Η Πολωνία ταιριάζει στον Γιάννη Καλανδαρίδη, αφού για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά είδε εκεί την καριέρα του να εκτοξεύεται. Ο κωπηλάτης του ΟΕΑ/ΝΑΒ το καλοκαίρι του 2017 στην πόλη Κρούζβιτσα στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στην κατηγορία Νέων Ανδρών, τρέχοντας μαζί με τον με τον Χρήστο Στεργιάκα του Ναυτικού Ομίλου Μαυροχωρίου. Τον Ιούλιο που μας πέρασε, το ίδιο πλήρωμα ταξίδεψε στο Πόζναν, όπου πανηγύρισε μία ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο διπλό σκιφ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα U-23.
Η πρωτιά επί πολωνικού εδάφους δεν ήταν η μοναδική επιτυχία που κατέγραψε στο ενεργητικό του τη χρονιά που διανύουμε. Στις 2-3 Σεπτεμβρίου έλαβε μέρος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U23, το οποίο διεξήχθη στη Λευκορωσία. Έπεσε στο νερό με τον Σπύρο Καλέντζη και κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στον τελικό της δικώπου μετά από μια συγκλονιστική κούρσα. Ο Γιάννης Καλανδαρίδης την τελευταία τριετία ανεβαίνει διαρκώς στο βάθρο των νικητών σε μεγάλες διοργανώσεις. Το 2016 μαζί με τον Νίνο Νικολαΐδη από τον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο Αιγυπτιωτών, πήρε δύο χρυσά μετάλλια στην κατηγορία των Εφήβων, τόσο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όσο και στο Παγκόσμιο που έγινε στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, καταρρίπτοντας μάλιστα και το παγκόσμιο ρεκόρ που κρατούσε δέκα ολόκληρα χρόνια.
Ο νεαρός κωπηλάτης αφήνει υποσχέσεις για μεγάλες επιτυχίες στην κατηγορία των ανδρών στο μέλλον, ενώ σε πρώτη φάση στοχεύει στην εξασφάλιση της συμμετοχής του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 που θα γίνουν στο Τόκιο (τα εννέα πληρώματα που θα ταξιδέψουν στην Ιαπωνία θα προκύψουν μέσα από την κατάταξη στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του προσεχούς καλοκαιριού στην Αυστρία).
Όμως, πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα, υπάρχουν… γκρίζα σημεία που δυσκολεύουν αφάνταστα την προσπάθεια του πρωταθλητή κόσμου να διατηρηθεί στην κορυφή. Το ταλέντο, το οποίο περισσεύει στον Καλανδαρίδη, δεν αρκεί. «Εννοείται ότι για να διατηρηθείς σε τόσο υψηλό επίπεδο, αυτό συνεπάγεται πολλή και σκληρή δουλειά. Το κοινόβιο με την εθνική ομάδα, έχει εξελιχθεί στο δεύτερο σπίτι μου. Λείπω σχεδόν συνέχεια από τον Βόλο. Φύγαμε για το πανελλήνιο πρωτάθλημα στις αρχές Απριλίου και μέχρι τις 4/9 ήμουν συνεχώς στο κοινόβιο σε Σχοινιά και Καστοριά. Μονάχα για τρεις ημέρες όλες κι όλες, βρέθηκα στο σπίτι μου, κάπου στα μισά της σεζόν, ενώ στις 16 Οκτωβρίου θα ξαναφύγω. Δεν κάνεις τίποτε άλλο, ενώ εκ των πραγμάτων αδυνατώ να παρακολουθήσω και τα μαθήματα της σχολής μου, στο τμήμα Φυσικοθεραπείας που έχω περάσει στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης», εξήγησε χαρακτηριστικά, ενώ στη συνέχεια αποκάλυψε το μεγάλο παράπονό του, το οποίο όμως ισχύει για την πλειονότητα των αθλητών που διακρίνονται σε αθλήματα λιγότερο διαδεδομένα: «Οι γονείς μου πληρώνουν τα πάντα. Όλα τα έξοδά μου βαραίνουν την οικογένειά μου. Στο οικονομικό κομμάτι δεν συνεισφέρει η Ομοσπονδία, αφού το κράτος δεν έχει χρήματα. Μέχρι και το καθημερινό φαγητό μας, αλλά και οτιδήποτε άλλο χρειαστούμε, πληρώνουμε οι ίδιοι. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στην κωπηλασία, αλλά χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα. Είμαι ακόμη εξαρτώμενος από τη φροντίδα των γονιών μου. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε μένα. Αγαπώ την κωπηλασία. Όμως, νιώθω ότι δεν προχωρώ, ενώ έχω φέρει σε δεύτερη μοίρα τις σπουδές μου και μελλοντικά αυτό μπορεί να μου στοιχίσει. Έχουν καταστραφεί πολλές καριέρες έτσι. Αφήνεις το κουπί, παρότι το γουστάρεις. Ακόμα και σε Ολυμπιακούς Αγώνες να έχεις πάει, θα έρθει στιγμή που θα είσαι στο σημείο μηδέν και θα νιώθεις αδικημένος. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν είχα ένα χορηγό. Αρκεί μόνο να σας πω ότι στην εθνική ομάδα, μονάχα δύο συναθλήτριές μου έχουν τη στήριξη χορηγών. Αυτές είναι η εξαίρεση στον κανόνα».