Η κ. Κατερίνα Πέτρου, πιστή στην ιδέα του εθελοντισμού, από νεαρή ηλικία δραστηριοποιήθηκε σε διάφορα φιλανθρωπικά και πολιτιστικά σωματεία, με σκοπό τη συνεισφορά προς τον συνάνθρωπο. To μεγαλύτερο βάρος της προσφοράς της το διοχέτευσε στο Ίδρυμα «Άσυλο Παιδιού Βόλου», το οποίο φέτος συμπληρώνει 100 χρόνια από την ίδρυσή του.
Η ίδια από τον Οκτώβριο του 1956 έγινε μέλος στο ίδρυμα, το οποίο υπηρέτησε για 40 ολόκληρα χρόνια μέχρι το 1996, οπότε έκλεισε οριστικά. Στο Ίδρυμα αυτό προσέφερε τις υπηρεσίες της από διάφορες θέσεις. Το 1959 εξελέγη έφορος εργαστηρίων, το 1960-61 έφορος υγιεινής, το 1962-64 έφορος υλικού. Από το 1965 μέχρι το 1976 διετέλεσε γενική γραμματεύς, από το 1977 μέχρι το 1980 αντιπρόεδρος. Το 1981 εξελέγη πρόεδρος μέχρι το 1996, με εξαίρεση το διάστημα 1984-87.
Το 1996, μετά το κλείσιμο του «Ασύλου Παιδιού», το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου αναγνωρίζοντας την εθελοντική προσφορά της Κατερίνας Πέτρου και το επί σειρά ετών κοινωνικό της έργο, με απόφασή του την όρισε «τιμής ένεκεν» μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Κέντρου Παιδιού του Δήμου Βόλου. Τη θέση τη διατηρεί μέχρι σήμερα.
Σήμερα, καθώς θυμάται εποχή της μεγάλης κοινωνικής προσφοράς του ιδρύματος, υπογραμμίζει πως είχε τη χαρά να συνεργαστεί με αξιόλογες γυναίκες, ενώ στα δύσκολα χρόνια που της έλαχε ο κλήρος να είναι η τελευταία πρόεδρος του «Ασύλου» έπρεπε να πάρει μια δύσκολη απόφαση που είχε σχέση με την τύχη του.
Ωστόσο, όπως τονίζει «ό,τι προσέφερα, το πήρα πίσω σε αγάπη από διάφορες πηγές.
«Όταν ήρθε η ώρα να παραδώσουμε το Ίδρυμα, παραδώσαμε ένα κομμάτι της ζωής μας»
Στη συγκινητική ομιλία της, όταν το Ίδρυμα έκλεισε οριστικά ανέφερε τα ακόλουθα:
«Οι συνθήκες της ζωής, όμως, άλλαξαν, πιστεύω προς το καλύτερο. Είμαστε πλέον στον 21ο αιώνα. Το «Άσυλο Παιδιού Βόλου», αφού διέγραψε τον κύκλο του, έφτασε στο τέρμα του. Η ελάττωση του αριθμού των τροφίμων λόγω των διαφορετικών κοινωνικών συνθηκών και η αύξηση των οικονομικών δαπανών για τη λειτουργία του, οδήγησαν το 1991 το Διοικητικό Συμβούλιο στη δύσκολη απόφαση της διάλυσής του και της διάθεσης του οικήματος και της περιουσίας του για την εξυπηρέτηση παρόμοιων κοινωνικών σκοπών. Κατόπιν ενεργειών μας και με τη συνεργασία του υπουργείου Υγείας – Πρόνοιας, το Ίδρυμα, με απόφαση του αρμοδίου Εφετείου Αθηνών και με την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος, διαλύθηκε και η περιουσία του περιήλθε στο υπουργείο Υγείας – Πρόνοιας και κατόπιν παραχωρήθηκε στον Δήμο Βόλου.
Τα τελευταία χρόνια της λειτουργίας του ήταν πολύ δύσκολα. Έπρεπε να αποκαταστήσουμε τα λίγα παιδιά που ήταν ακόμη εκεί, έπρεπε να αποζημιώσουμε το προσωπικό, να φροντίσουμε για την ασφάλεια της περιουσίας του και έπειτα να μεριμνήσουμε για τη μεταβίβαση του Ιδρύματος στο κράτος. Οι σκέψεις, οι ανησυχίες, η αγωνία – μπορώ να πω – για τον τρόπο που θα ακολουθούσαμε, μας διακατείχε για μακρό χρονικό διάστημα. Ευτυχώς, στις στιγμές αυτές είχαμε πολύτιμους συμπαραστάτες: Τον τότε διευθυντή Κοινωνικής Πρόνοιας κ. Αλεξίου, διάφορους δικηγόρους της πόλης μας, μεταξύ των οποίων τον κ. Θεόδωρο Γκούμα. Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τη θετική συνεργασία με τα μέλη του τελευταίου Διοικητικού Συμβουλίου στη δύσκολη εκείνη περίοδο: Γραμματέας: Ελένη Κωστακοπούλου, αντιπρόεδρος: Αγγελική Δημητριάδου, ταμίας: Μέλλω Κόκκαλη και τα μέλη: Ελένη Σινέλη, Ντόλυ Αναγνώστου, Ρένα Κομιανού, Δέσποινα Αναστασοπούλου, Κική Μωραΐτου, Σμάρω Παπαδοπούλου, Πόπη Μπαχαριά – Καραθανάση, Ζωή Σκουρτοπούλου, Μαρία Λιβιεράτου, Κάτια Δημητρέλου, Λίτσα Πίσπα, Θάλεια Καπάνη, Στέλλα Μίχου, Ελευθερία Πετράτου, Βούλα Μανώλη, Κική Βατσαρέα, Ντόρα Σαμαρά, Βασιλική Χριστέλου, Φούλα Δημητρίου, Βασιλική Λιάσκου.
Όταν ήρθε η ώρα να παραδώσουμε το Ίδρυμα, παραδώσαμε ένα κομμάτι της ζωής μας, γιατί πράγματι εκεί περάσαμε ένα μέρος της ζωής μας, όταν νεαρές κοπέλες, με τον ενθουσιασμό που διακρίνει τους νέους, αποφασίσαμε να εργαστούμε εθελοντικώς για τις ανάγκες του και τους σκοπούς του. Με αυτές τις σκέψεις δώσαμε στον εκπρόσωπο της Πολιτείας αντινομάρχη κ. Γιάννη Βαρδούλη και στον δήμαρχο Βόλου κ. Δημήτρη Πιτσιώρη και στον πρόεδρο του Οργανισμού Κέντρου Παιδιού κ. Νίκο Σταφυλά τα κλειδιά του κτηρίου και την υπόλοιπη κινητή και ακίνητη περιουσία. Επίσης, τότε παραδόθηκε το αρχείο του Ιδρύματος στα Γενικά Αρχεία του Κράτους Ν. Μαγνησίας, όπου αξιοποιείται κατά άψογο τρόπο. Όλες ευχηθήκαμε να εξακολουθήσει το «Άσυλο» να είναι πηγή προσφοράς για την κοινωνία του Βόλου, πράγμα που έγινε με τη δημιουργία του αξιόλογου και υποδειγματικού παιδικού σταθμού «Αρίων».
Σήμερα όλες όσες εργαστήκαμε στο «Άσυλο Παιδιού Βόλου» νιώθουμε ικανοποιημένες, γιατί στον ίδιο χώρο αντηχούσαν και πάλι παιδικές ξένοιαστες φωνές σαν τις φωνές των δικών μας παιδιών, των παιδιών του «Ασύλου».
«Η ιδιωτική πρωτοβουλία αντικατέστησε στο Άσυλο το κράτος πρόνοιας…»
Η κ. Κατερίνα Πέτρου σε έναν απολογισμό της σήμερα σημειώνει:
«Τιμώ και υποκλίνομαι στη μνήμη των πρωτοπόρων γυναικών του 1922 και όσους δούλεψαν για χρόνια με θέληση ψυχής στο Α.Π.Β.
Θεού πρόνοια και βοήθεια της Παναγίας το Α.Π.Β. να έχει για χρόνια ολόκληρα Συμβούλια και προσωπικό δοτικά και με ηθική υπόσταση γυναίκες που διακατέχονταν από τις υψηλές ιδέες του εθελοντισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Ο Βόλος είχε και έχει πνευματικούς ανθρώπους, είχε και έχει πολιτισμένους ανθρώπους, πιστεύω ότι και σήμερα έχει εθελοντές σε πολλούς τομείς.
Τα παιδιά, οι τρόφιμοι του Ιδρύματος, είχαν από τις νέες γυναίκες έναν επηρεασμό στη ζωή τους και πολλά πρόκοψαν και δούλεψαν, μορφώθηκαν, κάνανε δικές τους οικογένειες.
Σε μια επίσκεψη στο Ίδρυμα (ήμουν παρούσα) από ανωτέρους υπαλλήλους του υπουργείου Πρόνοιας μετά τις διάφορες διαπιστώσεις τους, μας ανέφεραν ότι τα παιδιά του Ασύλου είχαν τον λιγότερο «τραυματισμό» από τα παιδιά άλλων Ιδρυμάτων της χώρας μας.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία αντικατέστησε στο Άσυλο το κράτος πρόνοιας. Όσο αρνητικό κι αν είναι τα παιδιά να μεγαλώνουν σε Ίδρυμα, πολλά κορίτσια έχουν προκόψει στη ζωή τους. Το Άσυλο ευτύχησε να έχει αξιόλογες γυναίκες στα Διοικητικά του Συμβούλια. Μια τέτοια περίπτωση, ήθελα να επισημάνω ιδιαίτερα. Είναι η κ. Μαίρη Κόττα, με την οποία συνεργάστηκα εποικοδομητικά πολλά χρόνια και θεωρώ σημαντικό το γεγονός ότι επί των ημερών της το Ίδρυμα απέκτησε δικό του σπίτι, δωρεά της Rada Barner.
Aπό τις διάφορες θέσεις που υπηρέτησα, ανέλαβα την προεδρία την τελευταία δεκαετία της λειτουργίας του Ασύλου. Από τη δική μου πλευρά ό,τι προσέφερα το πήρα πίσω σε αγάπη από διάφορες πηγές. Πιστεύω ότι όσο άξια και ικανή να είναι μια πρόεδρος, δεν μπορεί να υλοποιήσει τις ιδέες της και το έργο της αν δεν έχει άξιες συνεργάτιδες. Είχα τη χαρά να συνεργασθώ με αξιόλογες γυναίκες και στο σημείο αυτό, ας μου επιτραπεί να αναφερθώ στα δύσκολα τελευταία χρόνια μιας και μου έλαχε ο κλήρος να είμαι η τελευταία πρόεδρος του «Ασύλου» που έπρεπε να πάρω μια δύσκολη απόφαση και είχε σχέση με την τύχη του. Θέλω να μνημονεύσω το προσωπικό, Αμαλία τη μητέρα των παιδιών, την άξια Κική Χατζηευθυμίου, την επιμελήτρια Ηλία Κατίνα.
Ακόμη εύχομαι να είναι καλά με τα παιδιά της η Ελευθερία Δεληγιάννη, ακούραστη πάντα στη δουλειά της με το χαμόγελό της.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Αννίτα Πρασσά φίλη μου, την ευγενική ιστορικό, άξια προϊσταμένη των αρχείων του κράτους.
Η μόνη μας αγάπη για το Α.Π.Β. μας οδήγησε στο να καταθέσουμε τις αναμνήσεις μας για το ιστορικό Ίδρυμα Άσυλο Παιδιού Δήμου Βόλου.