«Υγειονομική βόμβα» σε Αλιβέρι και Αγία Παρασκευή στους οικισμούς των Ρομά. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δεν έχουν εμβολιαστεί για ιλαρά, σε μια περιοχή που «θερίζει» και η ηπατίτιδα C. Σε σύνολο 170 παιδιών ανεμβολίαστα είναι τα 80, ενώ τα υπόλοιπα δεν έχουν λάβει δεύτερη δόση εμβολίου.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Μαγνησίας κ. Ευθύμη Τσάμη η ασθένεια έχει τέσσερις φορές μεγαλύτερη μεταδοτικότητα από το aids και οχτώ φορές μεγαλύτερη από την ηπατίτιδα C.
Όπως τόνισε, για τα παιδιά που είναι ανεμβολίαστα, υπάρχει κίνδυνος να ξεσπάσει μια μορφή «επιδημίας», αν δεν γίνουν τα εμβόλια. Η Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας ζήτησε από το ΚΕΕΛΠΝΟ και έστειλε εμβόλια, ώστε να διενεργήσει από την εβδομάδα που ξενικά τους εμβολιασμούς στα παιδιά.
Στο «γκέτο» όμως του Αλιβερίου οι άνθρωποι δεν έχουν λάβει σοβαρά υπόψη τον κίνδυνο.
Ζούνε μέσα στα σκουπίδια, σε ετοιμόρροπες παράγκες, σε δρόμους αδιάβατους, σε μια περιοχή που είναι ολόκληρη μια χωματερή.
«Δεν εμβολίασα τα παιδιά, γιατί πρέπει πρώτα να βρω χρήματα, να πάρω λάδι. Που να βρω λεφτά να κάνω τα εμβόλια», μας λέει μια νεαρή μητέρα, με τρία παιδάκια, που δεν τα στέλνει καν σχολείο.
Μια εστία φτώχειας και εξαθλίωσης το Αλιβέρι και η Αγία Παρασκευή, μακριά από το μεσοαστικό περιβάλλον της πόλης. Τελικό καταφύγιο ανθρώπων, που δεν βλέπουν από πουθενά «φως», ενώ σωροί σκουπιδιών υπάρχουν ακόμα και δίπλα από το αμαξοστάσιο της καθαριότητας του Δήμου Βόλου. Η περιοχή βρίσκεται σε απόλυτη εγκατάλειψη, πνιγμένη στα χόρτα.
«Ζούμε με τα ποντίκια, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Κανείς δεν ενδιαφέρεται, αν ζούμε η αν πεθαίνουμε», υποστηρίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα, με δύο παιδιά στη φυλακή και τα εγγόνια να πεινούν.
Η εικόνα και μόνο της απόλυτης εγκατάλειψης αντανακλά πλήρως την έλλειψη επαρκών μέτρων ενσωμάτωσής τους στην κοινωνία.
Μοιραία η πληγή «κακοφόρμισε».
«Δεν έχουμε να ζήσουμε. Είναι αλλιώς εδώ τα πράγματα», δηλώνει η γιαγιά πέντε παιδιών και η κόρη της παραδέχεται πως δεν ήταν προτεραιότητα ο εμβολιασμός.
Οπότε η πληγή «κακοφορμίζει» και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να υπάρξει μια έξαρση, που δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Οι οικισμοί των Ρομά δεν είναι μόνο «νησίδες» παραβατικότητας. Είναι μια θλιβερή ζώνη για κατοίκους και διερχόμενους, που περνούν βιαστικά από εκεί και μόνον όταν υπάρχει σημαντικός λόγος. Πλήρως αποκλεισμένοι κοινωνικά από την υπόλοιπη πόλη, αναζητούν τρόπους διαβίωσης από το περιθώριο με το εμπόριο των γυρολόγων, την επαιτεία αλλά και παράνομες δουλειές.
H έννοια του γκέτο είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον αποκλεισμό, κοινωνικό, οικονομικό, ή άλλο. Κοινή συνισταμένη είναι η ανεργία.
«Ο κόσμος κλέβει νερό και ρεύμα, η ηπατίτιδα είναι παντού. Ζωή είναι αυτή», αναρωτιέται μια μεσήλικη γυναίκα.
H ανεργία, σε συνδυασμό με τη φτώχεια και την περιβαλλοντική υποβάθμιση αναπαράγεται και δεν τους επιτρέπει να σκεφτούν ούτε την υγεία τους.
Οι άνθρωποι είναι σαφέστατα περιθωριοποιημένοι και δρουν όπως δρα ένα περιθώριο. Δεν είναι βέβαια… θέμα DNA, αλλά θέμα εγκατάλειψής τους.
