Αν αρχίσω να σου γράφω για τον τόπο μου, πρέπει να σου τα πω όλα γρήγορα, σε μια ανάσα, γιατί η ομορφιά του κλέβει τον αέρα μέσα απ” τα πνευμόνια μου. Τα σημεία στίξης στις προτάσεις μου είναι εκεί απλά για να διαχωρίζουν τ” άπειρα θαύματα που τον αποτελούν. «Θαυμαστικά» όμως μην ψάξεις, δεν θα βρεις πουθενά, τα λυπάμαι έτσι αδύναμα που” ναι, μοιάζουν μ” ανίκανες, ισχνές καλαμιές κάποιου άχαρου κάμπου που επιχειρούν να περιγράψουν το μεγαλείο ενός Πλάτανου στο μυθικό Βουνό.
Αν το Πήλιο είναι η συγνώμη του Θεού στον άνθρωπο για τον Παράδεισο που του πήρε, τότε το χωριό μου είναι το σημείο απ” όπου τον εμπνεύστηκε. Αν το Μαγικό βουνό είναι ένα Στέμμα στο δημιουργικό Του απόγειο τότε είναι το λαμπερό καταπράσινο Σμαράγδι στο κέντρο του.
Ο τόπος μου είναι όχι απλά μια μικρογραφία της πανέμορφης χώρας μου αλλά η, μοριακού επιπέδου, απόλυτη συμπύκνωση όλης της ομορφιάς της, εστιασμένη στον πυρήνα ενός σημείου της.
Είναι εκεί όπου ο Αίολος γεμίζει τους Ασκούς του με Ετήσιους και Καταβατικούς. Εκεί που οι δυνατές βροχές ξεπλένουν τις πλούσιες φυλλωσιές στο Καστανόδασος, τα ρέματα και οι καταρράκτες του κατεβάζουν ασταμάτητα την αρχαία σκόνη τους στον Αιγαίο.
Εκεί όπου τα Πλατάνια έχουν τις ρίζες τους μέσα στις ρωγμές του χρόνου. Τα πελώρια κλαδιά τους καταγράφουν κι αφομοιώνουν το γέλιο και τον θρήνο, τις χαρές και τις λύπες των κατοίκων του. Το θρόισμα των δροσερών φύλλων τους υπενθυμίζουν με επιμονή κι αγάπη την παροδικότητα μας, σιγοψυθιρίζουν έναν μονότονο σκοπό, ένα επαναλαμβανόμενο μάντρα…»Ζήσε το αιώνιο στην θνητή Στιγμή σου».
Στον τόπο μου δεν υπάρχει κάτι που να” ναι είναι απλά «χρηστικό» και «πρακτικό». Όλα έχουν μια ιστορία, έναν χαρακτήρα, μια ψυχή. Τα τοξωτά γιοφύρια, τα λιθόχτιστα καλντερίμια, τα επιβλητικά σχολεία, οι πλακόστρωτες πλατείες, οι πετρόχτιστες εκκλησίες, οι πηγές και οι περίτεχνες κρήνες, τα «καγκιόλια», τα αρχοντικά. Όλα.
Τα μονοπάτια του οδηγούν σε παραμυθένια ξέφωτα κι ολάνθιστους κήπους, σε απύθμενα Φαράγγια και μυρωδάτα περιβόλια με λεμονιές και κερασιές, σε ερημικά ξωκλήσια ξεχασμένα από τον χρόνο και τον άνθρωπο, βενετσιάνικα κάστρα κρυμμένα στην πυκνή βλάστηση, σε πάνε σε μέρη όπου η θέα σε κάνει να σταματάς και να αναφωνείς, ξανά και ξανά, την ερώτηση της στήλης. -«Που Ζούμε Ρέ Φίλε;» -«Στον Παράδεισο».. έρχεται, ως συνήθως, η απάντηση από τον εξίσου αποσβολωμένο σύνοδοιπόρο…
Οι παραλίες του χωριού μου είναι γαλαζοπράσινες κολυμβήθρες εξαγνισμού και κάθαρσης από κάθε τι το περιττό κι εξεζητημένο που επιχειρούν να σου πλασάρουν ως «Fashionable», «ΙΝ» και «MUST». Εδώ η κλασσική, απέριττη ομορφιά γελά με την αφέλεια και το θράσος κι απαντά με περιεκτική λιτότητα: Μυλοπόταμος. Φακίστρα. Νταμούχαρη…
Οι εποχές του είναι τέσσερις, ξεκάθαρες κι αδιαπραγμάτευτες, επαναλαμβανόμενες επιβεβαιώσεις του μεγαλείου της Φύσης. Γαλάζιο και Πράσινο τα χρώματα του αλλά και Άσπρο του Χιονιού, Κόκκινο-Κίτρινο και Πορφυρό του Φθινοπώρου…
Τέσσερις και οι συνοικίες, η κάθε μία να υμνεί με τον ήρεμο τρόπο της το μεγαλείο του Ανθρώπου. Ταξιάρχης, Παρασκευή, Στέφανος και Κυριακή, χέρι με χέρι, πιασμένοι αγκαζέ, περπάτανε στους Χρόνους αποπνέοντας μια παλιά, ρομαντική μελαγχολία. Πάσχα, λουλούδια, λαμπάδες, επιτάφιοι και κατάνυξη. Αυτός ο τόπος φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην ψυχική Ανάσταση όλους αυτούς που αισθάνθηκαν τι πράγματι σημαίνει «Τσαγκαράδα».
Το Φεγγάρι απορεί, έντεκα φορές τον χρόνο, με το θαύμα π” αντικρίζει εδώ. Κάθε Αύγουστο πλησιάζει λίγο περισσότερο, γεμάτο περιέργεια να δει εάν είναι αλήθεια ή όνειρο, τόσο που μπορείς σχεδόν να τ” αγγίξεις. Οι ορίζοντες του είναι γεμάτοι Άθω, Πέλαγος κι Ανατολή, ένας καινούριος Ήλιος σου λέει «Καλημέρα», κάθε μέρα…
Είναι εύκολο να βρεις την Τσαγκαράδα…αρκεί να ακολουθήσεις ένα Χελιδόνι του Ελύτη. Βρίσκεται εκεί, κατάμεσης των στίχων «Θέ μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά, Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα»
Βρίσκεται όμως κι έξω απ” αυτούς, μετέωρη θαρρείς, αναποφάσιστη τι απ” τα δυο να πρωτοδιαλέξει. Έτσι, επειδή θέλει και μπορεί, απαντά: «Γιατί όχι; Θα είμαι και τα δυο συνάμα» Το χωριό μου, καθώς βλέπεις, είναι το Βουνό και η Θάλασσα μαζί…»
