατημένα μέσα στο αγιάζι και τη βροχή…
Ρεπορτάζ:
ΘΑΝΑΣΗΣ Κ. ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ
Βρεθήκαμε το πρωινό της Παρασκευής μέσα στο χώρο του πάρκου του Πεδίου του Άρεως. Οι εικόνες του παρελθόντος θολές, όταν στον ευρύτερο χώρο εκτείνονταν οι λεγόμενες «αλατιέρες». Παρατημένες, είχαν γίνει ένας προσφιλής χώρος για τη νεολαία της περιοχής, που χρησιμοποιούσαν το σκληρό χώμα που υπήρχε για καλούς ποδοσφαιρικούς αγώνες. Πολλοί τέτοιοι χώροι έδιναν τη δυνατότητα αγώνων ανάμεσα σε γειτονιές και στοιχήματα της μίας δραχμής.
Τα χρόνια πέρασαν, οι αλατιέρες διαμορφώθηκαν σε ένα τεράστιο πάρκο, απέκτησε μία σπάνια πανίδα, όπως έλεγαν τότε οι αρμόδιοι, πτηνά και ζώα σε κλουβιά.
Μία τεράστια λίμνη 15 στρεμμάτων σχεδόν περικυκλώνει το χώρο.
Καταστήματα ψυχαγωγίας έγιναν, κόσμος πήγαινε. Έγινε ένα μέρος συνεύρεσης, βόλτας, φυγής. Ένας πνεύμονας πρασίνου στο κέντρο της πόλης, δίπλα από μία κεντρική λεωφόρο.
Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια μετά το ’90 βρέθηκε στα φόρτε του και συνέχισε έστω αγκομαχώντας μέχρι το 2004. Όμως σιγά – σιγά τα σημάδια της εγκατάλειψης έγιναν αισθητά.
Η είσοδος στο χώρο του Ιππικού Ομίλου έδωσε μία ζωντάνια στο πάρκο, όμως και αυτή περιορίστηκε αισθητά. Άρχισε να φεύγει από το καθημερινό λεξιλόγιο των ανθρώπων, που το απέφευγαν, αναζητώντας άλλους χώρους.
Σήμερα υπάρχουν σημεία σε αυτό το τεράστιο πάρκο του Πεδίου Άρεως, το δεύτερο σε έκταση στο πολεοδομικό συγκρότημα μετά από αυτό της Νέας Ιωνίας (πολιτιστικό πάρκο) που λες και έχουν «βομβαρδιστεί» από το …μαχητικό αεροπλάνο που βρίσκεται τοποθετημένο στην είσοδό του.
Κατά καιρούς έγιναν εγκαίνια με την τοποθέτηση νέων δραστηριοτήτων στο πάρκο, όπως της σιδηροδρομικής γραμμής 800 μέτρων και με μηχανή, την ατμοκίνητη του εργοστασίου Τσαλαπάτα με τα τέσσερα βαγονέτα.
Μία βόλτα μέσα στο πάρκο και ερχόσουν σε επαφή με έναν άλλο κόσμο, που δεν είχε καμία σχέση με αυτόν, το σκληρό της καθημερινότητας, του φωτοχημικού νέφους της πόλης, τις κόρνες, τα αυτοκίνητα και τον κίνδυνο να παρασυρθείς ανά πάσα στιγμή.
Τα σχολεία της περιοχής είχαν τότε, μέσα στη δεκαετία του ’90, την επίσκεψη στο Πεδίον του Άρεως, στο πρόγραμμά τους, ενώ και ξένοι σιδηροδρομικοί που έκαναν αυτή τη βόλτα των 800 μέτρων είχαν κάτι καλό να πουν.
Όμως τώρα όλα αυτά αποτελούν μάλλον «ρομαντική» αναπόληση, χωρίς αντικείμενο. Η ατμοκίνητη μηχανή του εργοστασίου Τσαλαπάτα, αφού κάποια στιγμή της έγινε κάποια ανακατασκευή, είναι στην κυριολεξία εγκαταλελειμμένη σε κάποια γωνιά του πάρκου, δίπλα στην έξοδο προς το χείμαρρο Ξηριά και άρχισε να σκουριάζει. Χάνει το πραγματικό της χρώμα και αποκτά εκείνο της σκουριάς, που μπαίνει ως σαράκι στο κορμί του μετάλλου και το διαλύει κάποια μέρα.
Λίγο πιο πέρα και τα βαγονέτα. Και αυτά είναι από το παλιό εργοστάσιο του Τσαλαπάτα, παραμένουν πεταμένα και εγκαταλελειμμένα. Το ξύλο από το νερό της βροχής τα μουλιάζει και αρχίζει το σάπισμά τους. Μετά έρχεται η διάλυση. Κάποια λάμπα φωτισμού που είναι αναμμένη στις δέκα το πρωί, σπασμένα καλαθάκια απορριμμάτων…
Όμως, έχουν αρχίσει να δημιουργούνται και κίνδυνοι. Ως πάρκο αποτελεί, ακόμη και στην κατάσταση που είναι, σημείο αναφοράς για τη συνεύρεση μικρών παιδιών, που βρίσκουν έναν πραγματικό ελεύθερο χώρο για να παίξουν και να κάνουν τα κόλπα τους με τα ποδήλατά τους. Σημείο συνεύρεσής τους, η παλιά γέφυρα που υπάρχει μέσα στο πάρκο. Όμως η γέφυρα, λόγω της εγκατάλειψης, άρχισε να καταστρέφεται. Κομμάτια ξύλου από το πάτωμά της έχουν καταστραφεί και δεν υπάρχουν πια. Μεγάλες τρύπες έχουν δημιουργηθεί και ο κίνδυνος κατάρρευσής της είναι υπαρκτός. Έτσι ο κίνδυνος ατυχήματος, εάν δεν γίνει άμεση επιδιόρθωση της γέφυρας, είναι ορατός, σε όποιον θελήσει να περάσει, έστω και για να «ρισκάρει» την τύχη του, από τη μία πλευρά στην άλλη.
Δίπλα οι λίγες πάπιες αμέριμνες κινούνται μέσα στα κρύα και μάλλον βρώμικα νερά, ενώ οι βάτραχοι δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ, ακόμη και μέρα μεσημέρι. Τα χόρτα λόγω μη κλαδέματος έχουν σχεδόν κλείσει κάθε δίοδο φωτός στα δύο μεγάλα κλουβιά, όπου υπάρχουν μερικές κότες και περιστέρια. Ακόμη και η διατροφή τους, όπως μάθαμε, είναι προβληματική, ιδιαίτερα τώρα το χειμώνα.
Τα χόρτα έχουν σκεπάσει και μέρος από το μονοπάτι που παλιότερα, με το φως του φεγγαριού, ήταν ορατό. Σήμερα, ούτε το φως της ημέρας δεν βοηθά, ενώ ο κίνδυνος να χάσει κάποιος την ισορροπία του από τα βρεμένα χόρτα που γλιστρούν, είναι υπαρκτός.
Μία πραγματικότητα, που είναι κατανοητή από τον καθένα, ο οποίος μπορεί να βρεθεί εκεί. Η εικόνα με το σπασμένο τραπέζι που είναι πεταμένο στο φυλάκιο της εισόδου του πάρκου, σημάδι του τι θα δει, εάν μπει και μέσα.
Φθάνοντας στα όρια του πάρκου, δίπλα ο χωματόδρομος από το χείμαρρο Ξηριά μέσα στη λάσπη, αφήνει να χωθεί μέσα στην πρασινάδα.
Μιλήσαμε και με τον αρμόδιο αντιδήμαρχο Βόλου για θέματα Πρασίνου και Καθαριότητας κ. Χ. Τσαμπάζη. Η Υπηρεσία φαίνεται ότι βρίσκεται σε κάποια διερευνητική φάση εντοπισμού των προβλημάτων και καθορισμού των στόχων της για το επόμενο διάστημα. Όπως μας είπε, μετά μία πρώτη συζήτηση που έχει γίνει σε επίπεδο υπηρεσιακών παραγόντων στις αρχές αυτής της εβδομάδας θα γίνει σύσκεψη στο Δήμο με το προσωπικό του τομέα πρασίνου, ενώ ο ίδιος περιμένει την τεχνική έκθεση που έχει ζητήσει και αφορά όλους τους Δήμους που πλέον βρίσκονται στο πλαίσιο του νέου διευρυμένου Δήμου.
Επίσης, ζητήθηκε έκθεση από τον διευθυντή της Υπηρεσίας «για τις παρεμβάσεις μπορεί και πρέπει να γίνουν και στο Πεδίον Άρεως με στόχους που θα ιεραρχηθούν και με βάση τον προϋπολογισμό που θα υπάρξει».