Tου Διονύση Λεϊμονή
«Αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, απόλαυσέ το»… μου ’ρχεται στο μυαλό μια λαϊκή ρήση, όταν αναγκάζομαι να φοράω μάσκα ξεμυτίζοντας απ’ το σπίτι. «Δεν μου αρέσει καθόλου, πνίγομαι», ακούω γύρω μου να λένε μεταξύ γκρίνιας έως και απόγνωσης, κοινότοπο θέμα συζήτησης μεταξύ μας. «Θα σκάσω», παραπονιούνταν οι μαθητές στο σχολείο ψάχνοντας ακόμα και μια ευκαιρία πεντάλεπτης «απελευθέρωσης». «Καπίστρι μόνο στα ζώα φοράνε» η επωδός των ημερών μας. Τα βλέπω και τα ακούω όλα αυτά, τα ακούω και τα βλέπω, προβληματίζομαι. «Τι μπορούμε να κάνουμε;» Αναρωτιέμαι; «Αξίζει η ελευθερία της στιγμής να διακινδυνεύσεις την υγεία σου;».
Ξεροβήχω στη μοναξιά μου αμήχανος. Τι το ’θελα; Συλλαμβάνω μπόλικα βλέμματα να με καρφώνουν γύρω μου. Κάποιοι με φορεμένοι λάθος τη μάσκα κάτω από το πηγούνι ή μόλις κάτω από τη μύτη, φροντίζουν να τη βάλουν σωστά έστω για λίγο απειλημένοι από τυχόν ριπές της ανάσας μου. «Φόβος…», σκέφτομαι, «ανελευθερία και καχυποψία».
Ο ιός μπορεί να είναι παντού και πουθενά. Ένας εχθρός που παραμονεύει γύρω μας. Παρόλα αυτά απομακρυνόμενος, με την άκρη του ματιού μου πιάνω το κατέβασμα της μάσκας ξεφυσώντας ανακουφισμένοι.
«Τα ύστερα του κόσμου» έλεγε ο Καζαντζάκης κι αυτά τα «ύστερα» ήρθαν και μας πλάκωσαν. Τι να κάνω; Πώς να φερθώ; Άραγε κι εγώ θα αμυνθώ τοιουτοτρόπως αν αισθανθώ «απειλή» γύρω μου; Κι αυτή η μάσκα βραχνάς. Επέλεξα να φορέσω μια ωραία, πολύχρωμη, να ανέβει η διάθεσή μου, παρόλα αυτά δεν είναι η μάσκα που με στριμώχνει, είναι η αίσθηση της ανελευθερίας, η ανασφάλεια, η αγωνία… όλα μαζί. Δεν θα τρωθώ, όμως, θα το αντιμετωπίσω κι αυτό. Πολλοί άνθρωποι γύρω μας με επιβαρυμένοι υγεία, ηλικιωμένοι με συνοδά προβλήματα, νεότεροι ευάλωτοι για πολλούς λόγους σε ιώσεις δεν μου φταίνε τίποτα να θυματοποιηθούν, για να νιώσω καλύτερα.
Καλύτερα νιώθω γιατί προσέχω εμένα και τους άλλους. Καλύτερα νιώθω, γιατί έτσι βοηθάω τόσους ανθρώπους στην «Υγεία» που διακινδυνεύουν τη ζωή τους καθημερινά, απειλούνται αλλά δίνουν έναν τιτάνιο αγώνα να μην τους καταβάλλει ο φόβος τείνοντας χέρι βοηθείας στους ασθενείς. Αυτοί οι ίδιο άνθρωποι θα βοηθήσουν και τους δικούς μου στην περίπτωση που χρειαστούν περίθαλψη. Αυτοί οι νοσηλευτές και γιατροί θα συντρέξουν κι εμένα, εμάς αν νοσήσουμε. Τους «χειροκροτώ» έτσι όχι ψεύτικα, όχι υποκριτικά αλλά έμπρακτα, ειλικρινά και παλικαρίσια προτιμώντας τις πράξεις από τα κούφια λόγια και τις ψεύτικες εντυπώσεις.
Ναι, θα το «απολαύσω». Σας φαίνεται «παρανοϊκό», «εξεζητημένο», «τρελό»; Εμένα μου ακούγεται λογικό. Είναι η απόφασή μου. Είναι η ακούσια επιλογή μου, που οφείλω να στηρίξω ελπίζοντας πως σε έναν χρόνο ίσως από τώρα, όλα αυτά θα είναι στην αχλή του τότε, θα είναι «παρελθόν», δεν θα πονάει, δεν θα πληγώνει, δεν θα ανοίγει κρουνούς ανησυχίας. Όλα αυτά σκέπτομαι και περπατάω, πότε πότε ψωνίζω κιόλας, δεν βλέπουν γύρω μου το χαμόγελό μου, δεν βλέπουν την αισιοδοξία που μου γεννά η προοπτική του μέλλοντος. Μόνο με το βλέμμα μπορώ να εκπέμψω μηνύματα. Ισιώνω τη μάσκα και χαμογελώ ακόμα κι αν δεν φαίνεται. Δεν μπορεί θα καθρεφτιστεί στα μάτια μου. Έτσι θα δώσω δύναμη κι ελπίζω να πάρω από τους άλλους, τη χρειάζομαι κι εγώ. Χρειαζόμαστε όλοι αυτό το αλισβερίσι. «Θα χαμογελάω κι ας μην φαίνεται»…. «Θα αισιοδοξώ κι ας φοβάμαι»… «Θα φοράω μάσκα και… θα μου πάει»… μουρμουρίζω σχεδόν μέσα απ’ τα δόντια μου. Αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, τουλάχιστον θα το απολαύσω». Κι έτσι συνεχίζω να υποκύπτω στις επιταγές της στιγμής αλαφραπατώντας λίγο ακόμα μέχρι να γυρίσω σπίτι όπου με περιμένουν πολλές δουλειές και υποχρεώσεις γεμίζοντας τον χρόνο μου δημιουργικά.