Άρθρα

“Ας φέρουμε το αύριο στο σήμερα- Μπορούμε!”

Του Νικόλαου Λαρίση

Υποψηφίου  Κοινοτικού Συμβούλου με τη Λαϊκή Συσπείρωση για την Κοινότητα Βόλου

Ιωλκός, Δημητριάδα, Γώλος, Βόλος. Ένα τόπος, τέσσερα ονόματα, μια αέναη ιστορία. Τί ορίζει όμως μια πόλη και πώς καθορίζεται το μέλλον της;

Είναι άραγε οι 19.082 εγγεγραμμένοι της άνεργοι ή οι 9.000 προς πλήρωση τουριστικές κλίνες της ευρύτερης περιοχής; Είναι το 1.000.000 τόνοι σκουπιδιών προς καύση σε παρακείμενη βιομηχανία ή οι 7.000 οικογένειες ενταγμένες στο κοινωνικό τιμολόγιο; Είναι τα εκατοντάδες λουκέτα στις τοπικές επιχειρήσεις ή οι δεκάδες χιλιάδες συσκευασίες εμφιαλωμένου νερού που καταναλώνονται καθημερινά; Είναι οι ελλιπείς υποδομές ή το υποτυπώδες πράσινο;

Αναμφίβολα οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε τα παραπάνω. Πόσοι όμως από εμάς αναλογιστήκαμε το πως ορίζονται οι προτεραιότητές της πόλης και τον αντίκτυπό τους στις ζωές μας. Το πως δηλαδή και προς όφελος τίνος βαδίζει η πόλη. Πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι να μάθουμε από τα λάθη μας, να αντλήσουμε τα σωστά πολιτικά συμπεράσματα από την πρόσφατη ιστορία και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας;

Γιατί ποιος δημιουργεί όλα αυτά γύρω μας αν όχι εμείς; Επιπλέον, οι θυσίες που μας επιβάλουν είναι τεράστιες και το αντίκρισμα μηδαμινό. Μόνο το 2018 οι κρατικοί φόροι ήταν περί τα 48δις, ενώ τα έσοδα του Δήμου από ιδίους πόρους περί τα 60 εκατομμύρια.

Έχουμε αναλογιστεί πώς θα μπορούσαμε να αξιοποιούσαμε διαφορετικά όλον αυτόν τον πλούτο που παράγουμε, διαμορφώνοντας ένα διαφορετικό όραμα για το μέλλον; Ας σκεφτούμε τι θα γινόταν στο Βόλο και κάθε Βόλο αν ξεφεύγαμε από τις λογικές της αρπαχτής του κέρδους. Αν θα μπορούσε τότε κανείς να στέλνει τα παιδιά του σε ασφαλή και επαρκή σε αριθμό Νηπιαγωγεία και Δημοτικά σχολεία, να μετακινείται μόνο με το ποδήλατο και τα πόδια στο κέντρο ή δωρεάν με τραμ από το λιμάνι έως τα Λεχώνια, να παρκάρει δωρεάν σε περιφερειακά πάρκινγκ, να έχει δωρεάν συγκοινωνία προς το κέντρο, να περπατά τα απογεύματα κάτω από τον περιφερειακό σε ειδικό πεζόδρομο ή παρόχθια στον Κραυσίδωνα και μέχρι την Ανακασιά, να επισκέπτεται έναν ενιαίο αρχαιολογικό πάρκο από τα Παλιά ως την ακρόπολη των Παγασών. Να μαθαίνει από το παρελθόν, να αναπνέει στο παρόν και να ζητά κάτι πέρα από τη βιτρίνα για το μέλλον.

Γιατί όμως όλα αυτά να μας φαίνονται αυτή τη στιγμή ως ρομαντικά ή ανεφάρμοστα; Είναι ζήτημα πολιτικής ανικανότητας ή απουσίας οράματος; Είναι ζήτημα δικής μας παραίτησης ή/και αδιαφορίας ή κάτι βαθύτερο; Γιατί η προσέλκυση επενδύσεων, η περιβόητη αυτή ανάπτυξη, με άξονα τον τουρισμό, την αξιοποίηση της δημοτικής ακίνητης περιουσίας ή την ιδιωτικοποίηση δημοτικών υπηρεσιών μέσω παραχώρησης των αντίστοιχων ανταποδοτικών τελών να προβάλλεται ως μονόδρομος; Γιατί να θεωρούνται δεδομένες οι αδυναμίες του κράτους (βλ. ασθμαίνοντες ΚΑΠ) ή οι σχεδιασμοί της ΕΕ (βλ. χρήση “εναλλακτικών” καυσίμων, “κυκλικές” οικονομίες που απαιτούν την κατασκευή εργοστασίων επεξεργασίας αποβλήτων, κτλ);

Μήπως τελικά είναι το ίδιο το σύστημα που φταίει; Αυτή τη στιγμή υπάρχει αστείρευτη δυναμική στον τομέα της τεχνολογίας. Αλλαγές, οι οποίες εισάγονται με καθυστέρηση δεκαετιών εδώ, αφενός γιατί μετά την εξαγωγή οπωροκηπευτικών περάσαμε στην εξαγωγή επιστημονικώς καταρτισμένου προσωπικού, αφετέρου διότι οι προτεραιότητες είναι αλλού. Η αξιοποίηση της τεχνολογίας και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών είναι έννοιες ασύνδετες για τους συνδαιτυμόνες του επιχειρηματικού κόσμου. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελούν τα έργα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής και αντισεισμικής προστασίας τα οποία καταλήγουν ως “μη επιλέξιμα” με τραγικά αποτελέσματα (βλ. Μάτι, Μάντρα, κτλ).

Αν και υπάρχουν τεχνικώς εφικτές λύσεις που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την καθημερινότητά μας, αυτή τη στιγμή αραχνιάζουν σε κάποιο συρτάρι είτε αναμένοντας να βρεθεί χρηματοδότηση που να εξασφαλίζει την κερδοφορία των εμπλεκόμενων (αναδόχων και παραληπτών) εταιριών, είτε γιατί είναι ασύμβατες με τον ιδιωτικό τους χαρακτήρα. Για παράδειγμα, η εγκατάσταση συστήματος εντοπισμού στάθμευσης θεωρείται ουτοπία μέχρι να βρεθούν τα κατάλληλα κονδύλια μέσω ΕΣΠΑ, ΚΑΠ ή ΣΔΙΤ.  Από την άλλη πάλι, η δωρεάν στάθμευση στο λιμάνι ή η δωρεάν μετακίνηση με τα αστικά λεωφορεία φαντάζει ως διαστημική αποστολή στον Άρη. Το ίδιο και από το δυναμικό (με βάση την παρακείμενη κινητικότητα) ηλεκτροφωτισμό ως και τη χρήση κινητών εφαρμογών για την καταχώρηση, ενημέρωση και επιτήρηση της προόδου αναφερθέντων τεχνικών προβλημάτων μέσα στον πολεοδομικό ιστό.

Αναμφίβολα κάποιοι θα εντάξουν τα ανωτέρω ως τίτλους στο προγραμματικό τους πλαίσιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις θα επιτευχθεί ίσως και μια αποσπασματική και μικρής κλίμακας υλοποίηση. Πάντοτε όμως σύμφωνα με το “απόλυτο” κριτήριο της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, των λογικών “κόστους-οφέλους”, ενώ έννοιες όπως η προστασία του περιβάλλοντος, της υγείας, η ορθολογική ανάπτυξη των πόλεων μένουν απλά στα λόγια. Μήπως λοιπόν με μια επαναχάραξη προτεραιοτήτων σε όλους τους τομείς βγούμε από το τέλμα;

Η ιστορία έδειξε ότι μέσα από το συλλογικό αγώνα, με όραμα καθολικά απελευθερωτικό, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες και όχι την αρπαχτή, έχει υπάρξει και μπορεί να υπάρξει ελπίδα. Γιατί την ελπίδα δεν μας την χαρίζουν, την ελπίδα τη δημιουργούμε οι ίδιοι με αγώνα, με το να απελευθερώσουμε ό,τι πιο δημιουργικό και παραγωγικό κρύβεται μέσα μας.

Υπάρχει και σχέδιο και πολύτιμη πείρα. Βρίσκεται στο πρόγραμμα του ΚΚΕ αλλά απαιτείται η αφύπνιση και η συμμετοχή όλων μας. Ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι ψήφος ανάθεσης. Είναι ψήφος σε εμάς και όχι σε ιδιοτελείς αυτόκλητους σωτήρες. Πόλη είμαστε εμείς, οι πολλοί, και το μέλλον της πόλης μας πρέπει να το καθορίζουμε εμείς. Μην μένεις απαθής, πιάσε το νήμα από εκεί που το άφησες το 2012 και το 2015. Οργανώσου, πάλεψε, συμπορεύσου με το ΚΚΕ γιατί μόνο αυτό ζητά από σένα να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Και τότε όλα θα είναι εφικτά!

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το