Την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικού γιόρτασε το «Τοπάλειο» Δημοτικό Κάτω Λεχωνίων τιμώντας δύο δασκάλους που υπηρέτησαν για πολλά χρόνια στο σχολείο.
Ο διευθυντής του σχολείου κ. Απόστολος Κατσιφός ανέφερε πως «η 5η Οκτωβρίου είναι ημέρα παγκόσμια αφιερωμένη στους εκπαιδευτικούς. Έτσι και εμείς αποφασίσαμε να την γιορτάσουμε και να τιμήσουμε το πολύτιμο έργο δύο ξεχωριστών και αγαπημένων μας δασκάλων, ο οποίοι μας αποχαιρετούν λόγω συνταξιοδότησης, την κ. Ζωή Ζαμανάκη και τον κ. Γιώργο Κουτσελίνη, που η προσφορά τους στο σχολείο μας είναι ανεκτίμητη».
Όπως τονίστηκε από τον διευθυντή «Πέρα από τα τυπικά σχολικά καθήκοντά τους ασχολήθηκαν με ιδιαίτερη αφοσίωση και ζήλο με θέματα πολιτισμού και έπαιξαν ενεργό ρόλο στη σχολική ζωή. Η κ. Ζωή με τη διοργάνωση εξαιρετικών και αξέχαστων σχολικών εκδηλώσεων και εορτών. Τι να πρωτοθυμηθούμε; «Τον μικρό πρίγκιπα», «Τον Ερωτόκριτο» και πόσα άλλα… Την αγάπη της για τα βιβλία, τη γνώση και τον πολιτισμό που με κάθε ευκαιρία μετέδωσε στους μαθητές, ανοίγοντας τους νέους ορίζοντες και ταξιδεύοντάς τους με το καράβι της γνώσης.
Ο κ. Γιώργος πάλι με τη σειρά του με τα 34 ολόκληρα χρόνια παραμονής του στο σχολείο μας αποτέλεσε μέρος της ταυτότητάς του, αλλά και όλης της περιοχής. Με τις γνώσεις του, τις αξίες, το ήθος και το χιούμορ του μεγάλωσε γενιές και γενιές μαθητών μας. Θεατρικά, σχολικές-μαθητικές εκδόσεις, εφημερίδες από την πώληση των οποίων αγοράστηκαν πλήθος βιβλίων για τη βιβλιοθήκη μας, είναι μικρά δείγματα της προσφοράς του στο σχολείο».
Περιγράφοντας τα συναισθήματά του ο κ. Γιώργος Κουτσελίνης ανέφερε πως «Απεριόριστη συγκίνηση και νοσταλγία με κυρίευσε, όταν παραβρέθηκα στην εκδήλωση για την «ημέρα του εκπαιδευτικού» στο σχολείο όπου υπηρέτησα τα 34 από τα 37 χρόνια της καριέρας μου ως δάσκαλος.
Καταγόμενος από γονείς και παππού δασκάλους, πάντα θεωρούσα, αυτό που μου εμφύτευσαν αυτοί και ανακάλυψα από την αρχή και μόνος μου μέσα από το βλέμμα των μαθητών μου, πως έκανα «λειτούργημα» και όχι απλά ένα επάγγελμα.
Μ΄ αυτό το σκεπτικό προσπάθησα να γαλουχήσω όλους τους μαθητές μου, παλιούς αλλά και τα παιδιά πολλών απ’ αυτούς, με αξίες και ιδανικά κι όχι με απλές στείρες γνώσεις. Έκανα σκοπό της ζωής μου να εμπνεύσω με το παράδειγμά μου αυτές τις αγνές, ανεπιτήδευτες ψυχές, ώστε να πατήσουν γερά στα πόδια τους στην υπόλοιπη ζωή τους.
Η χαρά και η ικανοποίηση που ένοιωθα ήταν τεράστια μαθαίνοντας την πορεία τους στη ζωή, μιας και ακόμη και μέχρι σήμερα επικοινωνώ με πολλούς απ’ αυτούς.
Σ’ αυτή την ειλικρινή προσπάθειά μου συνέβαλαν και με στήριζαν πάντα καθοριστικά οι εκάστοτε αγαπημένοι μου συνάδελφοι και διευθυντές αλλά και οι σύλλογοι γονέων που πάντα συνεργαζόμουν. Όλους τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Ιδιαίτερη, όμως, δύναμη και βοήθεια έπαιρνα από τους ίδιους μου τους μαθητές από τους οποίους μάθαινα κι εγώ καθημερινά μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Είναι συγκλονιστική η επαφή ψυχής μέσα από τα ειλικρινή, λαμπερά μάτια και το πεντακάθαρο βλέμμα τους, που με κάνουν να πιστέψω ότι είμαι πολύ τυχερός που το έζησα!
Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους για το υπέροχο αυτό ταξίδι με τις αξέχαστες εμπειρίες που μου πρόσφεραν!».
Για 26 χρόνια δίδαξε η κ. Ζωή Ζαμανάκη στο Δημοτικό Κάτω Λεχωνίων. Η ίδια τόνισε πως «αυτό που κατάφερε ο σύλλογος διδασκόντων ήταν να παραμερίσουμε το «εγώ» μας και να βάζουμε μπροστά το «εμείς». Και αυτή η στάση έφερε το καλό κλίμα συνεργασίας, τη δημιουργικότητα, την πραγματοποίηση κοινού στόχου».