«Όσο ανεβαίνεις πλαταίνει η θάλασσα, κοίτα ο τόπος που σε πλήγωσε πόσο έγινε τώρα μικρός. Τα χέρια σου, δεν τα ‘χει πια το σκοτάδι, έγιναν πάλι δικά σου μπορούν να ‘γγίξουν και να γνωρίσεις πάλι τον ουρανό. Ο τόπος που σε πλήγωσε σε κάθε στροφή βυθίζει, στο δέρμα σου δε νοιώθεις πια το πουκάμισο του κενταύρου μήτε τα μάτια που γυρεύουν την πληρωμή» (Γ. Σεφέρης, Λυκόπετρα)
Είναι κάποιοι άνθρωποι, που αφήνουν στη μνήμη ανεξίτηλη την εικόνα τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Νικήτας Πρίντζος. Τον γνώρισα, νέος εγώ, στο πολιτικό γραφείο του αδερφού του Κώστα, εκείνη την ταραχώδη περίοδο της δεκαετίας του ΄80.
Αγωνιστής, σκληρός με τον εαυτό του, ρεαλιστής, έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους. Λένε, ότι ο Κώστας Πρίντζος είχε την πολιτική οξυδέρκεια και ο Νικήτας είχε τον τρόπο υλοποίησης των σχεδίων του αδερφού του.
Η Ένωση Βόλου μεγαλούργησε στη διάρκεια της θητείας του στην προεδρία της. Τον κατηγόρησαν, τον κατήγγειλαν, τον έψεξαν, αλλά αυτός έμεινε όρθιος και έφτασε τη συνεταιριστική οργάνωση από την μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη.
Πάντα κοντά στον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον παραγωγό, πονούσε τον πρωτογενή τομέα, ενδιαφερόταν γι’ αυτόν, νοιαζόταν για την ύπαιθρο.
Πολλές φορές μου έλεγε ότι απογοητεύεται, όταν περνάει από τα χωριά του κάμπου και δεν βλέπει νέους.
Ο Νικήτας «έφυγε», πήγε να βρει τον Κώστα. Μένει, όμως, στη μνήμη μας, ως ο άνθρωπος, επί των ημερών του οποίου, η ΕΒΟΛ μεγαλούργησε.
Ελπίζω ο αντικαταστάτης του να πάει την οργάνωση λίγο ψηλότερα…