Της Μαρίας Μαυρικάκη
Απρίλη μήνα ξεκίνησα να επισκεφτώ τη ρεματιά του Μυλοποτάμου, αναζητώντας μια ανοιξιάτικη ανάσα εντός νομού και μια ζωογόνο μικροδιαφυγή από την κορωνοκατάσταση. Άφησα την άσφαλτο της Τσαγκαράδας κι άρχισα να κατεβαίνω το γνώριμο λιθόστρωτο μονοπάτι και να ζαλίζομαι από τη βιοποικιλότητα. Τα αυτονόητα της φύσης με περικύκλωσαν: Παρδαλά αγριολούλουδα και λαχταριστές οβριές ανάμεσα σε αγκαθερά βάτα, τα πλατάνια έστεκαν αγέρωχα, τα νερά κυλούσαν αποφασισμένα να συναντήσουν τη θάλασσα, όμως κάτι είχε αλλάξει.
Το ενδεχόμενο να διασχίσω τον Μυλοπόταμο «αφ’ υψηλού» και να πάρω την ανηφοριά προς το Ξουρίχτι, όπως σκόπευα, δεν υπήρχε. Ούτε και το πανέμορφο γιοφύρι που έχτισαν στα τέλη του 18ου αι. οι Ζουπανιώτες μάστορες της πέτρας. Το μονότοξο γιοφύρι της Τσαγκαράδας δεν έστεκε πια στη θέση του. Η φθορά του χρόνου, σε συνδυασμό με μια χειμωνιάτικη θεομηνία, του τσάκισε την περήφανη ραχοκοκαλιά και το ανάγκασε να γονατίσει. Μόνο οι βάσεις του έμειναν ριζωμένες στα βράχια και γύρω «λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα ατάκτως ερριμμένα». Η επιβλητική καμάρα με τις καλοπελεκημένες πέτρες άφαντη, το μαγικό πέρασμα εξαφανισμένο. Μόλις ανέκτησα δυνάμεις επέστρεψα στην άσφαλτο και κατευθύνθηκα προς την άλλη του μεριά, ώστε να σχηματίσω την πλήρη εικόνα της καταστροφής.
Είχα πρωτογνωρίσει το γεμάτο τέχνη και αρχοντιά αρχιτεκτόνημα, που δένει τόσο αρμονικά με το τοπίο, ξεφυλλίζοντας την Έκδοση της Μαγνήτων Κιβωτού «Πέτρινα τοξωτά γεφύρια του Πηλίου και της Όθρυος». Μόνο όποιος πρόλαβε και περπάτησε το γιοφύρι της Τσαγκαράδας μπορεί να νιώσει την ευεξία που χάριζε στους φυσιολάτρες. Ο τρόπος που δέσποζε στο κατοικημένο από νύμφες και ημίθεους κομμάτι του Ανατολικού Πηλίου, ο συνδυασμός χρηστικότητας και καλαισθησίας που απέπνεε, δύσκολα μεταφέρεται σε λόγια.
Με την ευχή η ζημιά που έγινε να είναι αναστρέψιμη, ας ελπίσουμε ότι υπάρχει ισχυρή βούληση να αξιοποιηθούν όλες οι επιστημονικές δυνατότητες και οι διαθέσιμοι πόροι από τους αρμόδιους, ώστε να αποκατασταθεί το μοναδικό αυτό στολίδι της αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας.
Φωτογραφίες: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΣΙΑΜΗΣ