Η Βολιώτισσα συγγραφέας και καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λένα Διβάνη, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Νίκου Μπελογιάννη πριν από λίγες ημέρες, με ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα είπε το δικό της «αντίο» στον γιο του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο».
Η Λένα Διβάνη στον λογαριασμό που διατηρεί στο Facebook έκανε μνεία για τον Νίκο Μπελογιάννη, τον οποίον γνώρισε κατά τη διάρκεια της έρευνας που διεξήγαγε, σαν ξεκίνησε να γράφει το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας» και καταπιάστηκε με τους γονείς του εκλιπόντος (το κεφάλαιο για την Έλλη Παππά και τον Νίκο Μπελογιάννη, που εκτελέστηκε το 1952 από την κυβέρνηση του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα με την κατηγορία της κατασκοπίας, φέρει τον τίτλο «Έρωτας και επανάσταση»).
Ο καρπός του έρωτα της Σμυρνιάς δημοσιογράφου και συγγραφέα, Έλλης Παππά και του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και στελέχους του ΚΚΕ, Νίκου Μπελογιάννη, που εκτελέστηκε δια τυφεκισμού στο στρατόπεδο του Γουδή τα χαράματα της 30ής Μαρτίου 1952 μαζί με άλλους τρεις κομμουνιστές συντρόφους του, τους Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και Δημήτρη Μπάτση, το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Αθήνας. Ωστόσο, δεν κατάφερε να ανακάμψει και έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών.
Με την ανάρτησή της για τον Νίκο Μπελογιάννη, ο οποίος γεννήθηκε μες στη φυλακή (αργότερα τον μεγάλωσε η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου, μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας του), η Λένα Διβάνη μοιράστηκε διαδικτυακά τα συναισθήματα και τη συγκίνησή της για το «φευγιό» του γιου του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο».
«Τον γνώρισα, όταν έγραφα τα Ζευγάρια (σ.σ. εννοεί το τελευταίο βιβλίο που κυκλοφόρησε τέλη του περασμένου έτους με τίτλο «Ζευγάρια που έγραψαν την ιστορία της Ελλάδας») και με βοήθησε με όλη του την παιδική καρδιά να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς του. Οι συναντήσεις μας με άφηναν πάντα με ανοιχτό το στόμα», ανέφερε στις πρώτες αράδες της ανάρτησής της η Βολιώτισσα λογοτέχνης, η οποία στη συνέχεια έγραψε τα εξής για τον Νίκο Μπελογιάννη: «Ήταν ένας από τους πιο γλυκούς, τους πιο αστείους και τρυφερούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
Και από τους πιο άτυχους: Γεννήθηκε στη φυλακή από μια μάνα που ήταν πρόθυμη να εκτελεστεί μαζί με τον πατέρα του αφήνοντάς τον μόνο στη γη. Μεγάλωσε στη φυλακή – οι τέσσερις τοίχοι ήταν ο κόσμος – όταν βγήκε και πρωτοείδε το φεγγάρι τρόμαξε! Τον είπαν Νίκο Μπελογιάννη, τον καταράστηκαν δηλαδή. Παιδί στη μετεμφυλιακή Ελλάδα έπρεπε να κρύβει το όνομά του, να λέει ψέματα για να μην τρομάξουν οι γονείς των φίλων του και τον διώξουν. Άσε που όφειλε να σκληραγωγηθεί, να γίνει ο κομμουνιστής των κομμουνιστών, άξιος του πατέρα του. Όφειλε να μάθει ρώσικα, να κάνει κρύα μπάνια για να είναι έτοιμος, για να αντέξει εις περίπτωσιν συλλήψεως και να απαντάει συνεχώς στο βασανιστικό ερώτημα «Θα γίνεις σαν τον πατέρα σου;». «Όχι», βροντοφώναξε ο φοιτητής Νίκος, κανένας δεν μπορεί να γίνει σαν τον πατέρα μου, είμαι ένας άλλος άνθρωπος και είναι μια άλλη εποχή. Ούτε πολιτικός θα γίνω σαν τον εκτελεσμένο σούπερ ήρωα πατέρα μου, ούτε δημοσιογράφος και συγγραφέας σαν την ηρωική μάνα μου. Αφήστε με ήσυχο. Θέλω να ζήσω. Ποτέ δεν τον άφησαν. Αντίο, καλέ μου Νίκο. Κανείς δεν πάτησε πιο ελαφρά τη γη από σένα».