Οργανωμένοι, πολιτισμένοι, κυρίως οικογένειες και εν μέρει ευκατάστατοι αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά των 180 περίπου Σύρων προσφύγων που από την περασμένη Πέμπτη το βράδυ έχουν εγκατασταθεί στις εγκαταστάσεις του πρώην Μόζα.
Ο καταυλισμός που στήθηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχει εισέλθει πλέον σε ρυθμούς καθημερινότητας με τους πρόσφυγες να οργανώνονται και να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές τους ανάγκες.
Μέσα τους βέβαια παραμένει μεγάλη η αγωνία και η προσμονή για να περάσουν τα σύνορα και να φτάσουν στη Γερμανία και άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, όπου βρίσκονται συγγενείς τους.
Όμως γνωρίζουν ότι προς το παρόν αυτό είναι ανέφικτο και η μόνη τους σωτηρία είναι η ανθρώπινη διαβίωση στα κέντρα και τους καταυλισμούς που έχουν δημιουργηθεί.
Και σε αυτό το πλαίσιο προσπαθούν να οργανώσουν τη ζωή τους με χρονικό ορίζοντα που ούτε αυτοί δεν γνωρίζουν, καθώς μπορεί να μείνουν εκεί ακόμη και για μήνες.
Συμπολίτες που δραστηριοποιούνται εθελοντικά και μεταβαίνουν καθημερινά στις εγκαταστάσεις του πρώην Μόζα αναφέρουν πως οι πρόσφυγες έχουν καταφέρει κάτω και από τις οδηγίες του Στρατού να οργανωθούν μόνοι τους. Για παράδειγμα έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους πότε θα κάνουν μπάνιο, αφού υπάρχουν δέκα λουτρά, αλλά και περίπου δέκα χημικές τουαλέτες. Επίσης έχουν συνεννοηθεί και για το φαγητό, καθότι υπάρχει μια μεγάλη υπαίθρια τραπεζαρία και τρώνε συνήθως εκεί.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους είναι η πολιτισμένη συμπεριφορά. Δεν αφήνουν ακαθαρσίες και προσπαθούν να είναι καθαροί σε ό,τι κάνουν. Αναφορικά με την οικονομική τους κατάσταση φαίνεται ότι οι περισσότεροι έχουν μια οικονομική επιφάνεια. Αρκετοί πηγαίνουν και ψωνίζουν από σούπερ μάρκετ, ενώ κάποιοι είχαν και χρήματα ακόμη και για να μεταβούν με ταξί στην Αθήνα.
Το 90% των προσφύγων είναι οικογένειες που ωθεί τους ενήλικες να έχουν ακόμη πιο πολιτισμένη και ήρεμη συμπεριφορά μεταξύ τους.
Το μόνο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι τα παιδιά αναγκάζονται να κοιμούνται στο δάπεδο.
Η συνεννόηση με τους πρόσφυγες γίνεται κυρίως στην αγγλική γλώσσα, καθώς ορισμένοι τη μιλούν καλά.
Ορισμένοι πρόσφυγες χθες και προχθές ξεκίνησαν πεζή από τις εγκαταστάσεις του πρώην Μόζα και έφτασαν μέχρι την πόλη για να τη δουν και να περιηγηθούν.
Άλλωστε δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ως προς τη μετακίνησή τους και μπορούν να πηγαίνουν όπου θέλουν.
Στον καταυλισμό δημιουργήθηκε από χθες και ένας ειδικός χώρος με τη συνδρομή και της Λέσχης Ειδικών Δυνάμεων, όπου οι πρόσφυγες μπορούν να λαμβάνουν διάφορα είδη υγιεινής πηγαίνοντας με τη σειρά και διατηρώντας την τάξη. Και τα είδη υγιεινής ήταν δωρεά συμπολιτών.
Το πρωί προσφέρεται κρουασάν και χυμός, ενώ ακολουθεί το γεύμα και το δείπνο.
Συγκλονιστικές σκηνές με πρόσφυγες
Συγκλονιστικές μαρτυρίες των Σύρων προσφύγων μεταφέρει με αφορμή την επίσκεψη των μελών του Συλλόγου «Οι Αφέντρες των Αφετών» στις εγκαταστάσεις πρώην Μόζα και την προσφορά ειδών πρώτης ανάγκης η ιδρύτρια και πρόεδρος του Συλλόγου κ. Λίτσα Παρισάκη.
«Όταν τα παιδάκια τρέχουν να σ’ αγκαλιάσουν, όταν τα μάτια των γυναικών γεμίζουν δάκρυα, καθώς τους σφίγγεις το χέρι, όταν οι πατεράδες σηκώνονται από καταγής για να σε χαιρετίσουν, τότε δεν σκέφτεσαι ποιος είναι ο θεός τους. Το μόνο που σκέπτεσαι είναι πως αυτοί οι άνθρωποι, τρομαγμένοι, ταλαιπωρημένοι, άφησαν τα σπίτια τους, τον δικό τους χώρο για να γλιτώσουν από τους ίδιους τους ανθρώπους. Με κίνδυνο της ζωής τους αψήφησαν κάθε ταλαιπωρία, υπέμειναν στωικά με πόνο τα παιδιά που χάθηκαν στα νερά, τους συζύγους, τους γονείς. Το μόνο που σκέπτεσαι εκείνη τη στιγμή δεν είναι να πάρεις ένα ευχαριστώ γι’ αυτά τα λίγα που τους πήγαμε, αλλά να μοιραστείς κάποιες στιγμές μαζί τους και να κατανοήσεις τον μεγάλο τους πόνο.
Αυτά είναι τα δικά μας συναισθήματα, όταν μπήκαμε στο χώρο που από μέρες ετοίμαζαν οι πεζοναύτες στη «Μόζα Α.Ε.». Ένας χώρος πρώτα απ’ όλα καθαρός, ανθρώπινος, ένας χώρος γεμάτος ήλιο, ένας χώρος όπου τα παιδάκια έτρεχαν και έπαιζαν μεταξύ τους.
Και στο συρματόπλεγμα, στον φράχτη, επιτέλους, απλωμένα και πλυμένα τα ρούχα τους. Ανάμεσά τους με πολλή αγάπη και φροντίδα κυκλοφορούσαν ο ταξίαρχος π. Πάτσαλος, ο γιατρός ταγματάρχης κ. Γιανόγλου Δημήτριος και ο Βλάσης Μακρής, ταγματάρχης, υπεύθυνοι για την εκεί κατάσταση. Κι ήταν όλα ήρεμα. Μόνο στα μάτια των ανθρώπων έβλεπες τον πόνο και την αγωνία. Τι θα ξημερώσει αύριο. Τουλάχιστον για σήμερα είχαν μια στέγη χωρίς να βρέχονται.
Συναντήσαμε και δύο εγκύους. Η μία, μάλιστα, γέννησε χθες ένα αγοράκι και εμείς με μάτια δακρυσμένα τους αποχαιρετήσαμε και τους υποσχεθήκαμε να ξαναπάμε. Δεν βαστά η ψυχή σου να αρνηθείς την παρουσία σου σε κάποιο παιδάκι, που με νοήματα σου λέγει «η μητέρα μου σκοτώθηκε και θάφτηκε μέσα στα χώματα», κάνοντας τις ανάλογες κινήσεις με τα χεράκια του και το σωματάκι του.
Δεν μπορείς να αρνηθείς να μην ξαναπάς σε παιδάκια που έχασαν τους γονείς τους και σε κοιτούν γεμάτα δάκρυα. Δεν μπορείς να αρνηθείς την παρουσία σου στις γυναίκες που σ’ αγκαλιάζουν και με το βλέμμα τους σε παρακαλούν «μη φύγετε» και με τα ελάχιστα αγγλικά που ξέρουν, εύχονται «κανένας πάνω στη γη» να μην έχει τη δική τους τύχη.