Του Γιώργου Ινεπολόγλου
“Και επειδή σίμωνε η μέρα που το γένος είχε συνήθειο να γιορτάζει τον άλλο σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την έξοδο. Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.”
Γι αυτούς τους αλήτες και όχι μόνο, η παγκόσμια κοινότητα δίνει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας στον μεγάλο Έλληνα δημιουργό Οδυσσέα Ελύτη. Για τους ίδιους αλήτες η παγκόσμια κοινότητα πρέπει να δώσει το βραβείο Νόμπελ αυταρχισμού σε κάποιους επώνυμους στην ίδια πατρίδα.
Η αφοβιά δημιουργεί ήρωες που ψάχνουν την άνοιξη και όχι τον σκοταδισμό. Και επειδή οι ασήμαντες σκέψεις πρέπει να δίνουν την θέση τους στον δημιουργό . . .
“Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη για να περάσει η άνοιξη παρά μονάχα αυτός και τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρα από την άκρη της απελπισίας, τη γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες και οι άνδρες και οι γυναίκες και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγη ώρα. και θερίσανε πλήθος τα θηρία και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.”
Και το αριστούργημα «άξιον εστί» προσκαλεί τον ήλιο για την απονομή της δικαιοσύνης
“Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική, μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου!”
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι ότι σήμερα είναι πιο επίκαιρο, παρά ποτέ άλλοτε, το συγκεκριμένο άσμα και πέρα από τον ολισθηρό δρόμο της εξουσίας υπάρχει και η Ελληνική λεβεντιά που αντιστέκεται στην αυθαιρεσία και τον φασισμό.