Οι θεατρικές μάσκες που κατασκεύασαν παιδιά και έφηβοι στα Κέντρα Φιλοξενίας Προσφύγων σε Ελληνικό και Σχιστό Περάματος, αποτέλεσαν τον καμβά για τον φωτογράφο Νίκο Κολοβό, ο οποίος με τον φακό του μετέτρεψε σε εικόνες τα συναισθήματα των προσφυγόπουλων. Η έκθεση «Τα παιδιά που πέρασαν θάλασσα και το παιχνίδι με τις μάσκες», εγκαινιάστηκε χθες στο κτίριο Τσικρίκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και όσο διάστημα διαρκέσει, θα δώσει την ευκαιρία στους Βολιώτες να δούνε το αποτέλεσμα της δουλειάς που έγινε στο εργαστήριο δημιουργίας που πραγματοποίησε το «Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού» το περασμένο καλοκαίρι στις δύο δομές φιλοξενίας προσφύγων.
Η νηπιαγωγός Μάγδα Βίτσου, συντονίστρια εκπαίδευσης προσφύγων Μαγνησίας, βρέθηκε στα χθεσινά εγκαίνια της έκθεσης και είπε: «Πρέπει να δούμε πίσω από τις μάσκες και να ανακαλύψουμε ποια είναι τα πρόσωπα αυτών των παιδιών, αλλά και το φόντο που υπάρχει πίσω από τις φωτογραφίες. Τι κουβαλάνε αυτές οι μάσκες και τα πρόσωπα των παιδιών. Την ιστορία κάθε παιδιού ξεχωριστά. Τα συναισθήματα, να καταλάβουμε ότι έχουν μία προσωπική ιστορία. Μία ταυτότητα. Δεν είναι μόνο ο πρόσφυγας. Μόνο ο άλλος, ο ξένος, ο μετανάστης, αλλά έχει μία ιστορία που τον ακολουθεί. Μία προσωπική ιστορία, μία οικογένεια, μία ταυτότητα. Αν τον δούμε ως έναν άνθρωπο δίπλα μας σ’ αυτήν την ιστορία, θα τον αγκαλιάσουμε διαφορετικά. Θα σταματήσουμε να φοβόμαστε και θα αρχίσουμε να επικοινωνούμε μαζί του», σημείωσε η κ. Βίτσου, ενώ στη συνέχεια αναφέρθηκε στις εμπειρίες της από τη φιλοξενία παιδιών προσφύγων στην πόλη του Βόλου:
«Στη Μαγνησία αυτή τη στιγμή έχουμε περίπου 20 παιδιά στο Δημοτικό και άλλα 6-7 παιδιά στο Γυμνάσιο. Όσον αφορά στην εθνικότητά τους, πρόκειται για Κούρδους, οι οποίοι ζούσαν στη Συρία και σχεδόν όλοι έχουν μητρική γλώσσα τα κουρμάντζι. Υπάρχει μία τάξη υποδοχής στο 9ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Ιωνίας και άλλη μία στο 10ο Γυμνάσιο Βόλου. Πέρασαν μήνες από τότε που εντάχθηκαν σε σχολικές μονάδες του νομού τα προσφυγόπουλα κι έχουν ανταποκριθεί. Έχουμε κάνει βήματα προόδου. ενώ έδειξαν μεγάλη βελτίωση προς την ελληνική γλώσσα. Το σημαντικό για εμάς ότι μπήκαν σε μία κανονικότητα, μία ρουτίνα που την αποζητούσαν τόσο καιρό. Βγήκαν από τη δομή όπου φιλοξενούνται και μπήκαν σε μία σχολική τάξη. Το σχολικό πρόγραμμα τους ενθουσιάζει, δεν έχουμε καθόλου διαρροή. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα παιδιά το διάστημα των 15 ημερών που έκαναν διακοπές λόγω του Πάσχα μου έγραφαν συνεχώς μηνύματα πόσο πολύ τους λείπει το σχολείο».
Η συντονίστρια εκπαίδευσης στον Νομό Μαγνησίας, δεν έκρυψε την ικανοποίησή της για τις επιδόσεις των προσφύγων-μαθητών, λέγοντας: «Η ελληνική γλώσσα δεν αποτελεί εμπόδιο. Εμείς στο σχολείο για παράδειγμα μελετούμε πολλά βιβλία στα παιδιά, αλλά δίχως λέξεις. Διαβάζουμε βιβλία με αυτοσχεδιασμό, γινόμαστε εκείνη την ώρα εμψυχωτές. Τα δείχνουμε συναισθήματα με τεχνικές θεατρικού παιχνιδιού, με κινήσεις. Υπάρχει εξέλιξη. Είναι πολύ σημαντικό να βρίσκουμε έναν κώδικα επικοινωνίας. Οι μάσκες, η φωτογραφία, είναι κώδικας επικοινωνίας. Η δραματική τέχνη επίσης και γενικότερα η εκπαίδευση αποτελεί ένα σκαλοπάτι προς αυτή την κατεύθυνση».
Κλείνοντας η κ. Βίτσου αναφέρθηκε στις σχέσεις των προσφυγόπουλων με τους Έλληνες μαθητές, αλλά και την προσπάθεια ένταξής τους στην τοπική κοινωνία: «Το πλαίσιο επαφής με κάποια παιδιά που συναντιούνται από το πρωινό τμήμα, θα το χαρακτήριζα θετικό. Παίζουν μαζί στο διάλειμμα, έχει γίνει και μία κίνηση συνεκπαίδευσης από το 5ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Τα μεγάλα παιδιά της ΣΤ’ τάξης κάνουν μαζί μαθηματικά μέσω Τέχνης. Μία φορά την εβδομάδα. Και είναι καταπληκτικό πως μπορούν να βρούνε κώδικα επικοινωνίας τα παιδιά. Από εκεί και πέρα, μέχρι το τέλος της χρονιάς θα συνεχίσουμε τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Πηγαίνουμε σε μουσεία. Για παράδειγμα, επισκεφτήκαμε το Μουσείο της Πόλης, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα. Τα παιδιά ενδιαφέρονται για τα καινούρια πράγματα που βλέπουν, την ιστορία του Βόλου, βρίσκουν κοινά στοιχεία του πολιτισμού τους με τον δικό μας. Ανταποκρίνονται όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας τους. Θυμάμαι στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας έψαχναν με χαρά να βρούνε τα οστά των δεινοσαύρων στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, ενώ έκαναν αντιστοιχίες στην αραβική και κουρδική γλώσσα. Το ίδιο και στα άλλα μουσεία. Οι αντιδράσεις τους ίδιες. Θέλουν καινούρια γνώση και ερεθίσματα».