Τουλάχιστον 20 είναι τα τελευταία τρία χρόνια, τα παιδιά που χρειάστηκε να διαμείνουν για λίγες ημέρες ή και εβδομάδες στην Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Βόλου, μέχρι να βρουν μια πιο μόνιμη στέγη σε κάποιο ίδρυμα ή άλλο φορέα. Η οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, που δυναμιτίζουν την οικογενειακή γαλήνη, έχουν αυξήσει τα περιστατικά γονέων, που αδυνατούν να παρέχουν την απαιτούμενη φροντίδα στο παιδί τους.
Έτσι αποφασίζουν, είτε οι ίδιοι, είτε ο πιο στενός φιλικός, συγγενικός περίγυρος με τη συνδρομή των αρμόδιων υπηρεσιών, ώστε το παιδί να κατευθυνθεί σε κάποιο ίδρυμα. Μέχρι, όμως να βρεθεί η θέση, μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα λόγω αφενός της έλλειψης θέσεων σε ορισμένες περιπτώσεις, αφετέρου της χρονοβόρας γραφειοκρατίας. Το αποτέλεσμα είναι να μετατρέπεται σε προσωρινή στέγη η Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου.
«Όταν μας φέρνουν ένα παιδί, που έχει εγκαταλειφθεί από τους γονείς του, κάνουμε όλες τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, για να δούμε, αν έχει κάποιο πρόβλημα, εξετάσεις που δεν διαρκούν πάνω από 24 ώρες. Και μετά ξεκινάει ο αγώνας για τη φροντίδα του παιδιού», τονίζει η διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Βόλου κ. Αναστασία Αναστασίου-Κατσιαρδάνη και προσθέτει, πως «αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να παραμείνουν μέρες στην Κλινική, γιατί είναι καλά στην υγεία τους και οι γιατροί με τους νοσηλευτές πρέπει να ασχοληθούν με τα άρρωστα παιδιά. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Ωστόσο ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, γιατροί, νοσηλευτές, εθελοντές και άλλοι εργαζόμενοι προσπαθούν να του παρέχουν την απαιτούμενη ψυχική και ευρύτερη φροντίδα».
Ποικίλλουν οι περιπτώσεις
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας, τα τελευταία τρία χρόνια έχουν περιθάλψει βρέφη ημερών, μικρά παιδιά ακόμη και άτομο εφηβικής ηλικίας. Πιο συγκεκριμένα το 2016 αφέθηκαν στην Παιδιατρική οκτώ παιδιά, το 2017 επτά παιδιά και το 2018 πέντε παιδιά.
«Στις περισσότερες περιπτώσεις οι γονείς έχουν στερηθεί την επιμέλεια του παιδιού τους, λόγω του μη σωστού οικογενειακού περιβάλλοντος. Υπάρχουν περιπτώσεις έφηβων ή μητέρων, που είχαν ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και δεν θέλουν να έχουν το παιδί τους. Γι’ αυτό και το αφήνουν στο Νοσοκομείο από τη βρεφική του ηλικία, μόλις γεννηθεί. Τα βρέφη μπορεί να μείνουν σε εμάς, ακόμη και μήνες, μέχρι να βρεθεί μια λύση για τη μόνιμη φροντίδα τους. Και αν είναι νεογνό, έχουμε το αντίστοιχο τμήμα, όπου διαμένει. Αν είναι παιδί τριών, τεσσάρων, πέντε ετών, παραμένει σε ένα θάλαμο στην Παιδιατρική και πρέπει να είμαστε σε συνεχή εγρήγορση, για να το προσέχουμε. Γιατί κάποια από αυτά τα παιδιά έχουν ψυχικά προβλήματα και μπορεί να βγάλουν και επιθετικότητα», ανέφερε η διευθύντρια.
Ποιοι όμως φέρνουν το παιδί στο Νοσοκομείο; «Μπορεί να είναι οι ίδιοι οι γονείς, κάποιος κοινωνικός λειτουργός με ένα συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο, που παρενέβησαν, βλέποντας την κατάσταση στο σπίτι, η αστυνομία, κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας», ανέφερε η κ. Κατσιαρδάνη και συμπλήρωσε πως «εμείς δεν αρνούμαστε κανένα περιστατικό. Τα δεχόμαστε όλα, κάνουμε τις ιατρικές εξετάσεις και άλλες εξετάσεις και του παρέχουμε φροντίδα. Από τα 20 παιδιά που περιθάλψαμε τα τελευταία τρία χρόνια, στα δύο με τρία ήρθαν και οι γονείς και μας είπαν, ότι δεν μπορούν να τα περιθάλψουν λόγω ευρύτερης οικονομικής ή άλλης αδυναμίας».
Επίπονη προσπάθεια
Όταν ένα παιδί φτάσει στο Νοσοκομείο, τότε ενεργοποιείται ένας ολόκληρος μηχανισμός, ανάμεσα στη διοίκηση, την κοινωνική υπηρεσία και την Παιδιατρική Κλινική και σε συνεργασία με την Εισαγγελία, ώστε να βρεθεί λύση για τη στέγασή του σε κάποιο ίδρυμα ή φορέα. Η Κιβωτός του Κόσμου, το Χαμόγελο του Παιδιού, το Ορφανοτροφείο είναι μερικές από τις στέγες φροντίδας για τα παιδιά, ενώ για τα βρέφη και τα νεογνά βρίσκονται λύσεις στο ίδρυμα «Μητέρα» και «Άγιος Στυλιανός».
«Συχνά-πυκνά το Νοσοκομείο Βόλου καλείται να λύσει και πολλά κοινωνικά ζητήματα, πέρα από το θεραπευτικό του το έργο, που είναι γνωστό. Φιλοξενούμε αρκετούς αστέγους, ανθρώπους που έχουν αφεθεί. Εκεί όμως που τα αντανακλαστικά μας είναι πιο δυνατά, είναι στις περιπτώσεις των παιδιών που φιλοξενήθηκαν στην Παιδιατρική, είτε κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας, είτε επειδή ήρθαν οι ίδιοι οι γονείς και τα άφησαν, αδυνατώντας να τα φροντίσουν. Και αυτά τα ζητήματα είναι πολύ τακτικά. Δεδομένου μάλιστα ότι διαδικασίες για την ένταξη και φιλοξενία των παιδιών αυτών σε ιδρύματα, είναι εξαιρετικά χρονοβόρες και δύσκολες, η ευαισθησία μας είναι μεγαλύτερη. Άλλωστε δεν είναι λίγο το άγχος να έχεις στην Παιδιατρική για μέρες ή για εβδομάδες ένα βρέφος ή ένα παιδί που συνήθως έχει εγκαταλειφθεί από την οικογένειά του και μπορεί να έχει ψυχολογικά προβλήματα. Και αυτά τα παιδιά πρέπει να αποκατασταθούν, γιατί το Νοσοκομείο δεν είναι ο φυσικός τους χώρος».
Και κατέληξε πως «μετά από επίπονη κινητοποίηση όλου του μηχανισμού, τα περιστατικά αυτά αντιμετωπίζονται και βρίσκουν στέγη σε ιδρύματα και φορείς. Δυστυχώς στην Ελλάδα λείπουν αυτές οι κοινωνικές δομές και οι θέσεις στα ιδρύματα είναι περιορισμένες».